- 88
- 30.09K
- 235
“เมื่อไหร่จะเลิกยืนดูแล้วมาช่วยข้าแบกเจ้าพวกนี้สักที!” “เจ้าก็ทำเองได้นี่” “แต่มันจะดีกว่านี้ถ้ามาช่วยกันปะวะ รู้จักคำว่าน้ำใจรึเปล่า ใจคอจะยืนดูเฉย ๆ เลยรึไง” “ใช่” “กึด...ไอ้เวรนี่”
“เมื่อไหร่จะเลิกยืนดูแล้วมาช่วยข้าแบกเจ้าพวกนี้สักที!” “เจ้าก็ทำเองได้นี่” “แต่มันจะดีกว่านี้ถ้ามาช่วยกันปะวะ รู้จักคำว่าน้ำใจรึเปล่า ใจคอจะยืนดูเฉย ๆ เลยรึไง” “ใช่” “กึด...ไอ้เวรนี่”
เกมส์ จอมเวทย์ศักร์สิทธ์ เป็นเกมส์ จีบสาว Rpg เเฟนตาซี ผสมโรงซับซ้อน การต่อสู้ของเหล่าจอมเวทย์ เเละการต่อสู้กับเหล่า มอนเตอร์ปีศาจ เเน่นอนโลกนี้มีจอมมาร เเต่ก็ไม่ได้ชั่วร้าย
(n.) ‘เกวนเดอริน สคามันเดอร์’ เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เหล่าเจ้าชายสลิธีรินไม่กล้าสบตาด้วย
วายุชายหนุ่มที่ได้เสียชีวิตจากยุคปัจจุบันและได้รับโอกาสและข้อเสนอจากมหาเทพผู้สร้าง และได้ถูกส่งไปอยู่ในโลกที่คล้ายกับจีนโบราณในยุคสมัยนั้นกับมีแต่สงครามผู้คนล้มตาย
ผีเปรตปะทะเด็กแว้น
จากความมุ่งมั่นอันยาวนาน สู่ตำนานอันลี้ลับ
เกี่ยวกับประเด็นต่อๆที่จะนำเสนอว่าเป็นยังไงแต่ละตอนจ้า แล้วแต่ผู้แต่งที่จะแต่งว่าให้เป็นยังไง
ทั้งที่ผมควรตายไปแล้ว...ผมกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยปราศจากบาดแผล แถมสามีของตนในตอนนี้ยังกลายเป็นราชาซอมบี้ไปแล้ว และยังดูคลั่งรักเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย
เมื่อพระนางเทวีหลงกล ยินยอมให้เจ้าหญิงกีรินธรีพบกับเจ้าชายทิตยวรมันแห่งกุศลา เรื่องยุ่งๆจึงเกิดขึ้น ไปลุ้นกันดูคะว่ายุพราชแห่งนคราจะสามารถดึงพระคู่หมั้นกลับมาได้ไหม ส่วนกีรินธรีจะเลือกใคร?
เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง
ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย
ด้วยอุบัติเหตุบางอย่าง ทำให้ไป๋หยุนข้ามมิติไปยังโลกวันพีช
ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร
ภาพปกแค่แสดงถึงรูปร่างของผลสั่นสะเทือนไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด (◡ ω ◡)
ทิวาเสียชีวิตในยุคปัจจุบันและกลับมาเกิดใหม่ในยุค 70 ในร่างของชายท้องได้ที่มีชื่อเดียวกัน เขาต้องจัดการกับความยากจนและทำภารกิจจากระบบพิเศษเพื่อรับเงินมาใช้ชีวิต
วันนั้นไล่ตามความรักได้กลับมาเพียงคำว่าพี่น้องและความขมขื่น วันนี้รมิดาปิดประตูเอาความกลัวเป็นเกราะกำบังหัวใจ แต่เขากลับมาเคาะแล้วบอกว่า “เราพอจะเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม”