กลียุคเรืองรอง ความรุ่งโรจน์ที่นำพาใจข้าแตกสลาย ชั่วพริบตาวันเวลาผ่านเลยมาหลายปี ไยเจ้าไม่กลับมาหาข้า ข้าไม่หวาดหวั่นแม้จะต้องเฝ้ารอเจ้าชั่วชีวิต

ภายในแสงสว่างมักจะมีความมืดมิดอยู่เสมอ... มันก็เหมือนกับมนุษย์....ที่ตัดสินกันเองว่า ใครที่แสนดีที่สุด... ใครที่เลวร้ายที่สุด... โลกในนี้น่ะมันโหดร้าย....แล้วเธอล่ะคิดว่าไง

"กูรักมึงนะ ทาม" เสียงพูดแผ่วเบาราวกับกระซิบ พร้อมทั้งหยาดน้ำใสๆหยดลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า "มึงไม่เคยเห็นกูอยู่ในสายตาเลยเหรอ..ฮึก..ฮืออ" ภาพเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ราวขาดใจให้กับคนที่ตนรัก....