'ยามนี้เมืองตงเป่ยช่างน่าหวาดกลัวยิ่ง คดีแปลกประหลาดถึงเก้าคดีผุดขึ้นรวดเร็วราวดอกเห็ด ข้าล่ะกลุ้มใจยิ่งนัก' เสียงชายวัยกลางคนพูดขึ้น เขาหันหน้าไปยังลูกค้าสาวก่อนยื่นหมั่นโถวลูกเล็กให้แล้วรับเงิน ' นั่นสินะเจ้าคะ ตั้งแต่เมื่อใดกันนะที่เมืองการค้าเเห่งแว่นแคว้นเกิดคดีพิศวงเช่นนี้ อา ข้าจำได้แล้ว ก็ตั้งแต่คุณหนูสามสกุลมู่นั่นฟื้นคืนชีพอย่างไรเล่า' เสียงหวานเอ่ยกระซิบกระซาบตามประสาคนพูดเรื่องฉาวโฉ่ คิ้วงามโก่งคล้ายคันสรวาดแล่นไปมาตามอารมณ์อย่างออกรส 'จริงด้วยแม่นาง ข้านี่ความจำเลอะเลือนจริงๆ' ชายแก่ถอนหายใจเล็กน้อย 'แล้วท่านเคยเห็นหน้าสตรีสกุลมู่นั่นหรือไม่' 'เหมือนจะเคยเห็นนา นางก็งดงามอยู่' มือเหี่ยวย่นลูบเคราบางเบาๆ เอาจริงๆก็ไม่เคยเห็นหน้าคุณหนูมู่ผู้นั้นหรอกนะ แค่คุยโวตามประสาเท่านั้น ดวงตาดอกท้องหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ มือบางวางหมั่นโถวราคาถูกลงบนโต๊ะไม้ ก่อนปลดผ้าคลุมหน้าออกเล็กน้อย แล้วแสยะยิ้ม 'งดงามเช่นนี้ใช่ไหมเจ้าคะ ท่านลุง... ' ใบหน้าเหี่ยวย่นซีดเผือก ก่อนร้องเหวดังลั่นวิ่งเตลิดทั่วตรอกตลาด ทิ้งไว้แต่ลูกค้าสาวปริศนาที่ยืนกุมท้องหัวเราะอย่างสนุกสนานและหมั่นโถวลูกเล็กรสหวานอีกเป็นเบือ...
- ปริศนา
- คดีประหลาด
- เจ้ากรมยุติธรรม
- แกล้งบ้า
- แพทย์