ผมขอถอนคำพูดที่ไปเรียกเธอว่ายัยป้า

จากชายหนุ่มที่แตกหักกับครอบครัว ได้ฟื้นขึ้นมาในร่างของเด็กชายผู้เป็นที่รักของคนทั้งเกาะ แต่ไหงทุกคนถึงผอมแห้งแบบนี้ล่ะ ผลไม้สีแดงที่ว่ากันว่ามีพิษ เก็บ! หัวดินกินไม่ได้ เก็บ! ทั้งเกาะนี่มันสวรรค์ชัดๆ

ถ้าความรักเปรียบเสมือนดอกไม้ มันคงไม่หอมหวานเลยซักนิด

บ้าน่า....ลมหนาวมาทีไร ทำไมถึงคิดอยากมีคนอยู่ข้างกายทุกที หรือว่าความสาวของฉันมันกำลังเรียกร้องและต้องการสัมผัสด้วยความรักจากใครสักคน!!

“เจ้ามันหญิงแพศยา” “หม่อมฉันยอมรับ เพราะหากหม่อมฉันมิได้เป็นอย่างที่ทรงตรัส มีหรือจะสามารถล่อลวงฮองเฮาให้มาเสพสมกับหม่อมฉันได้ แม้กระทั่ง...” “...” “บนแท่นบรรทมของฮ่องเต้”

เพราะมีความแค้นกับตระกูลหลีจึงแสร้งทำดี และแต่งบุตรสาวแม่ทัพหลีเข้ามา หากแต่ไม่ได้รักจึงทำร้ายนางสารพัด สุดท้ายนางตาย โชคดีสวรรค์เป็นใจให้นางฟื้นกลับมาแก้แค้นเขา!...

ท่านเทพพพ ทำไมท่านไม่บอกว่าผมต้องมาเกิดเป็นพระรองผู้หลงรักพระเอกจนหน้ามืดตามัวเอาตัวเข้าแรกแล้วตายแทน!! และเมื่อตัดใจได้ก็ยังไปหลงรักนายเอกจนสุดหัวใจอีก ชีวิตผมมันยังรันทดไม่พอใช่ไหมมมมมมม

จู่ๆก็ถูกโยนบทนางร้ายที่ใครๆต่างก็เกลียดชังมาให้ แต่คิดว่าคนอย่างหลิวซีซีจะรับมือไม่ไหวหรือ? หนักกว่านี้นางก็เคยเจอมาแล้ว

ผู้ใดใคร่อยากจะแย่งชิงตำแหน่งพระชายาของท่านอ๋องประจำหน่วยพยัคฆ์ราตรีนี่ ก็เชิญแย่งชิงกันต่อไปตามแต่ใจจะปรารถนาเถิด ส่วนเหิงฮุ่ยอิงผู้นี้มีเพียงเพียงความปรารถนาเดียวคือการได้ปลูกผัก เลี้ยงสัตว์เท่านั้น

เขารักเธอมานานแล้วแต่เพราะความปากหมาและขี้แกล้งทำให้ถูกหมางเมินแต่ครั้งนี้เขาจะคว้าหัวใจเธอกลับมาให้ได้

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

เมื่อเดือนวิศวะสุดฮอตเจอสาวตรงสเปค แต่ดันโดนปฏิเสธด้วยประโยคสุดเจ็บว่า "โทษที พี่ไม่ชอบเด็ก"

จืดจางที่สุดในบรรดาพี่น้อง แต่กลับถูกอัลฟ่าขยะอย่างพอร์ชจ้องจะกินซะได้

แนวโรงเรียนเวทมนต์ เรื่องราวของเด็กหนุ่มที่ถูกมองว่าไร้ค่า แต่กลับสามารถช่วยเหลือ พัฒนาสาว ๆในโรงเรียนเวทมนตร์ จากคนที่ไร้พรสวรรค์ พิการ สูญเสียพลังเวท จนกลายเป็นนักปราชญ์ !!!

เพราะความผิดพลาดในวันนั้นทำให้เธอถูกชายที่แอบรักมาตลอดเกลียดหน้าไม่พูดจาดีกับเธอแถมยังขับไสไล่ส่งเธอตลอด "หย่ากับฉันสิแล้วฉันจะเลิกเกลียดเธอ"

หัวใจที่นางมีให้เขาบัดนี้ไม่มีให้ ‘หวางเมิ่งฉี’ อีกต่อไป และไม่หวังขอความรักจากบุรุษไร้หัวใจ เย็นชาจากเขา ในเมื่อเขาชิงชังนางจนไม่อยากเจอหน้า ‘เจิ้งตานอิง’ต้องการหย่า และจากไปไม่มีวันหวนคืน

เขาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองกลายเป็นเกอตัวน้อยในวัยสิบขวบนามว่าฟ่านฟ่าน อาศัยอยู่ในหมู่บ้านสิบลี้เขตนอกกำแพง

หญิงสาวหนีงานแต่งสู่หมู่บ้านพรานแสงจันทร์ .."ถ้าต้องให้ฉันแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักซ้ำยังไม่เคยเห็นหน้าแถมยังต้องไปเป็นน้อยเขา".. ข้าทำไม่ได้หรอกขอยอมตายซะยังดีกว่า

ผมไม่ชอบเด็ก งี่เง่า ดื้อ เอาแต่ใจ อายุก็ขนาดนี้แล้ว จะให้มานั่งตามใจใครคงเป็นไปไม่ได้หรอก แค่แต่งงานด้วยก็ถือว่าบุญมากแล้ว ถ้าไม่เพราะผลประโยชน์ผมไม่ยอมหรอก (มาเฟียคิมหันต์กล่าวไว้)