เมื่อชายชราที่เคยใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อยและเพิกเฉยต่อพรสวรรค์ของตัวเองได้รับให้มาเกิดใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเมื่อเขาจะหันเข้าสู่วงการดนตรีไทยอันเป็นชื่อสียงของตระกูลเพื่อทำให้มันดีขึ้น

เพราะเวรกรรมที่ดันเผือกช่วยคนดวงซวยแท้ๆ เลยซวยสิ้นชีพไปด้วยเลย ถึงจะได้มาเกิดใหม่ก็เถอะ แต่ดันมาเกิดในร่างของไอ้ขี้เมาที่มีลูกเป็น(ว่าที่)วิญญาณร้ายแถมย้อนยุคมาปี 2538 อีก ชีวิตเดิมก็ดีอยู่แล้วแท้ๆเลย

ตลอด 1,000 ปีที่เธอตามหาพ่อของเธอ ในที่สุดเธอก็เจอพ่อ แต่ไหงพ่อดันจำเธอไม่ได้ซะล่ะ

“ข้าจะหลั่งโลหิตเพราะสตรีผู้หนึ่ง และสตรีผู้นั้นจะเป็นผู้เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตข้า เป็นหรือตายล้วนขึ้นอยู่กับนาง” นัยน์ตาหงส์เลื่อนมองหญิงงามพลางยกยิ้มมุมปาก “ที่แท้ก็เป็นเจ้า” ในต้นฉบับไม่มีบทนี้นี่นา!

วนิชเมาได้ที่ เดินมาโยนตัวนั่งอยู่ข้างๆพิสุท "นี่มึงเมามากเลยนะ ไหวไหม ให้กูอุ้มมึงไปห้องไหมล่ะ" "กูยังไหว" วนิชปัดมือพิสุทออก คำเตือน! อาจมีคำรุนแรง ไม่เหมาะสมหรือไม่สุภาพ ผู้รับไม่ได้ไม่ควรเข้า

ชีวิตการเป็นNPCของข้าจะไปมีความหมายอะไรถ้าไม่มีผู้เล่นมาเรียนด้วย แต่ทำไมสิ่งศักดิ์สิทธิ์ถึงได้ส่งหัวหน้ากิลด์ท่านนี้มาได้เล่า!

"เอ่อคือ ผมไม่ขายแล้วครับ"

ถูกบังคับให้มาเกิดใหม่ในนิยาย BL ที่นายเอกสร้างฮาเร็มแล้วยังไง ตัวร้ายอย่างเขาขอเสพสุขกับอาหารเลิศรสและเงินทองก็พอแล้ว!

ในตอนที่คิดว่าชีวิตนี้ได้จบลงแล้ว ตัวผมที่รู้ดีว่าสุดท้ายยังไงก็คงไม่รอดแน่ กลับได้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในฐานะของ ‘คุโรซาวะ เรกิ’ ภรรยาของ ‘คุโรซาวะ จิน’ หรือที่รู้จักกันในนามของ ยินแห่งองค์กรชุดดำ

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

ผมที่กำลังนอนอ่านนิยายที่ชื่นชอบรอบที่ร้อย อยู่ดีๆก็ไหลตายมากลายเป็นเพลเยอร์ของนิยายที่ตัวเองกำลังอ่าน แต่ผมรู้แค่ว่าชีวิตติ่งของผมมันประสบความสำเร็จเพราะผมจะได้เจอพระเอก!!

นับจากวันที่เขาจากไปวันนี้ก็ครบรอบ3ปีแล้ว ตัวผมเองก็คิดว่าพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว แต่จู่ๆวันนี้ออดประตูหน้าห้องผมก็ได้ดังขึ้น เมื่อเปิดประตูออกไป ผมก็พบกับช่อดอกโรสแมรี่ช่อหนึ่งวางไว้หน้าประตู

ธชามีดวงตาที่สามารถมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นมาตั้งแต่เกิด ไม่ว่าจะเป็นไสยศาสตร์มนต์ดำก็รอดพ้นจากดวงตาของเขาไปไม่ได้ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เหล่าวิญญาณจะถอยห่าง นี่เขาน่ากลัวกว่าผีเหรอ

เมื่อพ่อแต่งงานใหม่ก็มาพร้อมลูกติดของเจ้าหล่อน เธอคนนั้นมักชอบที่จะทำตัวต่ำกว่าเขาแม้กระทั่งการส่งตัวเองไปยังห้องเรียนแห่งจุดจบโดยไม่มีสาเหตุ เพราะแบบนี้เขาถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้

“หม่าม๊าเรย์เพนหม่าม๊าของเลา! หยั่มมาเจ๊าะแจ๊ะหม่าม๊าเลานะ! ไอ่เจ้าปู้จายเจ้าจู้!” ฟุรุยะ เรย์ ควรจะทำอย่างไรกับความกระอักกระอ่วนนี้เมื่อลูกชายตัวน้อยดันไปชี้หน้าด่าไรย์ว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้

สำนึกได้ในวันที่ไม่สายเกินไป ขอบคุณเมียรัก ถ้าชาติหน้ามีจริงผมจะถวายชีวิตให้เธอ

ผิดที่เกิดช้า...แต่ถ้าไม่บอกจะรู้ไหมว่ารัก

ซอแทยงเป็นตัวร้ายในมังฮวาชื่อดังที่เขาอ่าน ที่ค่อยขัดขาพระเอก ขึ้นชื่อเป็นตัวร้ายเลวทรามที่สุดในเรื่อง ส่วนเขาที่ได้เข้ามาในร่างของคุณตัวร้าย ต้องทำตัวยังไง? คำหยาบแทบไม่เคยได้พูด พูดเป็นแต่ภาษาอีสาน

นักดนตรีคลาสสิกตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กน้อยคนหนึ่ง ซึ่งเขามารู้ทีหลังว่ายุคสมัยที่ตัวเองอยู่นั้นคืออนาคตในอีกหลายพันปีต่อมา "สตรีมเมอร์! เพลงพวกนี้มันคืออะไรน่ะ ทำไมพวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย"

"บุปผางามขนาดนี้ยังเมินกันได้ยังไง!?" เธอถอนหายใจแล้วตอบกลับ "คำว่าได้ยังไงนั่นแหละ ที่ทำติดโซนมาหลายปี" ... | ฟิค Oc x Canon | Cyno x Cassandra | #เกนชินยูเมะ #ดอกไม้งามโดนหมาเมิน