แด่ความรักที่ถูกพลัดพราก เขาสาปแช่งและสาบาน หากมีโลกหน้าและความตายฉันจะรออยู่เพื่อฆ่าพวกแก ฉีกทึ้งเนื้อพวกแกเป็นชิ้น ควักลูกตา แยกแขนขา จ้วงแทงและเผาไหม้จนกว่าร่างกายและวิญญาณพวกแกจะเละเป็นจุล!
ลี่จูบีบขย้ำปลายหางยืดหยุ่น หนังหุ้มเกล็ดอ่อนเรียงตัวแวววาวสีน้ำตาลทอง กล้ามเนื้อคุณอัดแน่นพลังระเบิด หางกิ้งก่าหยาบแข็ง ครีบแหลมหุบคมเรียงระนาบอย่างซื่อสัตย์เพื่อเขาเสมอ
“ปล่อยผมไป!” สองร่างกลิ้งไปบนเตียงเปียก เซี่ยจินถีบเท้าคลานหนีสุดใจ เขารับไม่ไหว เขารังเกียจของเหลวไม่จบสิ้นของไอ้คนบ้ากาม วิปริตทางเพศ จับอ้าเขาออกราวกับตุ๊กตาบิดเบี้ยว!
อู๋ชูทำความสะอาดร่างเขา วางเขาในโลงไม้หอมขาวสะอาด กระซิบรักกับร่างเน่าของเขา คำรักและน้ำตา ความหดหู่หนักหมื่นชั่งบนบ่ากว้าง ได้เห็นอาห้าล้างแค้นแทนเขา ทรุดลงเพื่อเขา ได้เห็นสิ่งมีค่าในเวลาที่สายเกินไป
“พี่ฟง” อี๋นั่วฝันเห็นชาติก่อน ในฝันพี่ฟงจูบหอมเขาทั้งตัว รักเขา กอดเขาแนบชิด เขาบีบผิวสีเทาเรียบตึงของราชาซอมบี้ สะอื้นใต้แรงคำรามกัดกินทั้งกายใจ เขาเป็นของพี่ฟงทั้งหมด
มือน้อยขยุมทึ้งผ้าปูแดงสด คลีด้าร้องกระเจิง ครางระงมลั่นแกนดาว ดาวหางดวงนิดเดียวส่ายหน้าเกลือกที่นอน และไม่รู้หมอนกระเด็นหายตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงมือดาวใหญ่ร้อนลวกกำลังแบะตัวเองออกอย่างสิ้นท่า!
"ผมขอโทษ" ฟางเฉากำลังจะตาย คาวเลือดไหลออกจมูกปาก อวัยวะภายในแตกเสียหาย สมองเขาบวมขึ้นเรื่อยๆ จมูกเริ่มได้กลิ่นไหม้ ห้วงคำนึงสุดท้ายเขานึกถึงชายในสุสานขังอสูร คนรักที่คว้าไว้ไม่ได้
แมวปีศาจยากจน ผิวคล้ำ หางขอดงอ นัยน์ตาพราวดั่งผงแกร์ไฟต์ วิฬาร์ตัวน้อยผู้บุกรุกอัลกอฮิเราะฮ์ เจาะสุสานแห่งมหาฟาโรห์
มี่หง่าว พรรณพยัคฆ์ตาแดงวาวนิสัยห้าว กับผู้พิทักษ์เทวาลัย ยาฬิพักตร์พยัคฆ์ เอวแมว อุ้งเท้าสิงโต สุดใจป้ำ
เสี่ยวฮว่า กอบเพลิงทรลักษณ์ ตะเกียงน้อยในยุคหลงทางกับ เหวดำมืดที่เรียกว่าหวางตัวใหญ่
ยามทิวาในวังวนคนเป็น เสพกระเซ็นเป็นมนุษย์. ยามค่ำคู้คุด จิตเดรัจฉานคืบคลานผลาญราตรี.
ปี 3060 ปฏิทินยุคดวงดาว ฐานยูนิคอนเอ็นเตอร์ไพรส์ เซี่ยหยูจิ่ว คนเดินดินธรรมดากับยีนเกินค่าวัด พิกัดความเข้ากันได้ 100% กระเซ็นกลิ่นชาซ่านแหลมกลืนกินสติบอสหยาง
เสียงระเบิด “ปุ ปุ ปุ” ฟังบาดจิตบาดใจ ผมครางซีด เจ็บปวดเนื้อตัว วัตถุแข็งเย็นบางส่วนของผมละลายเหมือนน้ำตาละอองดาวที่หนาวเหน็บ ผมโวยวาย ไม่รู้ต้องทำยังไงกับสิ่งล้างผลาญที่ตัวเองไม่รู้จัก
มาเชลหลังตื่นนอนเหมือนไอ้โรคจิตชอบโชว์ ยืนถือมีดป้องกันตัวเองในสภาพล่อนจ้อนเป็นฆาตกรบ้ากาม เขาก้มสำรวจตัวเอง ตระหนักอย่างรวดเร็วเพราะนี่มันผิดปรกติ ร่างกายเขาโดนละเมิด!
บาเยีย โอลีซองชีท่านชายสูงศักดิ์ฝันจะนอนโซฟานุ่ม เหยียดขากินข้าวนิ่ม ชีวิตจริงทำงานสะสมอาหารยิ่งกว่าฝูงมดฤดูร้อน เป็นโรคหัวใจ ภาวะหายใจไม่อิ่ม โดนอาการชักแหง็กๆเล่นงานเป็นกิจวัติ ชีวิตปานคนขาดออกซิเจน
อู่หลิง สันเขาพังพ่ายใต้กองขยะแผ่นดินใหญ่วัย 31 หนูสกปรกใจกลางปฏิกูล ผู้เกลียดชังมาตุภูมิ และภาวนาขอให้สักคนช่วยพาเขาออกไปจากโลกอันล่มสลายใบนี้
เส้นผมขาวเงินพลิ้วปลาย เสยไปด้านหลังเหมือนมีชีวิตของมันเอง เขาคิดว่าอีกฝ่ายเท่มาก ผิวหนังระยิบระยับอ่อนโยนต่อสายตาและดูแข็งแรงน่าใจหาย
กาลิกรู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย อบอุ่น เติบกล้าเสมือนดอกกระบองเพชรอาบแสงแดด เขาได้รับการดูแลละเอียดอ่อน กระทั่งตระหนักว่างูไวเปอร์ลอบเลื้อยมาพัวพันทางด้านหลังเมื่อสายไป
สัตว์นรก! เขาคำราม แต่มันกดหัวเขาอุดกับที่นอนเหม็นหื่น น้ำตาเจ็บแค้นไหลอาบหน้า เขาจำความเจ็บแสบที่โดนทะลวงได้ดี มันฉีกขาดทันที ทรมานทุกการเสียบกระชาก เลือดผสมของเหลวทางทวารถอกกันไปมาน่ารังเกียจ!
ปรสิตซ่อมแซมเนื้อเยื้อเสียหาย ขจัดเซลล์ตายและสิ่งสกปรกในลำไส้ กัดกินเชื้อโรคสะสมจากสงคราม เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้พันสวะพังยับแล้วคนอื่นรอดปลอดภัย ร่างกายชาวโลกต่างจากหุ่นยนต์ ทุกคนกำลังพังถ้วนหน้า!
