ชะง่อนผาสูงเทียมฟ้า เจ็ดสายฟ้าทึ้งวิญญาณ ร่างสีแดงแตกสลาย หัวผักชีขาดสะบั้น อัสนีที่แปดหนักหมื่นชั่งฟาดฟันไม่เหลือแม้เศษวิญญาณ

มันคือเจตะกำเนิดใหม่ แรงอาฆาตลอยวนรอบตัว วิญญาณเฮี้ยนทวงร่างจากซากเน่า ก่อเป็นโถบรรจุแค้น

น่าน นารีญา เนเฟซ นารีผลสุดท้าย กับคุณปฏิมากรรมน้ำแข็งในโลกสันทราย เครื่องจักรสมบูรณ์แบบที่แฝงความก้าวร้าวเบาๆในวันธรรมดา และหนักหนาในวันพิเศษ

ผิวหนังโมลดาไวท์แผ่สยายเคลือบผิวเนื้อเข้มแดด กรดซิตริกกระจายในอากาศรอบตัวทรราช ดวงตาไคยาไนต์เฉดน้ำเงินเข้มเปลี่ยนเป็นแนวตั้ง ไดโนซอร์รัสสูงห้าเมตรเปิดต่อหน้าหลิงหลิงครั้งแรก!

เว่ยเจ๋อสูดหายใจสั่นสะท้าน ครั้งนี้แรงกระแทกชกก้นเขาหนักหน่วง เขาสะดุ้ง ช่วงล่างภายในขมิบรัด ปากทางเปียกลื่นซึมรอบช่องทางหลังแฉะเยิ้ม เขารีบผลักอีกฝ่ายห่างตัวด้วยความกระดาก

เขาสูดดมแก้มเรียวเล็ก ตะโบมลมหายใจคลุกเคล้าใบหน้าแค่ฝ่ามืออย่างรุนแรง ปลดปล่อยออร่ากระหายเลือดห่อหุ้มบรรยากาศรอบตัว เขาดูดลิ้นดิ้นหนี ขบเม้มริมฝีปากหลุกหลิก เล่นไล่จับอย่างหิวโหย

ผิวน้ำโปร่งใส เขากอดคอร่างสูงใหญ่ รัดขาพันสะโพกดุ เอวบางในมือชั่วร้ายเคลื่อนไหวตามแรงโยกเจนจัด ผิวน้ำรอบตัวเรากระเพื่อมระลอกเร่าร้อนชนตลิ่ง ทั้งเปิดเผยและไร้ยางอาย แต่เขาชอบสัมผัสใกล้ชิดจำพวกนี้ที่สุด

ปี 3060 ปฏิทินยุคดวงดาว ฐานยูนิคอนเอ็นเตอร์ไพรส์ เซี่ยหยูจิ่ว คนเดินดินธรรมดากับยีนเกินค่าวัด พิกัดความเข้ากันได้ 100% กระเซ็นกลิ่นชาซ่านแหลมกลืนกินสติบอสหยาง

แด่ความรักที่ถูกพลัดพราก เขาสาปแช่งและสาบาน หากมีโลกหน้าและความตายฉันจะรออยู่เพื่อฆ่าพวกแก ฉีกทึ้งเนื้อพวกแกเป็นชิ้น ควักลูกตา แยกแขนขา จ้วงแทงและเผาไหม้จนกว่าร่างกายและวิญญาณพวกแกจะเละเป็นจุล!

ลี่จูบีบขย้ำปลายหางยืดหยุ่น หนังหุ้มเกล็ดอ่อนเรียงตัวแวววาวสีน้ำตาลทอง กล้ามเนื้อคุณอัดแน่นพลังระเบิด หางกิ้งก่าหยาบแข็ง ครีบแหลมหุบคมเรียงระนาบอย่างซื่อสัตย์เพื่อเขาเสมอ

“ปล่อยผมไป!” สองร่างกลิ้งไปบนเตียงเปียก เซี่ยจินถีบเท้าคลานหนีสุดใจ เขารับไม่ไหว เขารังเกียจของเหลวไม่จบสิ้นของไอ้คนบ้ากาม วิปริตทางเพศ จับอ้าเขาออกราวกับตุ๊กตาบิดเบี้ยว!

