"กูเลี้ยงมึงมากับมือ ใครก็พรากมึงไปจากกูไม่ได้!"เศรษฐีหนุ่มใหญ่วัย 39 ปี ที่หวงเด็กในอุปการะพี่เลี้ยงมาอย่างปาริชาติ เด็กกำพร้าที่นับวันยิ่งโตยิ่งสวยนับวันยิ่งหัวกระไดไม่แห้งเพราะเธอต้องเป็นของเขา

เจ้ากล้าไล่ข้าเลยรึ! มณีรินทร์ เจ้าหลวงศิลาผู้ที่เย็นชากับมเหสีเอก บัดนี้กลับมาเดินตามมเหสีต้อย ๆ จนคนในคุ้มฉงนใจ ใช่เจ้าค่ะ น้องต้องการอยู่ผู้เดียว เชิญเพค่ะเจ้าหลวง! มณีรินทร์คนใหม่ที่ตายแล้วฟื้น...

เธอจะใช้หนี้ฉันยังไงพ่อของเธอหนีไปแล้ว?อยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งโผล่มา และถามอันนาด้วยคำถามว่าจะใช้หนี้แทนผู้มีพระคุณอย่างไร "จะหาเงินใช้หนี้หรือจะไปอยู่กับฉันที่คฤหาสน์ทำงานใช้หนี้จนกว่าฉันจะพอใจ..!"

(ที่นี่คือนครที่หายสาบสูญ ที่ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันในยุคปัจจุบันสินะ นี่ฉันย้อนเวลามาอยู่ในนครที่หายสาบสูญ ไม่มีแม้แต่ประวัติศาสตร์ให้จารึกอย่างนั้นหรอ? แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่)

ข้าบอกเอ็งว่า เลิกยุ่งกับข้าซักที..!! ข้าไม่ได้ชอบเอ็ง ทำอย่างไรก็ไม่มีวันชอบเอ็ง ทุกคำที่สิงห์ตะคอกกลับไปหาร่างเล็กที่กำลังยืนยิ้มให้เขา ทั้งที่น้ำตาไหลอาบสองแก้ม นับจากนี้ไปพี่จะไม่เห็นหน้าข้าอีก

รถก็เก่า คนก็แก่ หำก็เหี่ยว..!ยังจะมาตามหวงก้างขวางอีกหรอครับ" แอนดริวรีบเปิดกางเกงส่องซ้ายแลขวาว่าหำเขาเหี่ยวจริงๆหรือเปล่า" พูดจบก็หันไปถามกับบอดี้การ์ดว่าหำกูเหยี่ยวจริงๆ หรอวะ!ทุกคนต้องเป็นตาเดียว

เธอเป็นคนของกู ใครก็ห้ามแตะเธอ ใครแตะเธอกูยิงทิ้งอย่างเดียว"เสียงทรงพลังอำนาจที่ยื่นปลายกระบอกปืนใส่พวกระยำที่กล้าทำคนของเขาต้องเจ็บโดยไม่ได้สนใจสิิ่งใด แค่เพื่อแก้แค้นให้เธอ มาหยา เพราะเธอต้องร้องไห้

"ดาหวันขา เดี๋ยวลุงจะพาดาหวันไปทานไอศครีมเองนะคะ" ไปค่ะไป คุณพ่อไม่ต้องตามมานะคะ"ดาหวันจะไปกับคุงลุงราช 2 คน" ไอ้ราช นี่มันลูกสาวกูนะมึง"แต่ก็เป็นหลานกูเหมือนกัน"ไอ้เวร มึงทำไมไม่ทำเป็นของตัวเอง!!??"

“ใจเย็นครับคุณพ่อ คุณแม่” “ฮ๊ะ!!” คุณพ่อคุณแม่ สองเสียงร้องประสานกันราวกับตกใจไม่เชื่อหูตัวเองเขาทั้งสองไม่มีลูกที่ไหนจะเป็นคุณพ่อคุณแม่ได้ยังไง คุณหมอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า

ราฟาเอลที่เอนกายนั่งมองเส้นของฟ้าของทะเลยามเย็น เขาอยากจะรู้จริง ๆ ว่าที่สิ้นสุดของทะเล มันใช่เส้นขอบฟ้าที่มองเห็นใช่ไหม เมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า เส้นขอบฟ้านั่นหรือเปล่า คือจุดสิ้นสุดของทะเล

ตอนนี้ผ่านมาแล้ว 7 เดือนราฮิมที่ยังตามหาลูกกับเมียไม่เจอ เขากลายเป็นคนเงียบสุขุมไม่พูดไม่จากับใครสักเท่าไหร่วัน ๆ เขาเอาแต่เซ็นเอกสารส่วนการออกไปพบลูกค้า เขาไม่ไปเลย เขาเก็บตัวเงียบ

"นางมะลิต่อไปนี้มึงต้องขึ้นมาหากูทุกคืน" "ทุกคืนเลยเหรอจ๊ะ" "ใช่ทุกคืนมึงมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" "ไม่มีจ้ะแต่ว่าไม่ทุกคืนไม่ได้เหรอจ๊ะ" "ต่อไปนี้มึงจะต้องมาให้กูดูดนมมึงทุกคืนก่อนนอน " "นายหัว!!"

ในเมื่อเจ้าได้ลงสัญญาฉบับนี้แล้ว ..จากนี้ไปเจ้าจะต้องอยู่กับข้า จะต้องอยู่ที่นี่กับข้า โมลี จากวันนี้ไปเจ้าจะไม่มีสิทธิ์ย่างกรายออกไปจากประสาทของข้า เจ้าเป็นของข้านับจากบัดนี้..จนชั่วนิรันดร์!!!!