จงส่องแสงต่อไป...น้องชายผู้บริสุทธิ์ดั่งดวงสุริยันของฉัน

ภาพมายาแห่งความฝันทำให้หูและตาของผมมืดบอด ชีวิตของผมวนเวียนอยู่แต่ในเขาวงกตแห่งหมอกสีฝุ่นอันวกวน ถึงแม้ว่าจะพยายามมากเพียงใดก็ตามแต่ผมก็ไม่สามารถหาทางออกได้เลย — เขาวงกตที่เรียกว่า "วิมานปลาคาร์ป"

เมื่อความตายพลัดพรากคนรักอันเปรียบเสมือนดวงประทีปอันโชติช่วง "ทีปกร จึงรัตนากุล" ไปจากชีวิตของ "เตโช แซ่หลี" ชีวิตของเขาก็จมปลักอยู่ในสุสานแห่งโคมไฟสีแดงแห่งความทุกข์โศกไปตลอดกาล

ท่วงทำนองแห่งเศร้าและจังหวะเพลงแห่งความเหงาหลอมรวมหัวใจของ "เท็มบัตสึ ไรริว" และ "โจฟุ คารากุ" ให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

จงใช้ปีกสีขาวนั่นที่เคยเป็นของนายตั้งแต่แรก...โบยบินไปตามท้องนภาอย่างอิสระ

ท่ามกลางเหมันต์ฤดูอันหนาวเหน็บนี้ สิ่งเดียวที่ผมใฝ่ฝันถึงมีเพียงแค่ความสุขของคนในครอบครัวเท่านั้น

กลิ่นแห่งความทรงจำในอดีตอันเจ็บปวดยังไม่จางหายออกไปจากหัวใจดวงนี้ง่าย ๆ เสียงประทัดอันดังสนั่นกลบเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้ชายคนหนึ่งจนหมดสิ้น

เหล่าปลาคาร์ปหลากสีสันแหวกว่ายในวิมานแห่งภาพฝัน ความทรงจำที่เคยขาดหายไปของ "นิชิกิโงอิ มุจู" หวนคืนกลับมาอีกครั้งเพื่อเยียวยาบาดแผลภายในจิตใจ

เรื่องราวเกี่ยวกับคำสาปมรณะของครอบครัว "ผกาพันธุ์" ครอบครัวที่ประสบพบเจอแต่ความวิบัติและความโชคร้าย

ผมกลัวความมืด