ชาคินชายชราแก่อายุ60กว่าเป็นบอดี้การ์ดรับใช้มาหลายรุ่นแต่แล้วภารกิจสุดท้ายที่ชายแก่อย่างเขาได้ทำก็เสร็จสิ้นเมื่อหมดลมหายใจและลืมตาขึ้นก็กลายเป็นตัวร้ายซะแล้วคนแก่ปวดหัวจริงๆ

"หากเจ้าแสวงหาความสงบสุขในใจ, จงรู้ไว้ว่าวิถีนี้มิใช่เพียงแค่การฟันดาบหรือการเอาชนะผู้อื่น แต่มันคือการเอาชนะตนเอง และยอมรับความจริงที่อยู่ภายใน เจ้ายอมรับที่จะเดินบนเส้นทางนี้หรือไม่?"

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

“ปาป๊าลืมอะไรก็ได้ แต่อย่าลืมหนู...น้องของหนูกับแม่จ๋าของหนูนะ!! (มีebook แล้วนะค้า ^^)

คุณเคยแอบรักเพื่อนสนิทตัวเองไหม? ส่วนเธอ...รักเขาจนไม่เหลือสายตาเอาไว้มองใคร "มึงชอบกูเหรอหนาม" "..." "ถ้ามึงชอบกูก็หยุดซะ เพราะกูไม่ได้ชอบมึง แล้วก็เลิกจุ้นเลิกวุ่นวายเรื่องของกูสักที แม่ง น่ารำคาญ"

"เราจะเป็นอะไรกันได้อีกในเมื่อคุณกับผม เราหย่ากันแล้ว" "ในเชิงกฎหมาย ใช่ แต่เธอก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าในทางพฤตินัยเราเป็นผัวเมียกัน

'ธิชา' ไม่รู้เลยว่า 'อัน โชอา' คนที่เธอหนีตามหล่อน(ขึ้นเตียง) เป็นผู้ช่วยชีวิต หรือ นักล่าที่จะคร่าชีวิตเธอกันแน่!

เขาและเธอถูกพรหมลิขิตให้มาเป็นคู่กัน ทว่าความรักครั้งนี้มีอดีตที่แสนเจ็บปวดซ่อนอยู่…

"สวรรค์หนอสวรรค์ ช่างเล่นตลกกับชีวิตข้าโดยแท้ ส่งให้ข้ามาเกิดใหม่ แต่มีฐานะยากจนเหมือนเดิม แถมยังมีเมียกับลูกพ่วงมาอีกอย่างละสอง แบบนี้มันไม่ใช่แย่ไปกว่าเดิมหรือเนี่ย"

พี่สาวช่วงชิงคู่หมั้น บิดาขับไล่ไสส่ง แม้นางจะเหลือเพียงชีวิตน้อยๆที่ไร้ทางสู้ พวกเขากลับไม่ยินยอมปล่อยนาง ส่งเดรัจฉานร้ายมาคร่าชีวิต ในยามที่ลมหายใจสิ้นสุดลง ดวงวิญญาณกลับสวมร่างใครบางคนราวฟ้ากำหนด

คนหนึ่งเป็นเทพมังกรผู้พิทักษ์; แต่ขี้เกียจและโคตรขี้เซา คนหนึ่งเป็นจักรพรรดินีมังกรวารี; แต่ชอบหนีงานออกไปว่ายน้ำเล่น คนหนึ่งเป็นจอมมาร; แต่เป็น Extrovert

กอบกู้ราชวงศ์หลงครั้งนี้ข้าไม่ได้เป็นตัวเด่นเพียงคนเดียว โดยเฉพาะเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ต้องยกให้ท่านน้าชายที่อายุห่างกันเพียงเดือนเดียว เขาสามารถดึงความสนใจจากเทพเหมันต์ผู้หล่อเหลาตัวการหายนะแผ่นดินหลง

เพราะรู้ว่าตนเองอยู่ในสถานะภรรยาไม่ปรารถนา เกี้ยวเกล้าจึงยอมเซ็นใบหย่าให้สามี ทว่าในค่ำคืนนั้นสามีผู้เคราะห์ร้ายกลับประสบอุบัติเหตุ แล้วเธอควรทำเช่นไรเมื่อ 'เขา' ฟื้นขึ้นมาพร้อมความทรงจำที่ชวนหวั่นไหว

จู่ ๆ ผมก็ต้องมาเป็นผู้ปกครองให้ใครก็ไม่รู้

//"ไปกินข้าวกับฉันสิ เลี้ยงข้าวฉันสักมื้อเป็นการไถ่โทษเป็นไง"// ที่ตามมาแค่ยากให้เลี้ยงข้าวแค่นี้ก็เนี้ยน่ะ "แค่นี้ใช่ไหม ได้จะได้จบเรื่องสักที " //"งั้นก็ตามนั้น คืนนี้เจอกัน"//

เสวี่ยน่าก็แค่พอและยอมแพ้ที่จะสู้ต่อเธอถึงได้ตัดสินใจที่จะตาย แต่กลับย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง นั่นจึงทำให้เธอหัวเสียเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะว่า"ฉันลืมไปได้ยังไงว่าโรงเรียนฉันมันเป็นโรงเรียนอันธพาล"

เมื่อเข้ามาอยู่ในโลกนิยายแพทย์หนุ่มพบว่า หนึ่ง เขาสวมบทตัวร้ายล่มเมือง (ที่ความจำเสื่อมบางส่วน) สอง เขาตั้งครรภ์ลูกแฝด เรื่องที่สามนั้นโคตรขนหัวลุก บิดาของมารหัวขนกำลังฟื้นคืนชีพ

เป็นเพราะดูคลิปคนอวดสามีเยอะเกินไป จางหนิงจึงพูดขึ้นมาด้วยความอิจฉาว่าอยากได้สามีหล่อรวยแบบนั้นบ้าง ซึ่งหญิงสาวไม่ได้คิดเลยว่าคำพูดของเธอจะทำให้ตัวเองได้ย้อนเวลากลับไปยังยุค 70