"ตำหนักร้างท้ายวัง มีผีเด็กล่ะ" "บ้านเจ้าน่ะสิ นั้นมันองค์หญิง" "แล้วไหนบอกว่าตาย"นางหลุบตามองนางกำนัลช่างจ้อบนต้นไม้ "เจ้าไม่รู้อะไร ฮ่องเต้ไม่เคยรู้ต่างหาก" ไอ้บิดางี่เง่านั้น อย่าให้ได้เจอนะ

" ผมช่วยคุณเพื่อเอาตัวรอดต่างหาก" "และฉันกำลังตอบเเทนเธอนี้ไง" แมวตัวขาวหลุดออกจากอ้อมแขนเขาอีกแล้ว เป็นจอมมารทำไมมันเหนื่อยจังว่ะ อยากกอดแมวดื้อ โว้ยยยย ปล.จอมมารไม่ได้กล่าว

“ถอยไป ไม่งั้นผมจะขย้ำคุณ” “หืม งั้นบนเตียงหรือระเบียงดีล่ะ ♣️♥️ จะที่ไหนฉันก็ไม่ติดหรอกนะฮิบาริ หรือเราจะ ขย้ำกันตรงนี้ดี “ “ตัวตลกโรคจิต”

เหมือนเซดริกเกินไปแล้วแต่ผิวซีดผมตั้งขี้เก๊กขนาดนี้หล่อเเค่ไหนก็ไม่สนหรอก “คบกันเถอะ”ไม่ใช่สิร่างบางที่อยู่ตรงหน้าเขาคงเครื่องช็อตไปแล้วเขย่าเรียกดีมั้ย มันไม่ถูกนายต้องไปคู่กับเบลล่าไม่ใช่เรอะ!

ข้านั้นอยู่มาเนิ่นนาน ผู้คนที่ข้ารู้จักล้วนเเล้วเเต่ล้มหายตายจากเหลือเพียงข้าที่ยังคงยืนอยู่ท่ามกลางกองศพมากมาย ทั้งมนุษย์ เอลฟ์ คนเเคระ ออร์ค พวกเขาเหล่านั้นไม่ต่างอะไรกับสายลมที่พัดพาดผ่านตัวข้าแล้วจางหายไป อีกไม่นานข้าคงไม่ต่างจากพวกเขากระมัง