ไม่ว่าข้าจะต้องเลือกสักกี่ครั้ง ตายตกไปสักกี่ครั้ง ข้าก็ยังคงต้องแต่งเข้าวังหลังเพื่อเป็น "กุ้ยเฟย" อยู่ดี

จากแฟนนิยายที่เอาแต่ก่นด่าความโง่ของนายเอกในเรื่อง รู้ตัวอีกทีก็รถชนตู้ม! ตาย... ว่าแต่... ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่ใส่ชุดเกราะมันมายืนจ้องหน้าเขาทำไมวะเนี่ย...

เป็นบาร์เทนเดอร์ที่กำลังรุ่งเรืองอยู่ดีๆ ต้องมาตายเพราะดื่มเหล้าจนน็อค ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่งตัวโบราณกันชะมัด นี่มันอะไรกันเนี่ย...

แวมไพร์ที่อยู่บนโลกนี้ต่างเกลียดชังและสาปแช่งเขา.. แต่แล้วมันยังไงล่ะ ในเมื่อแวมไพร์พวกนั้นก็ต้องเข้ามาเป็นลูกค้าที่ธนาคารเลือดของเขาอยู่ดี

ข้าเกิดมาหลายหมื่นปีแล้วแต่หางของข้ามีเพียงสามหางเท่านั้น เหตุใดท่านมหาเทพถึงไม่ยอมรับรักข้าเสียที ข้าต้องรออีกกี่หมื่นปีหรือถึงจะได้เป็นพระชายาของท่าน

“เพราะว่าหากให้ข้าเลือกว่าข้าจะต้องแต่งงานกับบุตรชายของพวกมัน กับให้ข้าเลือกแต่งงานกับท่าน.. ข้าเลือกแต่งงานกับท่านได้อย่างไม่ลังเลขอรับ”

จะให้บอกว่าไงอ่ะ ที่ไม่อยากให้ยกหนี้ให้เพราะผมอยากเป็นเมียคุณงั้นหรอ ใครได้ยินก็น่าจะคิดว่าเราต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ

เขาพ่ายแพ้กับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เงินก้อนสุดท้ายที่มีอยู่ในมือหมดลง เพื่อนรักและหญิงสาวผู้เป็นที่รักก็ร่วมมือกันหักหลัง.. เขาเหลือเพียงแค่ชีวิตเน่าๆ ของเขาเท่านั้น

สัมผสที่หกอย่างนั้นหรอ... เห้อ ผมไม่อยากมีมันเลยสักนิด