หน้าที่ล่าม(แบบไม่ธรรมดา) ของ 'มัทรี' ว่ายากแล้ว แต่เวลามองหน้า 'คุณทิม' คนที่เธอเป็นล่ามให้แล้วพยายามทำใจให้ไม่สั่นนี่สิ ยิ่งยากกว่า!!

เพราะ ‘ธนิน’ มองเห็นเธอเป็นแค่เด็กอ่อนหัด ‘นวินดา’ จึงไม่จมปลักอยู่กับรักครั้งแรกแบบเด็กวัยใสอีกต่อไป

เธอกลับมาในฐานะที่ทุกคนเข้าใจว่าเป็น 'ภรรยาน้อย' ของพ่อตัวเอง เพราะท่านจากไปโดยอุบัติเหตุอันน่าสงสัยว่ามีผู้อยู่เบื้องหลัง เธอจึงต้องมาดูแลกิจการของกลุ่มธุรกิจแทนผู้เป็นพ่อ โดยไม่เปิดเผยฐานะที่แท้จริง

‘อดีต’ นางคือ ‘ซ่งถิงถิง’ ผู้คนต่างขนานนามว่า ‘นางมารร้าย’ เวลานี้นางคือ ‘ซินอี้’ เป็นเพียงมนุษย์อ่อนแอไร้กำลัง ใบหน้ามีรอยแผลน่าเกลียดน่ากลัว ถูกใส่ความว่าเป็นปีศาจร้าย

‘ชะเอม’ หลงรักพี่ชายข้างบ้านอย่าง ‘หมอตุนท์’ มาหลายปี ยอมยกให้เขาทั้งตัวและหัวใจ แต่กลับถูกปฏิเสธในวันที่เธอกลัวมากที่สุด ต้องการเขามากที่สุด

“อย่าได้คิดว่าเจ้าจะหันหลังเดินไปจากข้าได้ เมื่อเป็นคนของข้าแล้วก็จะเป็นตลอดไป” “ข้าหาใช่ทาสของท่านไม่ เพียงครอบครองกาย แต่ไม่ได้เป็นเจ้าชีวิต”

ครานั้นนางถูกใส่ร้ายป้ายความผิดจนต้องจากไปอย่างน่าอนาถ... ครานี้นางกลับมาเพื่อทวงความยุติธรรมให้ตัวเอง!

“อย่าห้ามพี่เลย จะเคืองกันพี่ก็ยอม หรือจะโทษก็โทษที่พี่รักเจ้าเถิด หัวใจของพี่มันอัดล้นด้วยความรักความปรารถนาเจ้า จนไม่อาจยับยั้งได้อีกต่อไปแล้ว”

นกน้อยสูญสิ้นกรงทอง ชีวิตผกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ ‘คุณหญิงขวัญสุดา’ ก็ไม่ทดท้อ แม้ต้องแลกด้วยความสุขทั้งชีวิต ยอมขายตัวเองให้กับผู้ชายเหลี่ยมจัดอย่าง ‘เธียร ธนายุทธ’

อยู่ๆ ‘คู่กัด’ ปากสุนัขก็โผล่มา แถมยังอวดร่างกายเปลือยเปล่าสุดระทึกให้ได้ยลอีก ดวงนางร้ายยอดนิยมของเธอกำลังรุ่งหรือซวยขั้นสุดกันแน่นะ?

เพียงขวัญยอมเป็นเพียงคู่ควงของ เอียน เชสเตอร์ มานาน เพราะรักคำเดียว กระทั่งวันหนึ่งมีผู้หญิงที่คู่ควรกับเขาทั้งหน้าตาฐานะทางสังคมปรากฏตัวขึ้น หรือถึงเวลาแล้วที่เธอต้องยอมถอยออกมา

“เธอคาดหวังอะไร ระหว่างเราไม่ได้เรียกว่ารัก มันก็แค่ความต้องการของคนสองคน สนุกกันคั่นเวลา เบื่อ หมดสนุก ก็จบ”

'มัลลิกา' ไม่เคยอยู่ในสายตาของคุณชาย 'หฤษฎ์' เป็นดอกมะลิริมรั้วที่ไม่อาจเอื้อมเข้าไปอยู่ในแจกันทอง ได้เพียงแอบเก็บซ่อนความรู้สึกของตนไว้เบื้องลึกสุดหัวใจ

“ท่านโหว เอ่อ ข้า...น่ารังเกียจ” “ความงามของสตรีสำหรับข้า ไม่ใช่อยู่ที่ใบหน้างดงามราวนางสวรรค์ ทว่าอยู่ที่จิตใจ”

นี่ฉันยังไม่ตายหรือ ศัตรูช่วยฉันไว้อย่างนั้นหรือ ว่าแต่ไยคนพวกนี้ใส่ชุดต่างจากพม่ารามัญยิ่งนัก รุ่มร่ามกรุยกรายเสียเหลือเกิน บุรุษก็ผมยาวแปลกตา อย่างไรก็ตาม หากพวกมันคิดแตะต้องฉัน นังนวลคนนี้ขอสู้ตาย

พราะเส้นทางของนางไม่ได้โรยด้วยดอกไม้ นางจึงต้องร้ายเพื่อคนที่รัก

“อ้อมกอดท่านหนาวเหน็บดังเช่นเหมันต์ฤดู เมื่อรักแล้วต้องเจ็บปวดเจียนตาย ข้าขอจากไป อยู่อย่างเดียวดายปราศจากรักในทุกชาติภพ แม้พานพบ ก็ไม่ขอรักท่านอีก”

“ผมอยากชิมเค้ก” “คะ?” “บัวจะโกรธไหมครับ ถ้าผมจะขอ...” ครั้งนี้ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งของตนปาดเค้กมาไล้ริมฝีปากอิ่มที่กำลังเผยอค้างด้วยความอึ้ง “ชิมเค้กบนปากคุณ”

“ฉันจะเป็นคนช่วยเธอเอง หากไม่ตามมาดีๆ ฉันจะจับเธอถอดเสื้อผ้าตรงนี้แล้วอุ้มเข้าห้องน้ำ”

“ท่านไร้หัวใจ ปราศจากความรู้สึก แต่ข้าหาใช่ไม่ นางต้องตายเพราะท่าน แม้แต่งกับท่าน ข้าก็จะไม่มีวันลืมนาง”