ค้นหา

เพ่ยเพ่ยตื่นขึ้นมาอยู่ในร่างของนางร้ายในนิยาย เธอตื่นก่อนที่พระนางจะพบกันและรักกัน ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะทำทุกทาง เพื่อให้ได้มาซึ่งหนังสือหย่าขาดจากสามีตัวเองสำเร็จ ก่อนพระนางจะรักกัน เพราะสามีนางดัน

อดีตเชฟสาวที่ผันตัวไปเป็นชาวสวนเกิดใหม่ในร่างเด็กหญิงตัวน้อยครอบครัวยากจน เธอจะทำยังไงให้ครอบครัวสุขสบายขึ้นนะ

นางทะลุมิติมาเป็นถึงประมุขพรรคหงส์เพลิง แต่เหตุใดตื่นขึ้นมาถูกเข้าใจผิด เป็นคุณหนูสามแห่งจวนเสนาบดี แถมยังโดนวางยาสลายกำลัง ถูกยัดขึ้นรถม้าเจ้าสาวแทนคุณหนูสามไปได้ มันจะมากเกินไปแล้วนะ รอข้าฟื้นคืน...

ตั้งแต่ข้าก้าวเข้ามาในชีวิตท่าน ข้าก็ถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงแพศยา สตรีร้ายกาจน่ารังเกียจ สตรีเช่นข้าที่ถูกขับออกจากบ้านเกิด ครอบครัวตัดขาด,,,ช่างน่าขันนัก หากว่าข้าร้ายก็อย่ามาคิดหาความเมตตาจากข้า!!!

ในสองยุคต่างมีเรื่องวุ่นวาย สัตว์ประหลาดการแย่งชิงระหว่างพี่และน้องขึ้นเป็นใหญ่ และการไล่ล่าจากสิ่งที่เขาทำหลุดไปจำเป็นต้องเปิดประตูมิติเข้าไปตามหาสู่โลกยุคโบราณ

จากนักบินกลายมาเป็นทารกน้อย ไหนจะภารกิจจะต้องตามหาอาวุธเทพที่ไม่รู้ว่ามีอยู่จริงหรือไม่ ไหนจะต้องรับมือกับทั้งอาจารย์และพี่ชายทั้งสามผู้ซึ่งหวงน้อง สุดท้ายตัวนางยังมีปมปริศนาที่ต้องหาคำตอบเช่นเดียวกัน

ที่นี่ที่ไหน แล้วเรามาทำอะไรที่นี้ โอ้ย ชีวิตจะรอดไหมเนี้ย จะรอดหรือไม่รอดคงต้องสู้อย่างเดียวแล้วแหละ จากแพทย์สาวในยุค 2020 สู่หญิงสาวในยุคโบราณไร้ชื่อ จะเป็นยังไงต่อไป

"ท่านไม่เคยเชื่อใจข้า ไม่แม้จะคิดตรึกตรองท่านก็ตัดสินข้าไปแล้ว ว่าข้าเป็นผู้ผิด รักของข้ากับรักของท่านคงไม่เหมือนกัน ข้า...ทุกภพ ทุกชาติอย่าได้เกี่ยวข้องกันอีกเลย" 'ว่ากันว่าไม่ยึดติดไม่เจ็บปวด...'

“ โถ่เว้ย!!! นิยายอะไรว่ะเนี่ย ตั้งแต่อ่านมาชีวิตของจางลู่กับเหมยอิงมีแต่ลำบากพอจะลืมตาอ้าปากได้ก็ต้องมาตายจากกันอีก ” ดาหลันพูดเสร็จเธอก็ปาหนังสือนิยายทิ้งลงโซฟาอย่างหงุดหงิด

เขารู้มานานแล้วว่าตนเองกำลังรอใครซักคนอยู่ เมื่อพบหน้านางเขาจึงรู้ได้ทันทีว่า นางคือคนที่เขารอคอย

นางตายแล้วมาอยู่ในร่างสตรีผู้หนึ่งที่ถูกประทานเหล้าพิษโดยสามีในคืนเข้าหอแล้วตายลง ถูกนำศพไปทิ้งไว้ในป่าลึกท่ามกลางหิมะโปรย ทว่าสิ่งที่น่าตกใจคือสตรีผู้นี้ดันเป็นนางเอกในนิยายที่นางเคยอ่านผ่านตาก่อนตาย

ข้าเป็นหญิงสาวธรรมดา ก่อนที่จะโดนจ้างไปเป็น 'ไม้กันหมา' ให้องค์รัชทายาทเพื่อเป็นการชดใช้ความผิดซึ่งข้าไม่ได้ตั้งใจ เฮ้! เจ้าคิดว่าหน้าอย่างข้าจะไปมีปัญญาข่มขืนใครได้!? (จบแล้ว)

ป่าต้นเหมยลึกลับกลางประตูสู่สวรรณ์หรือเขาเหลียงซาน หนึ่งผู้ดูแลสวน กับการหลบซ่อนผู้ที่จักมาโขมยต้นเหมยไปจากเขา! // ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่สวนบุปผาของเสวี่ยเจี้ยน :) (mpreg)

จ้าวอี้เทียน เเม้ชีวิตในโลกนี้จะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว การตัดสินใจฆ่าตัวตายในครั้งนั้นอาจทำให้ฉันคิดผิด หรือว่าโชคชะตานั้นเห็นใจ ที่ส่งให้ฉันนั้นกลับไปอยู่ในร่างของคนอื่น

อยู่ๆฉันก็ตาย เเล้วดันโผล่ในยุคจีนโบราณ ที่ไม่ปรากฏในประวัติศาสตร์ เเละอยู่ร่าเด็กสาวชนบทที่มีเเม่เป็นเเม่หม้าย เเละน้องชายอีกหนึ่งคน เเล้วไงละทีนี้..จะได้ใช้ชีวิตที่วางเเผนไว้ตอนเกษียณเร็วขึ้นหรือนี่

เราสองคนพบกันเพราะโชคชะตา ได้ครองคู่เพราะโชคชะตากำหนด หรือท่านเองเป็นผู้ที่กำหนด หากว่าข้าร้าย แล้วท่านเล่า...

คิดว่าหล่อนักรึไง หยิ่งนักใช่ไหม บุรุษเช่นท่านสักวันข้าจะทำให้ท่านต้องคุกเข่าขอความรักจากข้าไม่เชื่อก็คอยดู,,,

นางข้ามเวลากลับมาอดีตบ้านเมืองที่นี่ดูคล้ายประเทศจีนในกาลก่อนหากแต่ว่ากลับไม่ใช่! แต่มันยังไม่น่าทุกข์ใจเท่ากับการที่มีคนจ้องฆ่านางตลอดเวลาทั้งในโลกก่อนและโลกที่นางมาเยือน โดยเฉพาะ "โอรสสวรรค์"

“เจ้า ชะตาของเจ้านั้นรันทดนัก ความดีที่เจ้าสร้างไว้ ข้าให้เจ้าได้มีโอกาสใช้ชีวิตอีก" "ไม่ ข้าไม่ต้องการ แค่ให้ข้าหายไป" "ได้ งั้นให้เจ้าหายตัวได้" มารดามันเถอะ ขอหายไป ดันให้ข้าหายตัว ชิงชังนัก

ท่ามกลางกลียุค ข้างกระดานหมากที่เวิ้งว้างเพียงร้างรอ ณ ยอดเขาชังหมังมีอักษรสลักไว้ ‘หมากจนบนชังหมัง เว้นอาสน์ร้างว่างรอรา ฟ้าใหม่เหล่าผู้กล้า เทียบฤทธาชิงปฐพี’