กบฎ… คำสั้นๆเพียงคำเดียวที่ทำเอาวงการเพลงสั่นไหวไปทั่ว ตุ้บ!!! “ไปเรียก ‘เขา’ มาเซ็นสัญญากับบริษัทของเรา” “!!!!” “คิมแจจุงต้องมาพบฉันที่ห้องทำงานพรุ่งนี้ 9:00”

3,000 ปีก่อนที่จีนจะรวมประเทศเป็นปึกแผ่น ความพิศวงจากอดีตถึงปัจจุบัน ทายาทแห่งราชวงศ์เก่าที่ถูกสลับตัว กับองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ใหม่ทุกอย่างกำลังดำเนินไป ถ้าเพียงแต่ชองยุนโฮและคิมแจจุงจะไม่!?!?!?

“ถอยไปไกลๆ ฉันไม่ต้องการเพื่อนเต้น!!” “นายไม่ต้องการ แต่ฉันต้องการนี่” เสียงทุ้มย้อน “ปล่อยเดี๋ยวนี้” เสียงแห้วขึ้น ก่อนยองอุงแยกเขี้ยวขู่ให้ร่างสูงตกใจกลัว แต่ชายคนนั้นกลับแยกเขี้ยวกลับมาให้ดู

“อดทนไว้นะแจจุง!!! เราต้องปลอดภัย” “อะ.......อื้ม..” แจจุงครางออกมา “หมอมาหรือยัง!!” “มะ..มาแล้วครับคุณยุนโฮ” “ดี แจจุงกับลูกฉันต้องปลอดภัย ไม่อย่างนั้นเตรียมลงไปนอนในหลุมได้เลย!!”

เช็คถูกวางแนบกับจดหมายสีขาว ที่มีข้อความเขียนทิ้งไว้ “เงินจำนวนนี้ เป็นเงินที่ผมใช้หนี้ทั้งหมด” ข้อความที่ไม่มีความผูกพันใดๆ ทำให้ยุนโฮกัดกรามแน่น “เอารถออก..ไปตระกูลปาร์ค!!!”

“ผมขอเขียนพอร์เตทคุณได้ไหม” “อะไรนะครับ” “อายุยังน้อย ไม่น่าหูตึงเลยนะครับ”ยุนโฮแซว “ผมอยากเขียนภาพเหมือนของคุณ” “คุณต้องบ้าแน่ๆ!” “ทำมถึงบ้า ไม่อยากเขียนสิถึงบ้า โครงร่างสวยมากแล้วก็เซ็กซี่!”

“ผมไม่ทราบ” ยุนโฮปฏิเสธ “ก็พี่...อยากมีลูก” จุนซูพูดเมื่อแจจุงเดินออกไปแล้ว “หรือจะเปลี่ยนเป็น.....หลานดี” ยูชอนพูดขึ้น “หมายความว่าไง” “ก็ให้ยุนโฮมีลูกก็เหมือนกัน...เห็นมองแจจุงไม่วางตาเลยหนิ"

“ลองเอาปืนมาซิ...ผมจะยิงให้คุณดู!!!!”แจจุง โต้ “อื้อ!!!!!” ยุนโฮทำเสียง ในลำคอ “ฆ่าสามีตัวเอง มันบาปนะ พระเจ้าไม่มีวันให้อภัย” “ช่าง” เสียงหวานแว็ดขึ้นทั้งยังจับขอบประตูไว้แน่น

ยุนโฮดึงมือแจจุงอย่างแรง จนร่างบางเสียหลัก ดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตัก “อย่าดิ้น.ไม่งั้นไม่รับรองว่าจะเกิดอะไรขึ้น!” “คุณต้องการอะไร!” แจจุงขบปากจนเจ็บ ก่อนจะถามอีกฝ่ายอย่างไม่สบายใจ “ต้องการคุณ”

“อย่าเบี้ยวนะ คุณรับดอกไม้ผมไปแล้ว ถือว่าคุณตกลง”ยุนโฮพูดขึ้น “เรื่องอะไรคุณเที่ยวเอาดอกไม้ไปแจกใครต่อใครมาแล้วบ้างก็ไม่รู้ คงไม่ได้ให้ผมคนเดียว” แจจุงย้อนให้ “ผมไม่เคยให้ใคร คุณเป็นคนแรกและคนเดียว”

“คุณยุนโฮครับ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นอย่าง หวาดหวั่น “มีอะไรหรือเปล่าคุณแจจุง” ร่างสูงก้มหน้าลงใกล้หน้าซีดอย่างห่วงใย “หยกที่ท่านประธานให้ผมมาดูแบบ มันหายไปแล้วครับ” เสียงแจจุงขาดเเป็นห้วง “คุณว่าอะไรนะ!”

