ค้นหา

กฏของโอเมก้ามีเพียง 2 ข้อ หนึ่ง...ยอมเป็นของอัลฟ่าสักคนเพื่อรักษาชีวิต สอง...ฆ่าให้หมดเพื่อเป็นผู้ชนะของเกม คนอย่างเจเรมีหรือที่จะเลือกข้อแรก คิดว่าวายร้ายอย่างเขาจะยอมอ้าขาให้ใครมันง่ายเกินไปแล้ว!

“นี่เถาวัลย์เนื้ออ่อน มีสีเขียว เถาเล็ก ค่อนข้างจะบอบบาง ส่วนนี่...เถาวัลย์เนื้อแข็ง เป็นไม้ล้มลุก เนื้อแข็งม้ากมาก ไม่เชื่อก็ลองพิสูจน์ดูสิ” มันพูดถึงเถาวัลย์ไหนของมันอยู่วะ!?

แอบชอบมาตั้งนาน แต่คิดว่ามันไม่ได้ชอบผู้ชาย พอจะสารภาพรัก มันดันมาบอกผมอย่างนี้ซะงั้น "โรม เรามีแฟนแล้ว เป็นผู้ชาย" ฮะ? "คือ...เราเป็นรุก" ป้ามึงเถอะไอ้จอมแก่น! แล้วจะให้กูเป็นรับหรือไงวะ!

สายตาที่จ้องมองยังอีกฝ่ายดูมั่นคงและบ่งบอกชัดเจนว่าหลงใหลคนตรงหน้ามากเพียงใด ก่อนเสียงทุ้มจะดังลอดริมฝีปากหนา "ผมเป็นของนายท่านแค่คนเดียวครับ" "งั้นก็ทำให้ฉันพอใจซะเจ้าทาส"

เขาคือทาสแมวที่มีญาณทิพย์ ส่วนเขาเป็นจิตวิญญาณของนกพิราบ บินมาตกที่สวนหลังบ้านอย่างนี้ก็ต้องดูแลอย่างไร้ทางเลือก แต่ดูเจ้านกหนุ่มนั่นจะไม่ค่อยเชื่อฟังเลยแฮะ บิขนมปังวางล่อให้มาที่เตียงก็แล้วกัน

"ให้เรียกนายว่าพ่อไม่ได้หรอก" "งั้นก็ป๊ะป๋า" "ไม่ได้" "แด๊ดดี้" "นี่...พอเลย" "ดาดา" คำตอบหลุดจากปากลูกสาว เท่านั้นคุณพ่อกำมะลอก็ยิ้มเผล่ "เรียกว่าดาดาก็ได้เนอะ น้องณดาคนเก่ง" ไอ้หมอนี่มันหน้าด้าน!

หนึ่งบุรุษคือจ้าวยุทธภพ อีกหนึ่งคือองค์รัชทายาท การล่าเหยื่อเพื่อเงินรางวัลจำต้องแปรผัน เมื่อดวงใจถูกเหยื่อตัวน้อยช่วงชิงไปโดยไม่รู้ตัว

ใครว่ามีพลังวิเศษแล้วจะได้เป็นยอดมนุษย์ ยอดมนุษย์บ้าบอคอแตกอะไร แค่สบตาแล้วเห็นกระเปี๊ยวชาวบ้านนี่ ไม่ต้องมีก็ได้เว้ยไอ้พลังวิเศษเนี่ย!

รูปก็ชั่ว ตัวก็ดำ นามยังไม่เพราะ... ชาติก่อนเป็นตัวร้าย แต่ชาตินี้ "จรกาคนงาม" จะกลับมาทวงบัลลังก์และชิงนางบุษบาคืนมา แต่ทว่า...ทำไมฟ้าจะต้องส่งศัตรูหัวใจอย่าง "อิเหนา" กลับมาเกิดด้วย!

เพื่อความอิสระ ...'เขา' ยอมทำทุกอย่างเพื่อไปจากคุณท่าน แม้ว่าจะมอบหัวใจให้อีกฝ่ายไปแล้ว แต่เมื่อหมายจะโบยบิน อะไรก็ขวางไม่ได้ ถึงท้องฟ้าจะเป็นคุณท่าน เขาก็จะโบยบินไปให้ไกลเพื่อหาท้องฟ้าของตัวเอง...

