“อาลักษณ์หญิง ยามที่เจ้ามองนางกำนัลบุปผาไร้อาภรณ์ โปรดใช้สายตาเช่นนั้นมองข้า!”

ตอนจบที่ดีที่สุดคือ พระรองต้องเป็นหวงตี้ พระเอกต้องตาย นางเอกต้องหนีเข้าป่า ถ้าไม่ใช่แบบนี้ นิยายเรื่องนี้นางไม่ให้จบ!

ยอดหญิงงามเช่นข้า ไม่ว่าฐานะใดล้วนอาภัพ บัณฑิตเจ้าเล่ห์ล่อลวงข้า องค์ชายเชลยรังแกข้า ราชองครักษ์หาเรื่องข้า แล้วข้าต้องหนีเอาตัวรอดจากพวกนี้อย่างไร!

ไม่ได้พบเทพเซียนหรือลุงใจดีที่โผล่มาคุยเสียงก้องในห้วงความฝัน ไม่มีไอเทมพิเศษ ไม่มีพรสามข้อห้าข้อ แต่สิ่งที่เป็นดั่งฟ้าประทานคือการได้มาอยู่ในร่าง หวังเชาเยว่ ตัวประกอบผู้ตกหลุมรักพระรอง

ไอพรหมจรรย์สองหมื่นปี นาน ๆ ทีมีจอมมารเช่นนี้สักตน ทั้งบุรุษผู้นี้ยังใสซื่อยิ่ง นางจะสอนตำราวสันต์ให้เขาดี ๆ แล้วค่อยหลอกเสพพรหมจรรย์องค์จอมมาร

สำนวน สุภาษิต ข้อมูล และเกร็ดความรู้ต่าง ๆ เกี่ยวกับจีนที่ใส่ในนิยาย

เป็นเช่นนั้นจริง รอยยิ้มสร้างโลกได้ มองท่านย่าแล้วไม่รู้เรี่ยวแรงมากมายมาจากไหน ทุกสิ่งที่ข้าทำล้วนดีที่สุด

เจ้าที่เป็นสาวน้อยบริสุทธิ์กลับย่างเท้าเข้ามาในตำหนักของเปิ่นหวาง ทั้งยังไม่กลืนพิษมายาวสันต์ ก่อนหน้านั้นเจ้าคงคำนวณเปิ่นหวางมาอย่างมากยิ่ง แล้วได้คำนวณหรือไม่ ว่าเปิ่นหวางจะจัดการอย่างไรกับเจ้า

วิธีชิงเจ้าสาวที่ถูกต้องเป็นเช่นนี้

นางเป็นถึงบุตรีท่านแม่ทัพ ทั้งยังถูกวางตัวให้เป็นว่าที่พระชายาเอกองค์รัชทายาท ทว่าเมื่อได้เห็นเจ้าก้อนน้อยบุตรราชครูที่เพิ่งคลอดออกมาด้วยลักษณะอัปลักษณ์ยิ่ง นางจึงต้องจับจองไว้ปกป้องเอง

ใต้หล้านี้มีเพียงสองคนที่สามารถเป็นไท่จื่อได้ หนึ่งคือมังกรอมตะ อีกหนึ่งคือคนอ่อนแอไร้ประโยชน์