ค้นหา

นี่คือเรื่องราวของ “เชียร” อดีตสมาชิกของภาคีธรรม์อาถรรพ์ นี่คือเรื่องราวหลังจากเหตุการณ์การล่มสลายของภาคี 80 ปีที่ไม่เคยเปิดเผยที่ไหน เมื่อเขา กลายเป็นวิญญาณดวงหนึ่งโดยไม่รู้ตัว!

เด็กสาวผู้โหยหาความตายจากไทย เพียงเพราะเธอเป็นลูกรักของเชียรหรือชิเอ็น ลูกสาวสุดรักสุดหวงแต่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรมากหากเธอตาย เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็เธอเป็นอมตะยังไงล่ะ :)

ทำภารกิจเสร็จและกำลังนอนที่บ้านพักตากอากาศแต่พอตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่ป่า!แถมร่างกายฉันยังโดนลดอายุเหลือ15ปีอีก!และไม่ใช่แค่นั้นที่ๆฉันอยู่ตอนนี้คือมิติอาถรรพ์ล่ะ! อ๊ะ!? ผู้ชายผมแดงคนนั้นเชียรนิ!?

"นายหมดประโยชน์กับฉันแล้ว นายเป็นแค่ของเล่นของฉันเท่านั้นแหละ" "แค่ของเล่น?" นี่เขาไม่รู้ใช่มั้ยว่าทำคนอื่นท้องน่ะ!?!

หลังจากวันที่เนตรตายและภาคีล่มสลาย เชียรก็ตั้งใจจะเป็นปีศาจร้าย จนเวลาผ่านมา400กว่าปี ศาสดาแห่งความมืดเชียร ก็ได้พบบุคคลเหล่านั้นอีกครั้ง....ภารกิจเลี้ยงเพื่อนหลงยุคได้เริ่มขึ้นแล้ว

ตัวข้านั้นมีอดีตที่ไม่น่าจดจำสักเท่าไหร่ ข้าจึงไม่คิดที่จะเล่าให้ใครฟัง แต่! พวกเจ้ารู้อะไรมั้ย "ยามเมื่อเหล่าจักจั่นขับขาน เมื่อนั้นจะไม่มีผู้ใดหยุดเราได้"

fanfic เชียรภาม ที่ใช้ความพยายามของตัวเองกลั่นเขียนขึ้นมาแบบงงๆ

เชื่อหรือไม่ว่าคำว่า 'เพื่อนพ้อง' จะทำให้มนุษย์สามารถกระทำในสิ่งที่เรียกว่า 'มิตรภาพ' ขึ้นมา เป็นสิ่งที่เด็กสาวนาม 'ฟองจันทร์' ได้สัมผัสกับสิ่งนี้ แล้วท่านจะรออะไรละ? เราขอเชิญพวกท่านดำดิ่งสู่โลกนี้

มัทนา เด็กหนุ่มอายุ 14(?) ธรรมดา(?) หลงเข้ามาอยู่ในนิยายที่เขาชอบ และต้องพยายามเอาชีวิตรอดให้ได้ และเขายังต้องค้นหาถึงอดีตของตนและเสียงปริศนานั่นด้วย

เมื่อชะตากรรมที่ถูกชักจูงโดย 'พระเจ้า' ทำให้เด็กสาวผู้แบกรับ 'กรรม' ให้มาพัวพันกับ 'พวกเขา'ในฐานะ 'ว่าที่คู่หมั้น' แถมแต่ละคนใช่ว่าจะธรรมดาเมื่อไหร่!

เมื่อจู่ๆ ทั้งสามคนที่เป็นเพื่อนสนิทได้ทะลุมิติไปยังภาคีทัณฑ์อาถรรพ์ มันจะเป็นยังไงนะ???

ไม่ยอมก้มหน้ายอมรับโชคชะตาอันโศกเศร้า สยายปีกโบยบินกินตะวันนั่นแหละเรา ข้าผู้สืบนานสดายุนกกินตะวัน เป้าหมายของข้ามีอยู่เพียงหนึ่งเดียว...

เด็กใหม่ที่แอบอ้างว่าเป็นสาวกของเชียรผู้มาพร้อมกับ 'พลังลึกลับ' ทำให้การินอยากจะพิสูจน์พลังของเธอเพราะว่าเธอมี 'ซาตาน' เป็นทาสรับใช้ แต่มันไม่ง่ายตรงที่ว่ารุทรพยายามขัดขวางเขาด้วยเหตุผลบางอย่างนี่สิ

"ลูกของผอ.นิรันดร์แกกลับมาไทยแล้วนะ— เห็นว่า... ไปแลกเปลี่ยนกับโรงเรียนสอนศาสนาที่ญี่ปุ่นนู่นแหละ!"

สายลมแห่งกรรมชักนำผีเสื้อโลหิต ร่ายรำบินนำข้ามผ่านผืนฟ้าแดนไกล ไปสู่ภพภูมิแห่งใหม่ไกลโพ้นลับขอบสุดสายตามอง ประหนึ่งชีพชีวันลุกโผลงดุจเปลวเทียนไฟโชติช่วง สว่างแล้วท่ามกลางราตรีมืดก่อนดับแผ่วสิ้นหาย....

หากโลกนี้โหดร้ายเหตุไรเราถึงอยากมีชีวิต หากโลกที่มีความชิงชังเหตุไรเราถึมีมิตรสหาย หากโลกนี้มีความรักเหตุไรถึงมีคนที่ไร้หัวใจ แล้วเมื่อใดที่มนุษย์จะกลับใจเสียที

'ความมืดนั้นไม่มีที่สิ้นสุด' 'ใช่...ข้ามิได้กล่าวถึงยามราตรี แต่ข้าหมายถึงจิตใจของพวกเจ้าต่างหาก'

หากแม้แต่เหรียญนั้นยังมี 2 ด้าน หยินยังมีหยาง ฟ้ายังมีดิน.. ในเมื่อทุกสิ่งมักจะมีอีกด้านของมันที่อาจจะไม่สามารถบอกให้ใครล่วงรู้ แล้วเรายังจะสามารถเชื่อใจในสิ่งใดได้อีกกัน ?