ค้นหา

ความลังเลของเขานำมาซึ่งการสูญเสียที่เขาไม่แม้แต่จะรู้ตัว เพราะทุกคนเชื่อว่าเธอได้เขามาอย่างสุจริตใจ

“ถนนสายนั้นทอดยาวไกล มันจะพาฉันไปพบกับสิ่งใดกันหนอ สายลมแรงปะทะผิวหน้า ตัวฉันเหมือนหยุดนิ่ง ขณะทิวไม้สองข้างทางวิ่งผ่านไป จุดหมายยังอยู่อีกไกลและใจที่ต้องค้นหา"

ผู้ใดกันช่างร่ำลือ กล่าวว่าข้าแก่ เจ้าเรียกข้าว่า ยาย เพียงเพราะข้ามีอายุนับพันปี เพ้ย!แบบนี้มันไม่ถูก ทั่วนรกภูมินี้มิมีใครงามเกินข้า!

เขาอยู่มาหลายร้อยปี ก็เพื่อรอคอยนางเพียงผู้เดียว ชายลึกลับที่มาอยู่ติดข้างบ้านเธอ เขาคือใคร? เหตุใดจึงทำตัวเหมือนเป็นบุรุษรัตติกาล

เขาทำร้ายเธออย่างสาหัส เพราะสูญเสียความทรงจำ และเธอยินดีรับความเจ็บช้ำเพื่อสักวันที่เขาจะจดจำเธอกับ ลูก ได้ (เป็นนิยายสะเทือนอารมณ์และหน่วงความรู้สึก โลกสวยให้ผ่านไปนะคะ)

หญิงสาวถูกขังไว้บนห้องหอคอย อยู่ในช่วงเวลากลางคืนอันมืดมิด หรือเธอเป็นเพียงแค่ดวงวิญญาณ..

เพราะได้ให้คำมั่นก่อนสิ้นลม เขาจึงกลับมาอีกครั้งเพื่อทำตามสัญญา

แวมไพร์หนุ่มผู้มีอายุยืนยาวมากกว่า1400ปี กับรักแรกและรักสุดท้ายของเขา เรื่องราวที่ต้องพบเจออุปสรรคต่างๆนาๆ ท่ามกลางการรอคอยที่ไร้จุดหมาย เรื่องราวระหว่างทางนั้นมันช่างแสนสาหัส …

'เขา' ให้คำมั่นว่าจะมาสู่ขอ แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงได้หนีหายไปเป็นทหารเดนตายที่ชายแดน ห้าปีต่อมา 'เขา' กลับมาพร้อมกับตำแหน่งแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ แถม 'เขา' ยังห้อย 'สตรีหน้าไม่อาย' นั่นกลับมาด้วย!!

"เคยลองถามหัวใจตัวเองบ้างไหม...ว่าทำไม...ถึงไม่รักคนที่ควรรัก?"

ย้อนระลึกถึงหัวใจ ในวันที่ไม่เคยสงสัย...คำว่ารัก

การรอคอยมันนายแสนนาน

สามีผู้ที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรักและหญิงแพศยาชั่วช้า ที่ร่วมมือกันวางยาพิษเธอ จนทำให้ลูกน้อยในครรภ์ไม่มีแม้โอกาสลืมตามาดูโลก ถึงเวลาที่พวกแกต้องชดใช้กรรมที่เคยทำไว้กับข้า! คุณอินทร์ นังรำไพ!

ฉันรู้สึกเหมือนชีวิตการเป็นติ่งใครสักคนสำเร็จเเล้ว

นานนับพันปีที่แวมไพร์อย่างข้าเฝ้าถวิลหา ครานี้ข้าจักไม่ยอมเสียเจ้าไปอีกเป็นครั้งที่สอง

ไคไปสะดุดตากับตุ๊กตาเก่าตัวหนึ่งจึงซื้อกลับบ้านมาด้วย แต่ใครจะรู้ว่าตุ๊กตาตัวนั้นมีเจ้าของและตามมาอยู่ด้วยกัน จนถึงเวลาที่เจ้าของตุ๊กตาตัวนั้นต้องไป จึงบอกให้ไค รอ...รอ...จนกว่าเขาจะกลับมา

จำไว้นะ ถ้าเกิดเจอเหตุการณ์ประหลาดเข้า ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ห้ามขึ้นรถแท็กซี่สีชมพูเด็ดขาดเลยนะ เพราะคนที่ขึ้นไปไม่เคยมีใครได้กลับมาอีกเลย !

แม้นกาลเวลาจักผันผ่านจารใจ ภพชาติแปรเปลี่ยนไปมิอาจหวน ฟ้าดินสลายเราสองครองคู่ครวญ มีเพียงจิตภักดีมั่นรักนิรันดรกาล

เมื่อทานตะวันแห้งเฉาดอกนี้ เฝ้ารอคอยแสงจากดวงอาทิตย์ เพื่อสาดส่องให้ความสดใส แต่ดวงอาทิตย์ไม่เคยมองทานตะวัน กลับให้แสงเพียงรำไร สวรรค์กลั่นแกล้งหรือเพราะโชคชะตาที่นำพาให้เป็นเช่นนี้

เพราะมีคนอยู่ในใจ จึงไม่คิดที่จะรับใครเข้ามา แต่หารู้ไม่ว่า คนคนนั้นคือคนที่จ้องจะขยี้ผมอยู่ตลอดเวลา แต่เพียงเพราะว่าเขาไม่ได้แสดงให้ผมรู้แค่นั้นเอง..