"เรียนคหกรรมโภนาการและการประกอบอาหารแบบนี้ก็ต้องทำอาหารอร่อยล่ะสิ งันพี่ทำให้ผมกินบ้างได้มั้ย"

ทั้งที่ผมควรตายไปแล้ว...ผมกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยปราศจากบาดแผล แถมสามีของตนในตอนนี้ยังกลายเป็นราชาซอมบี้ไปแล้ว และยังดูคลั่งรักเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย

เมื่อโจวหลินอี้รักษาหายดีแล้วก็รีบตะบึงม้าไปปกป้องชายแดน นับจากนั้นก็ขาดการติดต่อจากเขา หรือว่านางจะถูกสามีทอดทิ้งให้เขาแล้ว

กวินตราถูกคนรักหักหลังด้วยการหนีไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เธอจึงตัดสินใจลาออกจากงาน หลบมาเลียแผลใจถึงจังหวัดน่าน จนได้มาพบเขา..พ่อหม้ายหนุ่มเจ้าของไร่กาแฟที่จ้องจะยัดเยียดความเป็นผัวให้เธออยู่ตลอดเวลา

เนตรวารีพยายามค้นหาสมบัติในคฤหาสน์ร้อยปี โดยใช้ความสามารถในการระลึกชาติผ่านสิ่งของ แต่แทนที่จะพบสมบัติ กลับพบวิญญาณมากมายถูกขังอยู่ในนั้น รวมถึงโศกนาฏกรรมที่ถูกปกปิดไว้

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

ว่ากันว่าคนตายแล้วต้องขึ้นรถไฟไปนรกแต่เธอขึ้นผิดคันนี่สิ ดันไปขึ้นรถม้ามาปรโลกแทนจะว่าไปแล้วเจ้าผู้ครองปรโลกก็หล่อเหลือเกินแถมยังโสดแบบนี้สเปกก่อนไปเกิดก็ขอให้ได้เปิดกับเจ้าผู้ครองปรโลกสักครั้งเถอะ

ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ ยิ่งหนียิ่งใกล้ ต้นข้าวนักศึกหนุ่มที่รับจ๊อบเสริมเป็นหางเครื่อง ด้วยความฝันที่อยากเป็นครูดำเนินมาถึงปลายทางต้องออกฝึกสอน เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง เขาต้องมาดูแลคนที่ตัวเองเกลียด

ฉันคือเสาหลักคำสาป ฉันจะไม่ยอมให้เสาหลักคนอื่นๆตายเด็ดขาด ฉันจะช่วยทุกคนเอง

เกิดใหม่ในเกมที่ตัวเอกต้องกำจัดจอมมาร แต่ฉันดันเกิดเป็นเด็กสาวในฮาเร็มของมัน แหวะ หะ อะไรนะ? ทำไมฉันพูดไม่ตรงบทหวานในเกมเหรอ โฮๆๆๆ ทำไมของขวัญที่ฉันให้บังเอิญมีแต่สิ่งที่นายเกลียดเหรอ ฮ่าๆๆๆ

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

ผีเปรตปะทะเด็กแว้น

ไม่เคยไม่มั่นใจเวลาชวนใครออกเดท เพราะอัตราความสำเร็จคือหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น มีแต่ครั้งนี้ที่ไม่รู้จะออกหัวหรือก้อย ผมไม่กล้าแม้แต่จะวางเดิมพัน

หญิงสาวใสซื่อ ต้องเป็นหมากตัวหนึ่งในแผนการแก้แค้นของคุณหมอหนุ่ม เขาเพียงต้องการให้อีกฝ่ายหลงรักแล้วเขี่ยทิ้ง...แต่สุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องทุรนทุรายกินไม่ได้นอนไม่หลับเมื่ออีกฝ่ายหายตัวไป..

ผมทำอาหารอร่อยนะครับ คุณไม่คิดจะกินจริงๆ เหรอ ปอเหวินมองหญิงสาวที่คีบอาหารเพียงสองคำก็วางทิ้งหรือว่าเขาทำอาหารไม่หร่อยก็ไม่นะ เพราะร้านอาหารเขาก็ขายดีอยู่ แบบนี้ไม่ได้เขาต้องทำอาหารอร่อยมาให้เธอกินอีก