ขุนเขาไม่เคยคิดกับแก้มหวานนอกจากน้องสาวของเพื่อน จนกระทั่งพลาดพลั้งมีความสัมพันธ์กับเธอ เขาก็ดันติดใจ แอบมีความสัมพันธ์กับน้องสาวเพื่อนสนิทเรื่อยๆ จนเธอตั้งท้อง เมื่อท้องเขาก็ต้องรับผิดชอบสิ......

เกิดมาพร้อมหน้าที่ต้องไปช่วยบรรพบุรุษแต่เพราะโชคชะตาทำให้ถูกห้วงกาลเวลาเหวี่ยงเธอหลุดวงโคจรไปสู่โลกคู่ขนานแทน ที่นั้นไม่มีตระกูลหยางของเธอ งั้นคงต้องนำความโชคดีมาสู่ครอบครัวยุค70ที่เธอมาอยู่นี้แทนแล้ว

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

ทั้งที่ผมควรตายไปแล้ว...ผมกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยปราศจากบาดแผล แถมสามีของตนในตอนนี้ยังกลายเป็นราชาซอมบี้ไปแล้ว และยังดูคลั่งรักเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย

"ถ้าสมมุติว่าวันนึงได้ไปต่างโลก ทุกคนจะไปทำอะไรกันที่นั่น" สำหรับเราคำตอบคืออะไรไม่รู้ รู้แต่ขี้เกียจง่ะ ขอนอนเฉยๆ ได้ไหม

ผีเปรตปะทะเด็กแว้น

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

ดวงตาที่ขมขื่นกำลังแสดงถึงเรื่องราววัยเด็กที่มีเรื่องราวมากมาย จนวันหนึ่งการล้างแค้นก็เกิดขึ้น...'กูไม่ฆ่าน้องมึง เพราะน้องมึงต้องมีจุดจบเดียวกับแม่กู!'

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

สายธารแห่งกาลเวลา นำพาเชฟหนุ่มฝีมือดีจากอนาคต มาสิงที่ร่างบ่าวหญิงจิตใจบริสุทธิ์ ทาสของขุนนางใหญ่แห่งกรุงศรี ผู้ที่จะเปลี่ยนชะตาทาสสาวผู้นี้ไปตลอดกาล

คนเราเมื่อจนตรอกจนถึงที่สุดแล้วนั้นยังจะสามารถคิดถึงคนอื่นได้หรือไม่ เป็นคำถามที่เจียงหยวนเฝ้าถามตัวเองอยู่ในใจ เพราะความดื้อรั้น อยากจะครอบครองในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง จนทำให้เธอสูญเสีญทุกอย่าง

"ข้าหวังเพียงความรักหนึ่งเดียว และมั่นคง ท่านมอบให้ข้าได้หรือไม่" นี่เป็นเพียงปรารถนาเดียวของหลิงหลง ภรรยาที่ผูกด้ายแดงกับเขามาเกือบยี่สิบปี แต่เมื่อเวลาผันเปลี่ยน เขาก็คล้ายเลอะเลือนไปจนเกือบทำผิดไป

ข้ามมิติมาในโลกของผู้มีพลังวิเศษแบบงงๆ ได้พร2ข้อ เลยขอแค่พลังเสกเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกอะไรก็ได้ไม่จำกัดครั้งต่อวัน กับพลังมิติที่เก็บของได้ไม่จำกัด ไอเราก็ขอแบบฉลาดซะด้วย ผู้ดูแลมิติก็ว้าวุ่นเลย

ชั่วชีวิตเธอเกลียดที่สุดคือคำว่าแพ้ แต่เธอก็แพ้ เขาเลือกคนอื่น ไม่ใช่เธอ... “นางร้ายแบบเธอสมควรยอมแพ้เสียทีนะ กลับมาตั้งใจทำงาน แล้วห้ามลากิจไปทำแบบนั้นอีก!”