ค้นหา

เมื่อชีวิตถูกเพ่งเล็งจากบรรดานักฆ่า โอฮาระ ซุนาโกะ หญิงม่ายวัย 30กว่า ก็ใช้วิธีของคนรวยในการแก้ปัญหาอย่างการเอาเงินฟาดหัว แต่มันก็ดันมีนักฆ่าอยู่คนหนึ่งที่วกกลับมาขอเงินเธอไม่พักอย่างกับแมงดา

ฟุชิงุโระ โทจิ คือชื่อของฉัน หรือที่ใครๆก็เรียกว่าพ่อที่นิสัยไม่ดี แต่เฮ้! รู้อะไรไหม หลังจากที่เข้ามาอยู่ร่างของคุณพ่อคนนี้ เจ้าของร่างก็ตามติดฉันยิ่งกว่าวิญญาณคำสาประดับพิเศษนั่นซะอีก

ฟุชิงุโระ โทจิ ผู้คนรู้จักในนามมือสังหารผู้ใช้วิชา หรือจริงๆ แล้วเขาเป็นเพียงพ่อเลี้ยงเดี่ยวกันนะ

ทุกคนสู้กันเลย อย่ามาสู้กับเธอก็พอ

ในสายตาคนในโรงเรียน อาซามิ ยูริโกะคือผู้หญิงที่ควรไปทำอาชีพแม่เล้ามากกว่ามาเป็นนักเรียนไสยเวท แล้วแม่เล้าคนนั้นดันรู้จักกับแมงดาตัวพ่อน่ะสิ

“ ห้ะ อะไรวะเนี่ย ” “ กุเป็นผู้สาปแช่งอ๋อ ” “ ไอเวรขอเป็น ผู้ใช้คุณไสย​ ไม่ได้รึไง ”​

"พระเจ้าของเจ้ามีจริงหรือไม่ ข้าไม่รู้" นั่นยังคงเป็นคำถามที่สั่นคลอน "แต่ปีศาจเช่นข้ามีจริงเบนิบาระเอ๋ย" แต่ 'ปีศาจ' มีอยู่จริง "เจ้าจะศรัทธาความจริงเช่นข้า หรือสิ่งลวงโลกอย่างพระเจ้าของเจ้ากันล่ะ?"

นาวิกโยธิน ที่ตายแล้วได้เกิดใหม่เป็น โทจิ แถมโลกที่ได้มาเกิดใหม่นั้นยังเป็นโลกของเหล่านักฆ่า "นี่น่ะเหรอเปโตร นักฆ่าที่ได้ขึ้นชื่อว่าคือนักฆ่าที่เก่งที่สุดแต่... นี้มันก็ไม่เท่าไหร่นิ!"

ให้ตายสิซาร่า เกิดใหม่ไปเป็นพ่อกล้ามโตนิสัยไม่ได้เรื่องอย่างโทจิเนี่ยนะ เเถมตายด้วยเมนกูอีก รับไม่ได้! ไหว้งามๆละเเละสาบานไว้จะไม่ยุ่งกับพวกเอ็งเเล้ว

"เออ ใช่ในอีก2-3ปีลูกชายของฉันจะถูกขายให้ตระกูลเซนอิง แล้วแต่นายจะทำอย่างไงก็เอาเถอะ" 'ฝากดูแลเมกุมิด้วย เข้าใจไหมนะ? ไม่สิ ไม่สนหรอก ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น' "ไอ้หนูแกชื่ออะไรนะ?" "ฟุชิงุโระ เมกุมิ"

หากไฟส่องลงบนพื้นถนนภาพเงาที่ทอดยาวออกไป'เป็นของฉันเพียงผู้เดียว'

ให้มันยังคงสวยงามอยู่เช่นเดิม แม้มันจะเหลือแค่ร่องรอยจาง ๆ

"เพื่อนที่ไหนเค้าทำกันแบบนั้น"

ฝันอยากได้ราชาคำสาปเรียวเมน สุคุนะเป็นแดดดี๊แต่ไม่จำเป็นต้องมาเกิดใหม่เป็นลูกไอ้แก่เล้งพันปีก็ได้ไหม!? "สวัสดีค่ะทุกคน เราชื่อเรียวเมน ไอมิเมะลูกสาวของของราเม็ง สาคูเองค่าา" "เรียวเมน สุคุนะโว้ย"

เธอผู้ที่ตายแล้วเกิดใหม่ในโลกไสยเวท แต่จะต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากโลกเฮงซวยนี้ได้กันนะ?

ณ ปลายสุดเส้นทางของจุดจบ ทวงทำนองยังคงบรรเลงอย่างรื่นรมย์ สองมือจับกระชับแน่น ใต้เงาจันทราสีชาดมีเพียงเขาและเธอที่รวมเริงรำบำไปด้วยกันบนเวทีนี้ " แม้ความตายก็ไม่อาจพรากเจ้าไปจากข้าได้ "

“ คุณลุงตำรวจดื้อจังเลยค่ะ ”ฟุมิกล่าวพร้อมกอดอกมองนายตำรวจนั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่บนพื้น “ ยัยหนู ขอร้องอย่าเรียกลุง ว่าแต่เธอเป็นใครเนี้ย หยุดระเบิดได้ด้วย” «คุณโทจิ หนูอยากกินขนมหวาน”

I always knew from beginning. The whole damn time, its you that I was feeling

เป็นผู้หญิงของราชาคำสาปก็เป็นมาแล้ว เป็นเพื่อนกับโกโจสมัยเรียนก็เป็นมาแล้ว คู่นอนชั่วคราวของโทจิก็เคย....แต่ทั้งหมดนั่นน่ะไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอ!?