"ร้องขอเจ้าเป็นรางวัลก็ด้วยเพราะเสน่หา ไยน้องยักษ์แก้วตามิเห็นแก่ใจพี่" เสียงร่ำตัดพ้อหลุดออกจากริมฝีปากหยัก เว้าวอนยอดกมลให้ใจอ่อน หากแต่กลับถูกตัดรอน "ให้สมสู่กับเจ้า ข้ายอมถูกสับเป็นชิ้นเสียดีกว่า"

ถ้าคืนนั้นผมไม่เมา... ผมก็คงไม่ตื่นสายจนมาเลือกที่ฝึกงานไม่ทันและผมก็คงจะไม่มายืนหัวโด่อยู่ในโรงเรียนช่างอย่างนี้! แถมเด็กหัวโจกแผนกที่ผมสอนก็กวนทีนอีก “มองไร’จารย์ ต่อยมั้ย ไม่ต่อยก็ตุ๋ยได้นะ”

ฝากฮักไว้บนฟ้า แม้นก้มลงผ่อก็หันอยู่ ฝากฮักไว้กับสายน้ำจ้มเย็น ยามลูบซามก็เย็นใจ๋ ฝากฮักไว้กับตั๋วเจ้า บ่หื้อฮักเฮาจืดจางหาย ฝากฮักไว้บ่หื้อคลาย แม้นตั๋วต๋ายก็ประจักษ์บ่ฮู้ลืม

ผมมีชีวิตเหมือนซินเดอเรลลา... ผมมีแม่เลี้ยงใจร้าย พ่วงด้วยพี่เลี้ยงใจร้ายอีกสองคน และ(เกือบจะ)มีความสุขหลังงานเต้นรำ หากนางฟ้าแม่... เอ่อ...พ่อทูนหัวไม่มาทำป่วนเสียก่อน

๏วิปริต คิดสู่ เป็นคู่สอง น้ำตานอง อกตรม มิทนไหว เป็นเพียงทาส บ่าวไพร่ ชาติจัญไร หาญคิดไกล ครองคู่ นายคนงาม

ติดอยู่ในเกมกับสมาชิกทีมบ้าๆ บอๆ ไม่พอ ยังกลายเป็น 'พระ' หัวร้อนอีก นอกจากฮีลทีมแล้วร้องว่า "อาตมาขอบิณฑบาต" กูทำอะไรได้อีกวะ บอกทีเถอะ!

ผมไม่ได้ไปคลับเป็นครั้งแรก แต่ผมเจอกับเขาเป็นครั้งแรก เขาหล่อ... แต่สภาพเหมือนคนใกล้ตาย และผมก็เมา แต่มั่นใจว่าสติสัมปชัญญะยังครบถ้วน ผมช่วยพยุงเขา แต่เขากลับกระซิบบอกผมว่า..."ขอวางไข่หน่อย"

มันจะมีความหมายอะไรหากการได้เป็นทายาทคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในตระกูลสูงศักดิ์อันเก่าแก่ ต้องแลกมาด้วยพันธะแห่งบาปซึ่งตนไม่ได้ก่อ... แล้วมันจะมีความหมายอะไรถ้าชีวิตของเรา ไม่ใช่ของเราอีกต่อไป...

กว่าจะเดบิวท์แจ้งเกิดเป็นนักเขียนนิยายไลท์โนเวลที่ญี่ปุ่นได้ก็ต้องผ่านการประกวดอันแสนเจ็บปวด แต่ได้ออกหนังสือแล้วถูกตัดจบเจ็บปวดยิ่งกว่า อะไรนะ? ไปเขียนนิยาย BL แทน นี่ผู้ชายแท้ๆนะ จะไปเขียนได้ยังไง!

ชื่อเสียงในวงการมายาไม่ใช่สิ่งยั่งยืน หากต้องการมีที่ยืนนานๆจำเป็นต้องเรียนรู้มารยาททางสังคมของหลังม่าน ปฎิบัติการดัดสันดานนักร้องแบดบอยจึงเริ่มต้นขึ้นภายใต้บทเรียนของผู้จัดการหน้าเด็กสุดเฮี้ยบ!