"เราไม่เข้าใจ ในเมื่อเด็กเป็นลูกของเราทำไมปาล์มถึงไม่ยอมให้เราทำหน้าที่ในฐานะพ่อ" "เราให้แทนทำหน้าที่นั้นแน่ แต่ที่เราไม่รับคือหน้าที่ในอีกฐานะหนึ่งต่างหาก" "นั่นแหละทำไม" "เพราะว่าเราไม่ได้รักกัน"

เธอไม่คาดคิดเลยว่า หนุ่มความจำเสื่อมที่เธอช่วยเขาเอาไว้จะเป็นถึงหม่อมราชวงศ์หนุ่มผู้สูงศักดิ์ เจียมตัวน่ะทำง่ายแต่หัวใจนี่สิเจียมยากจัง

บุรุษหนึ่งขึ้นชื่อว่ามีดวงชะตากินเมีย หนึ่งสตรีขึ้นชื่อว่าเป็นม่ายขันหมาก หากได้มาร่วมเรียงเคียงหมอนกลับกลายเป็นคู่สร้างคู่สมแห่งพระนคร

เพชรเดินไปใกล้ ฉุดข้อศอกนางให้ลุกขึ้น “นี่หรือคือวิธีรับมือของออเจ้า ข้ามิเห็นว่าออเจ้าจักทำสิ่งใดนอกจากนั่งนิ่งๆ อยากออกบวชนักหรือ อยากนุ่งขาวห่มขาวนักหรือ ข้ามิให้ออเจ้าสมหวังดอก!”

“ชาตินี้กระหม่อมโง่เขลา จึงได้แต่หวังว่าหากมีชาติหน้ากระหม่อมกับพระองค์จะไร้วาสนาต่อกัน ไม่ก่อสายใย ไม่ผูกพัน ชายารัชทายาทหรือฮองเฮา กระหม่อมล้วนไม่ต้องการ”

วันที่ทรงเดินจากไป ทรงเคยคิดไหมได้ทรงทำให้หัวใจของคนคนหนึ่งแหลกสลายไม่มีชิ้นดี หม่อมฉันอยู่ทางนี้ได้ยินข่าวว่าทรงเสกสมรสกับผู้หญิงคนอื่น ทรงทราบไหมว่าหม่อมฉันรู้สึกเช่นไร …ตายทั้งเป็น

"คิดว่าพิการแล้วฉันจะไม่เอาหรือไงอายุก็ปูนนี้แล้ว ระหว่างเธอกับฉันก็ไม่มีทางเลือกพอกัน หมดฉันแล้วใครจะอยากแต่งกับเธออีก คิดให้มากหน่อย"

“ให้พี่ดับตะเกียงเลยไหม เราจะได้ ‘เริ่มเรื่อง’ กันเสียที” ท้ายน้ำเสียงเจือความขบขัน รีบเบี่ยงศีรษะหลบหมอนใบน้อยที่ถูกเหวี่ยงหวือมาจากมือเมียรัก

ทะลุมิติมาเป็นตัวร้าย พยายามให้พระเอกกับนายเอกได้กลับมารักกัน แต่สิ่งที่นายเอกของเรื่องทำคือการขอแต่งงานกับเขา!

ชีวิตผมทำผิดมามาก ทำถูกเพียงเรื่องเดียวคือการรักคุณ

ท่ามกลางสมรภูมิ สงครามยาเสพติด ภยันตรายรอบตัว แต่ดอกไม้แห่งรักยังคงเบ่งบานสวยงาม ตราบที่มีเขาอยู่ เธอจะปลอดภัยภายใต้อ้อมกอดนี้

หล่อนถูกถวายตัวมาตั้งแต่อายุสิบห้า ทว่าสี่ปีมานี้หล่อนเป็นเพียงหม่อมแต่ในนาม วันแล้ววันเล่าต้องทนเห็นหัวใจตนเองค่อยๆ แหลกสลาย ที่สุดแล้วในหัวใจเหลือเพียงความภักดี ทว่าสูญสิ้นความรัก

วันที่เขาจากไป เขาไม่ได้เพียงเอาความหวังไปจากเธอ แต่ยังเอาหัวใจของเธอติดมือไปด้วย

วันที่หม่อมฉันได้รับหยาดพิรุณวงนั้นมา ทรงรู้ไหมหม่อมฉันดีใจแค่ไหน แล้วทรงรู้ไหมว่าหม่อมฉันต้องเจ็บปวดใจแค่ไหนที่ต้องคืนกลับไป พระองค์ไม่เคยปรารถนาให้หยาดพิรุณเป็นของหมั้น ไม่เคยเลย

ให้โอกาสรักเราได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ช่วยกันไม่ให้มันจบลงแบบเดิม

“กระหม่อมผิดต่อท่านนัก” มู่หรงซางกล่าวออกมาชัดถ้อยชัดคำ ไม่ได้กล่าวด้วยท่าทางกระดากอายหรือจำยอมแต่อย่างใดเฮ่อหลินคลี่ยิ้มอย่างอ่อนแรง เปลือกตาปิดลงอีกครั้ง “คนที่โง่งมในรัก ไม่ได้มีเพียงท่านผู้เดียว"

เราทุกคนมักเก็บซ่อนใครบางคนเอาไว้ในความทรงจำของหัวใจ คนที่อยากจะรัก แต่ไม่อาจรักได้ดังใจ และยังจะหวังทั้งๆที่รู้ว่าต้องผิดหวัง

เขาเป็น"หมอ"ที่แสนจะหล่อและเท่ มั่นใจว่าฉลาดสุดๆแต่กลับโดนเด็กสาววัยสิบเจ็ดจับแต่งงานด้วยข้อหา "หมอยุบนมข้าเจ้า" โว้ย! จะบ้าตาย

ความต้องการของฉันคือการรักและดูแลเธอจนกว่าเราจะร่ำลากันเป็นครั้งสุดท้าย

"คุณเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่เอื้อมเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึง สูงส่งเกินไป ดีเกินไป" "ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นเหมือนสายลมที่ทำให้ต้นไม้ใหญ่ อย่างผมหวั่นไหวแผ่วพลิ้วเข้ามาใกล้ ทำให้ยอดไม้ไหวเอน..."