"อวี๋ชิง" แม้เป็นถึงท่านหญิงทว่าในใจกลับรักเพียง "แม่ทัพเซี่ย" หมดหัวใจ สามปีที่รอคอยเขากลับมาพร้อมสตรีนางหนึ่ง ดี !!! ใครอยากได้เศษเดนของนางเช่นแม่ทัพเซี่ยก็เชิญหยิบไปได้ตามใจ

ชาติแรกเพราะยึดมั่นว่าความดีจะชนะทุกสิ่งนางจึงตายอย่างอนาต ทว่าเมื่อสวรรค์ให้นางกลับมาอายุสิบห้าอีกครา ชาติใหม่นี้ผู้ใดเคยกระทำชั่วต่อนาง ซานหนิงไม่ลืมและจะทำให้คนเหล่านั้นทรมานยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น

ราชบุตรเขยสกุลมู่ได้รับข้าวของมากมายจนเกินความจำเป็น มีหรือที่นางจะยินยอม แม้กระทั่งเตียงนอนของนางเขาก็เอาไว้หาความสุขกับนางบำเรอชั้นต่ำ เป็นเช่นนี้แล้วนางก็จะขอหย่าสามีสกุลมู่ให้ได้

ปลายเหมันต์ วังหลวงเย็นกว่าหิมะ นางถูกส่งจากทุ่งมองโกลเข้าสู่กรงทองในนาม "ชายา" ขององค์ชายผู้มองไม่เห็น เขาเย็นชาและคมกว่าใบมีด คำสั้น ๆ ของเขาเปลี่ยนสีทั้งวันของนาง

“ไป๋เจวี๋ยหง” นามแม่ทัพนี้นางใช้เพื่อสร้างวีรบุรุษ ฮ่องเต้แต่งตั้งเขาอย่างเอิกเกริก ส่วนนางกลายเป็นแค่หญิงบำเรอคนหนึ่ง แม่ทัพตัวจริงเช่นนางจึงประกาศก้องพอกันทีสามีชั่วช้าสามานย์เช่นนี้ข้าไม่ต้องการ

อันหนิงยอมก้มหน้ารับชะตากรรมตลอดมา เมื่อน้องสาวต่างมารดากล้าบังอาจแย่งของหมั้นสำคัญไป เพลิงไฟที่ลุกโชนจากจวนสกุลเจียงคือประกาศิตแห่งการลุกขึ้นสู้ นับจากนี้ นางจะไม่เป็นขี้ข้าผู้อื่นอีกต่อไป

นางตายทั้งที่ไร้ความผิด เขาทำทุกอย่างเพื่อกวาดล้างตระกูลแม่ทัพและชิงเส้นทางสู่อำนาจ ทว่า... สวรรค์ให้โอกาสนางได้ ย้อนคืนมาในวัยสิบสี่ ก่อนวันหมั้นหมาย ก่อนลานพิธีนองเลือด ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป

"มู่หรงม่าน" หากมิใช่สตรีเบาปัญญาโง่งมก็จะเปรียบเสมือนมุกงามในใต้หล้า ทว่าสมองนางกลับพิกลพิการทำให้ไม่สามารถเข้าคัดเลือกเป็นพระสนมได้ นางอุสาหนีผีเช่นจักรพรรดิมาปะเสือเช่นเขาอ๋องหนุ่มแห่งฉางอัน

แม้ทุ่มเททั้งแรงกายใจให้เขาสอบได้เป็นจอหงวน ทว่าตอบแทนกลับเป็นการทรยศ นางสิ้นหวังจนทิ้งร่างสู่สายน้ำ ขอเพียงชาติหน้าไม่ต้องมีสามีเช่นนี้อีก

เมื่อรักมิอาจอยู่ร่วม นางพร้อมตัดใจ "โม่โฉว" เทพอัคคีผู้สดใสร่าเริงกลับกลายเป็นเย็นชาไร้หัวใจ นางทิ้งร่างเทพลงทะเลแดนเหนือเพื่อผนึกตนไว้ตลอดกาล ทว่า...

