ค้นหา

เตือน!!เรื่องนี้แต่งเองอาจะงงมาอ่านเยอะๆนะคับ อัพ19:00-20:00อาจอัพเวลาว่าง

เรื่องราวของชายหนุ่มวัย25ที่วางงานจางอี้ พบเจอวิกฤตวันสิ้นโลกเข้า เข้าจะเอาตัวรอดจากคืนวันที่โหดร้ายได้หรือไม่ บอกเลยว่าลงเร็วเเละตอนเเต่ละตอนยาวเเน่นอน

มีระบบทั้งทีทำไมเรากลายเป็นทาสของระบบซะงั้นไม่เป็นระบบน่ารักเราให้อภัย[จงถอดสมองก่อนอ่านเสียเตือนเเล้วนะ]

จู่ๆวันหนึ่ง วันสิ้นโลกได้มาถึง มันได้ทำลายอารยธรรมของมนุษย์ ผู้คนล้มตายไปจำนวนมากมาย แต่แล้วโชคชะตาก็เหมือนจะเข้าค้าง ผู้คนที่เหลือรอดนั้นต่างได้รับ ระบบ หน้าต่างสเตตัส พร้อมกับอาชีพที่ระบบมอบให้

ในยุคที่โลกล่มสลาย ฉันไร้สัทธาในมนุษย์อีกต่อไป

จู่ๆวันหนึ่งโลกได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จากโลกที่เคยสงบสุขกับเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและความสิ้นหวัง

จินเยว่ นอนหลับอยู่ดีแล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วพบว่า ตัวเองได้ย้อนเวลากลับมา 2 วัน ก่อนที่โลกจะเกิดการล่มสลาย จากอุกกาบาตที่ตกชนมายังโลกและแพร่กระจายเชื้อโรคทำให้เกิดเชื้อไวรัสที่เรียกว่าซอมบี้

ฉินห่าว ได้เดินทางไปโลก ที่เกิดวันสิ้นโลกและได้รับ ระบบฟาร์มซอบบี้

โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนที่เด็กหลายคนอยากจะเข้าไปเรียนที่นั่น แต่หารู้ไม่ว่าในโรงเรียนแห่งนี้ได้มีความลับซ่อนอยู่ ความเก่งอย่างเดียวก็ไม่ช่วยอะไร ต้องมีความไว และสติด้วยที่จะทำให้คุณรอด!!

เอี้ยดอ๊าด....รถรางที่ไหลไปตามทางบรรยากาศอันมืดมน แสงสว่างส่องทางจากตะเกียงไฟ ที่แกว่งไปมา เถาววัลที่ระโย่งระยาง ข้างทาง   บนเส้นทางรางรถไฟ เสียงบางอย่าง   ดังเข้ามาเป็นระยะ อย่างกับฝันร้าย

เมื่อหมออัจฉริยะผู้ใด้ฉายาว่าหมอเทวดายุค 2220 ผู้ที่ไม่มีมีโรคไหนที่รักษาไม่ใด้ ใด้ตายลง ในอายุ 95 ปี และไปเกิดไหม่ แค่นี้

"ผมรักคุณครับโจนาธาน รักหมดหัวใจเลย" คนฟังเลิกคิ้วขึ้น "หืม รักหมดหัวใจเหรอ? ตลกน่า....นายไม่มีมันแล้วไม่ใช่รึไง ไอ้ก้อนเนื้อหนัก351กรัมนั้นน่ะ แต่ถ้าอยากได้ ฉันจะใส่มันกลับเข้าไปให้เอาไหม"

เรื่องราวของภัยพิบัติคนตายกินคนเป็นเมื่อ 14 ปีก่อนที่ถูกเล่าขาน เป็นเรื่องราวที่ไม่อาจแก้ไขได้

เมื่อเด็กหนุ่ม บิ๊กและเพื่อนๆสอบเข้าโรงเรียนที่ต้องเอาชีวิตรอดจากซอบบี้แล้วเค้าจะทำอย่างไรต่อไป

เมื่อเด็กหนุ่ม บิ๊กและเพื่อนๆสอบเข้าโรงเรียนที่ต้องเอาชีวิตรอดจากซอบบี้แล้วเค้าจะทำอย่างไรต่อไป

เมื่อเด็กหนุ่ม บิ๊กและเพื่อนๆสอบเข้าโรงเรียนที่ต้องเอาชีวิตรอดจากซอบบี้แล้วเค้าจะทำอย่างไรต่อไป