เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

“ที่พี่ทำอยู่ทุกวันนี้มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอว่าพี่จีบ”

แค่ผูกพัน มันไม่ใช่ความรัก

เมื่อสาวโสดอยากเปิดซิงกับหนุ่มน้อยนุบนิบ แต่กลับได้ผัวทรงหื่นมาแทน งานนี้นอกจากเขาจะไม่เด็กแล้ว ยังไม่เล็กอีกต่างหาก

หนุ่มน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย จู่ๆก็โดนเสี่ยจับตัวไปลักหลับในโรงแรมและผลสุดท้ายเขาก็ต้องสติแตกกับเรื่องนี้

“เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ?” “ก็เป็นเพื่อนไง...” มุมปากได้รูปยกยิ้ม ดวงตาคมกริบที่เคยนิ่งทอประกายเจ้าเล่ห์ “เพื่อนที่เอากันได้”

กฎข้อที่หนึ่งของการเป็นเด็กคุณดิน ... ‘ห้ามรัก’

“แม่คิณณ์โสดนะ” ผินหน้าไปสบตากันครู่หนึ่ง คณินก็หันกลับไปมองถนนพลางพยักหน้ารับรู้แต่ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด “บอกไว้เฉย ๆ เผื่ออยากจีบ”

ตัวตึงเมืองหลวง #เกิดใหม่เป็นเด็กบ้านนอก บุญเพียงข้อเดียวที่เคยทำ ส่งผลให้เขามีพรสวรรค์ติดตัวมา **รอแก้ไขรูปภาพ

'หลิวซิน' ใช้ชีวิตฐานะภรรยาในทะเบียนโดยไร้ตัวตนมาตลอด ทำทุกอย่างเพื่อให้ 'เฉินห้าว' ผู้เป็นสามีมอบความเอ็นดูให้สักครั้ง จุดเปลี่ยนชีวิตมาถึงเมื่อความสัมพันธ์ต้องเกี่ยวพันกับสงครามที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

เพราะข้อตกลงของสองตระกูล เธอจึงต้องแต่งงานกับเขา ทั้งที่อายุห่างกันเป็นรอบ ตอนแรกก็ไม่ชอบ แต่ไหงความหล่อความน่ารักของตาแก่นั่นถึงเขย่าหัวใจของเธอได้นะ

ชีวิตนี้ ฉันจะรักแค่คุณ คุณสามีที่รัก

หลิวชุน ผู้มีหนึ่งร่างสองจิตวิญญาณ ชุน 1 ผู้มีจิตวิญญาณแห่งความเป็นนักปราชญ์ ชุน 2 ผู้มีจิตวิญญาณแห่งความเป็นนักบู๊ พวกเขาทั้ง 2 ต่างร่วมกันสร้างตระกูลหลิวให้ยิ่งใหญ่ ก่อนที่จะก้าวขึ้นเป็น เทพเซียน

ผิดหรือที่เธอตัดใจจากเขาไม่ได้ ผิดหรือที่เธอยังตอแยเขา...ผิดด้วยหรือที่สุดท้ายเธอยอมแพ้และจากไปโดยไม่บอกลา

ถ้าจะอยู่ด้วยกัน อย่าแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อย่าแสดงตัวออกนอกหน้าว่าเป็นอะไรกัน อย่างี่เง่าเพราะฉันไม่ชอบ คำพูดของฉันถือว่าเป็นสิทธิ์ขาด ห้ามแย้ง ห้ามเถียง ห้ามดื้อ

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

"ถ้าพี่ไม่ใช่คนดัง นักแข่ง... วาจะคบกับพี่ ได้ไหม"

“อันไม่ชอบ ผู้ชายเจ้าชู้” “เฮ้ย พี่เหมือนคนแบบนั้น ขนาดนั้นเลยหรือไง ยังไม่รู้จักกันเลยก็ตัดสินกันแล้ว มันน่าน้อยใจรู้ไหมครับ”

เพราะรักข้าจึงยอมเป็นตัวร้ายเพื่อให้เขาได้ปกป้องสตรีอันเป็นที่รัก แต่แล้วอย่างไรเล่าข้าเองก็รักเขาไม่ต่างกัน สุดท้ายไยต้องเป็นข้าที่เสียสละให้อยู่ร่ำไป