เธอไม่เคยรู้ว่า…คำสัญญาในวันนั้น กลายเป็นพันธนาการมัดใจฉันตลอดมา รักที่ไม่มีวันสมหวัง ไม่ได้ดับหายไป มันเพียงเปลี่ยนรูปร่าง กลายเป็น “ความคิดถึง” ที่อยู่เหนือกาลเวลาเท่านั้นเอง

คืนเพ็ญนั้น…จันทร์พรายดั่งโลหิต สุรางค์จิตแนบอกยังสะท้อน กลิ่นกำยานเคล้าเลือดอาบบทกลอน ใต้เงาจันทร์ร้าวรอน…ใครซ่อนเงา

ทุกคนรู้หรือไม่?…ว่า “รัก” คืออะไร และแต่ละคนมักจะมีความรักที่แตกต่างกันไปตามวันและเวลา เฉกเช่น ญภาและผาสุกเป็นสามีภรรยากัน ที่ดูเหมือนรักกันมาก ย้ำ! ว่าเหมือนจะรักกันมาก อันที่จริงก็รักกันนั่นแหละ...

แต่งก่อนแล้วค่อยรักนะหรือ ไม่มีอยู่จริงหรอก

บ่าวเยี่ยงข้าคงไม่มีผู้ใดอยากจดจำ แม้แต่ผู้ที่เคยได้ชื่อว่าสามี ที่เฆี่ยนตีทรมานข้าอย่างแสนสาหัส และสิ่งที่เป็นดั่งกล่องดวงใจข้ากลับถูกชิงไปอย่างหน้าตาเฉย

“การแอบรักใครสักคนมันช่าง...จุกอกข้าเสียจริง ข้าก็ได้แต่หวังว่า...สักวัน คุณชายอู่เกิงจะหันมามองข้า ให้ข้าได้อยู่ในสายตาของท่านบ้างสักนิดก็คงดี”

“เสียวก็ครางออกมาให้ดัง ๆ เอาให้บ่าวใช้ได้ยินยิ่งดี ทุกคนจะได้รู้ว่าเจ้ากับข้าได้เสียกันแล้ว”

“ฉันแวะมาเอาถุงยางที่ฉันลืมไว้ที่ห้องเธอ หวังว่า...เธอยังไม่ได้ใช้นะ หรือถ้าใช้ก็ควรซื้อใหม่ดีกว่า พอดีเกรงว่า...ขนาดของคนอื่นอาจใส่ของฉันไม่ได้”