นิยายจีนย้อนยุค ทั้งหมด | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 257

"โชคชะตาจะไม่มิอาจควบคุมข้าได้อีก...ได้โปรดให้โอกาสข้าเถิด เว่ยเว่ย" คำพูดท่านเหมือนอ้อนวอนข้า แต่การกระทำขอท่านกลับคล้ายกำลังจะ...

เมื่อหญิงไทยอย่าง'เหมย'หลงเข้าไปยังมิติที่คล้ายกับยุคจีนโบราณเธอจะเอาชีวิตรอดยังไงและโชคชะตาจะเล่นตลกกับเธอแค่ไหนกันติดตามเรื่องราวของเธอได้ใน'ลิขิตรักหงษ์เคียงบัลลังก์'

เมื่อนักเขียนนิยายตื่นขึ้นมาอยู่ในนิยายที่ตนเองเขียน ทั้งไม่ได้เป็นนางเอก แต่เป็นตัวร้าย! เมื่อรู้ว่าจุดจบของตนเองจะถูกญาติผู้พี่ชายฆ่าทรมาน ทางเดียวที่จะเอาชีวิตรอดจากจุดจบนั้นได้คือเข้าหาเขาแล้ว!

ชีวิตข้าแล้วที่จริงมิได้ต้องการสิ่งใด นอกเสียจากการได้เคียงคู่กับท่าน ข้ากลัวว่าหากหลับตาลงอีกครั้ง เรื่องราวทั้งหมดของข้ากับท่านจะกลายเป็นเพียงความฝันที่จะเลือนหายไปเช่นเดียวกับหมอกควัน

ข้าเทพีแห่งวสันต์ฤดูในร่างมนุษย์กำลังร่ายรำท่ามกลางเหล่ามวลผกาของโลกมนุษย์ แต่บังเอิญสบกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มดุจมหาสมุทรคู่นั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจจึงเป็นจุดเริ่มต้นของความรักนี้แต่มันจะง่ายขนาดนั้นเลยรึ?

เสาค่ำสวรรค์แห่งทะเลสัจจาต้องการมีชีวิตเยี่ยงมนุษย์ปุถุชน เจ้าแม่หนี่วาจึงประทานร่างกายให้ ทว่า"หัใจ"เขาผู้นั้นต้องตามหาด้วยตนเอง... ชะตาที่มีตัวเองเป็นผู้ลิขิตจะเป็นเช่นไร นางจะตามหาหัวใจพบหรือไม่?..

หนทางสงบสุขของนางช่างยากเย็น เหตุใดพวกเขาจึงอยากปลุกปีศาจร้ายในตัวนางขึ้นมานัก "คุณหนู ได้โปรดรับข้าเป็นอนุด้วยเถอะ!" ใบหน้าเรียบนิ่งกระตุกยิ้ม "หืม...มีผู้มาเสนอตัวเช่นนี้ เห็นทีคงต้องรับไว้ "

ถ้าเลือกบัลลังก์ต้องไร้ซึ่งรัก ถ้าเลือกหัวใจรักต้องเร้นกายซ่อนเงา แต่ข้าต้องการทั้งบัลลังก์และหัวใจรัก "สวรรค์จงฟังคำ ผู้ใดกล้าพรากนางไป ข้าจะฆ่ามัน"

เรื่องนี้มันมีนางเอกอยู่แล้วแต่เหตุใดให้นางมาเป็นนางเอกละ งั้นขอเปลี่ยนนางร้าย แย่งชิงรัก-แย่งพระเอกละกัน...ตอนจบก็ขอตาย จะได้ให้พระเอกนางเอกสมหวังกัน

เจ้าสาวของแม่ทัพผู้พิทักษ์แดนเหนือหายตัวไปอย่างปริศนา ต่อมาจึงถูกสลับตัวเป็นหลินหราน หวางเมิ่งหยวนรู้ดีว่านางไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง แต่ก็ยอมเข้าพิธีแต่งงานแต่โดยดี ที่ทำเช่นนี้เพราะต้องการแก้แค้นนาง!

ฮูหยินน้อยจวนจ้าวถูกคนลวงทำร้ายจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายเกือบลอยหลุด เคราะห์ดีสวรรค์เมตตาจึงนำพานางกลับคืนสู่รากเหง้าชาติกำเนิดแท้จริง

หากเวลามาถึงนางจะกลับมาอีกครั้ง จะกลับมาในฐานะอะไรนั้นก็ล้วนแล้วแต่ชะตากรรมจะนำพา

ประมุขป้อมพิรุณถึงขั้นกุมขมับ เมื่อรู้ว่ามีเพียงเลือดพรหมจรรย์ของบุตรสาวศัตรูเท่านั้นที่ถอนพิษหนอนดาวตกในร่างได้

เขาคือบุรุษที่หญิงสาวค่อนเมืองหมายปอง เขาคือคนที่ข้าอยากได้มาเป็นสามี แต่ทำไมเขาถึงเฉยชาได้เพียงนี้ ไม่รู้ล่ะ ข้าเล็งแล้ว เขาต้องมาเป็นท่านพี่ของข้า

บุรุษที่เป็นสามีแทงกระบี่ลงมาที่หัวใจของนาง เพราะเขาไม่เชื่อในความรักที่เกิดขึ้นมา.. ส่วนนางขอเพียงความสงบเท่านั้นเหตุใดเขาถึงให้นางไม่ได้กัน ! {จบ}

หนึ่งนารีดวงล่มบ้าน หนึ่งบุรุษชะตาล่มเมือง สองดวงหายนะโคจรมาเจอกัน เหตุสะท้านสะเทือนจึงเกิดทั่วหล้า จับตัวซวยหยินหยางแต่งงาน หวังกำจัดให้ออกไปไกล ดันกลายเป็นส่งเสริมให้มีกำลังเข้มแข็ง เอาล่ะสิ.....

เขาเล่ากันมาปากต่อปากมาว่าคนเราสามารถถอดร่างถอดดวงจิตได้ บางส่วนก็ว่าบ้าบอ บางส่วนก็โอ้ควรบูชาบันทึกเก็บไว้...เช่นนั้นก็ต้องมาช่วยพิจารณากรณีนี้เเล้วล่ะ ว่าอวี้หยางสู่หยางอวี้คืออันใดกัน

จงเรียกข้าว่าสะใภ้ใหญ่ผู้ห่างไกลจากความเกียจคร้าน...เยี่ยม!

อยู่หรือตายมิใช่เรื่องสำคัญ เพราะเกิดมาต้องตาย มิมีผู้ใดสามารถอยู่ค้ำฟ้า เเต่สำคัญที่ว่าก่อนตายได้คุมอำนาจอันยิ่งใหญ่ของวังหลังหรือยัง

อู่จวินเฉิง...ข้าต้องการสหายที่ปกป้องข้าได้นะ มิได้อยากได้นักเลงอันธพาลเป็นสหาย เข้าใจใหม่เสียด้วย!