คำว่ารัก นางยอมยกทั้งชีวิตให้เขา แม้จะถูกกระทำเจียนตายทว่าก็มิอาจตัดใจ ดั่งยาขมที่แม้จะกลั้นใจดื่มแต่ก็เต็มใจที่จะกลืน สำหรับฟงฉิน เขาเป็นดั่งแสงสว่างของชีวิต แม้ไม่เคยรู้เลยว่าเขาคิดกับนางเพียง

ทั้งสองวิวาห์กันตั้งแต่วัยเยาว์ทว่าหาได้มีใจต่อกันไม่ พอคนรักของเขาถูกวางยาจนเสียบุตรไปโทษทัณฑ์ทั้งหมดจึงตกลงที่นาง !!! จนนางต้องชดใช้ด้วยการเป็นทาสในเรือนของเขา ( มีภาคหลาน )

เมื่อรักกลายเป็นพันธนาการที่กัดกินหัวใจ เสิ่นอิ๋นฮูหยินผู้สูงศักดิ์แห่งจวนโหว อุทิศทั้งชีวิตเพื่อสามีและบุตร แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นความทรยศสามีนำหญิงอื่นเข้ามาในบ้านแต่นางเลือกเดินออกมาอย่างสง่างาม

นางรักเขาปรนนิบัตร เขาให้เป็นอย่างดีก็คงจะพอแล้วกระมั้ง แต่กลังจากการแท้งอันเกิดจากอุบัติเหตุโดยมีเขาเป็นสาเหตุนางก็ได้ตัดสินใจหย่าขาดกับเขา ...

เขา อ๋องหลงอวิ๋นเซียว เป็นบุรุษที่ได้รับสมญานามว่า "อ๋องปีศาจ" นาง ไป๋เซียนเอ๋อร์ เป็นเพียงสตรีที่ถูกบังคับให้แต่งงานเพื่อรักษาสันติระหว่างสองแคว้น เป็นตัวหมากที่เขาเหยียดหยามและผลักไส

สิบสามคือชื่อเรียกของนาง ภารกิจคือสังหารราชครูหนุ่มผู้เป็นดั่งสมองของต้าหรง นางไม่รู้จักความรักหัวใจเย็นชาดุจน้ำแข็งฆ่าคนตาไม่กระพริบ ทว่าชายเป็นดั่งมัจจุราชกลับทำให้นางได้ลิ้มลองรักที่มิอาจจะลืมเลือน

นางคือเครื่องมือทางการเมือง ที่อ๋องห้าจำต้องมีสามปี... เขาไม่เคยมองนางเป็นภรรยาจนวันที่นางยื่นฎีกาขอหย่า เขากลับเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา❝ เจ้าจะไปไม่ได้ ตราบใดที่ข้ายังต้องการเจ้า ❞

อันหนิงยอมก้มหน้ารับชะตากรรมตลอดมา เมื่อน้องสาวต่างมารดากล้าบังอาจแย่งของหมั้นสำคัญไป เพลิงไฟที่ลุกโชนจากจวนสกุลเจียงคือประกาศิตแห่งการลุกขึ้นสู้ นับจากนี้ นางจะไม่เป็นขี้ข้าผู้อื่นอีกต่อไป

เมื่อสามีผู้เป็นแม่ทัพกลับมาพร้อมองค์หญิงต่างแดนที่กำลังตั้งครรภ์ ฮูหยินเช่นนางกลับต้องกลายเป็นอนุ ทว่ามีหรือ”อดีตแม่ทัพเสวี่่ยหงตัวจริง“จะยอม นางติดหนังสือหย่าสามีไปทั่วเมือง พอทีกับตัวประกอบเฺฮงซวย

เพื่อสันติระหว่างสองแคว้น เซียนอวี่ ถูกส่งตัวมาแต่งกับอวิ๋นซือเหยียนเสนาบดีผู้ถืออำนาจสูงสุดในราชสำนักจ้าว แม้นางมียศเป็น "ภรรยาเอก" แต่ในจวนเสนาบดีที่สงบงามประดุจหยก กลับแฝงไปด้วยกลิ่นเลือดและเงามืด