อู๋ชูทำความสะอาดร่างเขา วางเขาในโลงไม้หอมขาวสะอาด กระซิบรักกับร่างเน่าของเขา คำรักและน้ำตา ความหดหู่หนักหมื่นชั่งบนบ่ากว้าง ได้เห็นอาห้าล้างแค้นแทนเขา ทรุดลงเพื่อเขา ได้เห็นสิ่งมีค่าในเวลาที่สายเกินไป

“พี่ฟง” อี๋นั่วฝันเห็นชาติก่อน ในฝันพี่ฟงจูบหอมเขาทั้งตัว รักเขา กอดเขาแนบชิด เขาบีบผิวสีเทาเรียบตึงของราชาซอมบี้ สะอื้นใต้แรงคำรามกัดกินทั้งกายใจ เขาเป็นของพี่ฟงทั้งหมด

"ผมขอโทษ" ฟางเฉากำลังจะตาย คาวเลือดไหลออกจมูกปาก อวัยวะภายในแตกเสียหาย สมองเขาบวมขึ้นเรื่อยๆ จมูกเริ่มได้กลิ่นไหม้ ห้วงคำนึงสุดท้ายเขานึกถึงชายในสุสานขังอสูร คนรักที่คว้าไว้ไม่ได้

หนานมี่ผีร้ายดวงตากลวงโบ๋ดำมืด ซัดความคั่งแค้นบนถนนคนตาย เขาคำรามโหยหวนพุ่งชนวิญญาณมากมายแตกกระเจิง เขาสร้างปัญหา กรีดร้องน้ำตาเป็นสายเลือด ใช้ออร่ารอบตัวสีขาวพร่างทำลายได้แม้แต่ระบบเพื่อกลับสู่อดีต

เซี่ยหยูชิง นายน้อยสำนักกระบี่ สู่ตำแหน่งหวางโฮ่วจอมมาร เขาขึ้นเกี้ยวแต่งงานเพื่อสัญญาสงบศึกสองเผ่าพันธุ์ รับบทหวางโฮ่วห้าปี มอบร่างกายโดยใจไม่จำนน เขาชิงชังเผ่ามาร หยามเหยียด และฆ่าจอมมาร!

ปีนั้นเขาเตลิดจากสรวงสวรรค์แล้วไปวิ่งบนดินขรุขระเพื่อจูบเสรีภาพอนาถาให้พ่อแม่เป็นห่วง จากนั้นซมซานกลับมาพร้อมร่างง่อยไร้ประโยชน์ โดยคนดูแลเขาคือสามีที่เขาเคยบ่น ด่าแช่ง และเกลียดชัง

เจียวหย่งสบายไปทั้งตัวในอ้อมแขนเหมือนฝัน กลิ่นทางเพศและรสยาอมตะหลอมรวมเป็นหนึ่ง จากนั้นผสานเข้ากับลมหายใจเสือขาว ปลุกเร้าให้เขาเคลิบเคลิ้มเป็นงูอิ่มเต็มแก่

ทันทีที่ระบบส่งเฟยอวี่ย้อนกลับไป 12 ปีก่อนบนถนนแตกสลายเส้นแรก รอยยิ้มเกอตัวน้อยก็เต็มไปด้วยความเย้ายวนและอาฆาตแค้น เต็มเปี่ยมออร่าฆาตกรรมเพราะเขาคือตัวประกอบบัค สมองรักของวายร้าย!

เจียวหัว คุณชายพอร์ซเลนรสนม ผมยาว ดวงตาสีเกาลัดผู้เกลียดชีวิต เกลียดตัวเอง เขาเสียใจในวันใกล้ตาย เขาจำได้ว่าตัวเองหลับเฮือกสุดท้าย พอลืมตาก็อยู่ที่นี่ เกิดใหม่ในตอนที่เรากำลังร้าวฉานได้ที่ ปี 2041