ฝ่ามือแกร่งคว้าเข้าที่ข้อมือของแจจุง แล้วตวัดร่างบางขึ้นมาไว้ในวงแขน “อุ๊!!คุณนึกว่าคุณเป็นใครใหญ่มาจากไหน ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นี่เป็นคำสั่ง” “แล้วคุณล่ะเป็นใคร ใหญ่มาจากไหน ถึงได้มาสั่งผม” ยุนโฮย้อนกลับ

ขณะเดินลงบันไดมา ร่างบางก็ชนเข้ากับร่างสูงที่เดินสวนขึ้นมา แจจุงจึงเงยหน้าขึ้นมอง จะกล่าวขอโทษ แต่ก็ต้องผงะหน้าอย่างตกใจ “ได้โปรด อย่าทำอะไรผมเลย สงสารผมเถอะ” “มาแล้วหรือ คนทรยศ ข้ารอเจ้ามานานแล้ว!!”

“จะไปไหนครับ”แจจุงถามขึ้นตื่นๆ ตามองร่างสูงที มองถนนสลับกันไปทีอย่างหวาดกลัว “..........” ร่างสูงขับรถต่อไป เหมือนไม่ได้ยินคำถาม “ผมถามไม่ได้ยินหรือ!!” เสียงหวานตะโกนถามร่างสูงดังสั่นรถ “กลัวหรือ!!”

“วันนี้ก็มีผ่าตัดอีกหรือแจจุง” “ฮะ”และก้าวเท้าจากไป “พี่ออกมาแล้วนะจุนซู” “โอเค ที่เหลือผมจัดการเอง” “อืม” หวังว่าของขวัญที่จะให้สามีในวันครบ รอบแต่งงานจะไม่ทำให้เขา เหนื่อยข้ามคืนหรอกนะ..TT^TT

“เอ่อ..คือผมทำของขวัญที่พี่ยูชอน..ฝากมาให้พี่ยุนโฮหายน่ะครับ” “แล้วไง..ทำหายนายก็ไปหามาคืนฉันสิ” “งั้นก็เชิญรับของขวัญของพี่ไปได้เลยฮะ”ได้ยินอย่างนั้น แจจุงจึงหยิบโบขึ้นมาคล้องที่คอแล้วพูดว่า "นาย"

“......” พอเห็นสิ่งที่ชอบ แจจุงก็เดินเข้าไปใกล้ร่างสูงจนลืมไปว่า ร่างตนมีเพียงผ้าผคลุมกายอยู่ผืนเดียวเท่านั้น “แมวของใคร” “มันชื่อจีจี้ และก็ไม่มีใครเป็นเจ้าของมัน” ยุนโฮเอ่ยขึ้นพร้อมหันหน้าไปอีกทาง

“หาอะไรที่มิดชิดคลุมเสีย” “นี่ก็มิดชิดดีแล้ว”แจจุงโต้กลับไปอย่างไม่คิดใส่ใจร่างสูงทิ้งให้ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าให้ ก่อนจะรีบถอดเสื้อออกโยนให้ “คลุมซะ..พี่ยังไม่อยากวางมวยกับคนที่จ้องเราตาถลน”

“คุณย่าครับ ผมขอแนะนำ” “ไม่ต้อง” ยุนโฮยังพูดไม่ทันจบ คุณย่าก็ยกมือขึ้น เหมือนพระปางห้ามญาติ “ฉันไม่ต้องการรู้จักใครทั้งนั้น” ดวงตากลมโตของแจจุงหรี่ลงนิดหนึ่งอย่างเผลอตัว ก่อนจะหลุดปากโต้กลับไป