ค้นหา

การสูญเสียที่มาพร้อมคำสัญญาที่เจ็บปวดได้ตอกย้ำถึงการมีอยู่ของชีวิตที่คงเหลือให้เดินหน้าต่อไป…อย่าใช้ความแข็งแกร่งเพื่อทำลาย แต่จงใช้มันเพื่อปกป้อง นั่นคือสิ่งที่ ‘ คาวาฮายะ ฟุยูเอะ ‘ ต้องแบกรับ

พวกนายแน่ใจนะว่าตัวเองเป็นนักล่า ทำไมชอบทำตัวเสื่อมเสียกันจังเลยวะ!

ไม่เข้าใจทำไมเด็กคนนี้ถึงเอาแต่ทำหน้าบึ้งเวลาเห็นผม แถมคำพูดคำจาแต่ะอย่างงนี่ชวนให้น่าโดนกระทืบจริง ๆ แต่เอาเถอะ ความจริงก็เป็นเด็กดีนี่เนาะ

“นายนี่เหมือนแมวจริงๆเลยน๊า” “ห๊าา!? มะมะแมวบ้าไรของเธอ”

เครื่องจักรสังหารของรัฐบาลอย่างเธอจู่ๆก็กลายเป็นเด็กมัธยมปลายโรงเรียนฟูรินซะงั้น ให้ตามหาความสุขของตัวเองงั้นหรอ ของแบบนั้นมันมีจริงที่ไหน ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่เธอกลับได้เจอเขาอีกครั้งกันล่ะ...!

หากเปรียบโทกาเมะ"คนพี่"เป็นสิงโตผู้ทรงพลัง ถ้างั้นโทกาเมะ"คนน้อง"ก็คงเป็นหมาป่าผู้ทรงปัญญา

"คุโระ ฮิเมะโกะ" คือเด็กสาวธรรมดาที่อยู่ในสังคมการใช้ความรุนเเรงตั้งเเต่เด็กจนเธอได้พบเข้ากับผู้นำเเห่งโบฟูรินที่มีนิสัยเเปลกประหลาดเเละยังคอยเดินตามเธอเหมือนสุนัขเดินขอความรักจากเจ้าของ

"คาโอดะ ฮินาตะ" ถูกเรียกตัวกลับมาบ้านเกิดที่มีเเต่อันธพาลเต็มเมืองจนได้ไปเจอกับชายที่เข้ามาช่วยเธอไว้ จะบอดก็ไม่ใช่จะเบียวก็ไม่เชิง...เเต่รวมๆเเล้วเธอขอไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยจะดีกว่า

เธอเพิ่งรู้ว่าอุ้งมือของแมวเหมียวสองสีมันอบอุ่นมากขนาดนี้ มากพอให้เธอกล้าที่จะเผชิญกับฤดูหนาวที่เธอเกลียด คานาคิจิ เรนโชคิดแบบนั้นพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีไม่แพ้กับเจ้าของอุ้งมือที่เดินนำหน้าเธออยู่ไม่กี่ก้าว

พ่อสอนไว้ว่าถ้ารู้สึกตกหลุมรักใครให้เดินหน้าจีบเลย เพราะงั้น “ฉันชอบนาย เป็นแฟนกันนะ”

“นั่นราวกับ—ผีเสื้อกลางคืนต้องแสงจันทร์” อุเมมิยะไม่เข้าใจเลยว่าทำไม [คุไรสึกิ โช] หญิงสาวแสนลึบลับถึงรับเขากับโคโตฮะไปเลี้ยงดู แถมยังเป็นผู้ออกทุนอุปถัมภ์สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าฟูริเน็นด้วย

มาเอมิ เรียว คิดมาตลอดว่าทำไมไทซาวะกับเนมิกะต้องวิ่งไล่กันทุกวันไม่ทราบ หัวหน้าห้องปี 1 ห้อง 2 มันจะติดเล่นเกินไปละมั้ย

ถ้าอารมณ์ไม่ดี…ให้กินของหวานๆจะช่วยได้ แต่ถ้าใจไม่ดีเมื่อไหร่…ก็มากอดกันนะ ‘เร็นคุง…เอาลูกอมมั้ย?’