ค้นหา

มีเหตุร้ายจำใจจาก..ชะตาพรากรักเราให้เป็นสอง ดวงจิตคิดร้ายมีหมายปอง พรากเราสองนี้ต้องลาไกล..

หลายหมื่นปีก่อนเขาเป็นบุคคลไร้ซึ่งความรักความรู้สึกกระทั้งใครคนหนึ่งเดินทางมาพบโดยไม่ตั้งใจหนึ่งคนคิดว่าตัวเองเกิดมาอาภัพอีกคนไร้รักจนไร้ความรู้สึก...

“ไม่มีที่ว่างให้คนไม่โสดค่ะ” เธอว่าไล้มือเล็ก เล็บสะอาดที่อกผม ผมเหมือนโดนไฟช้อต เธอกล้ามากปฏิเสธคนอย่างผมแต่เอามือมาทำแบบนี้ เธอกล้ามาก

นางเฝ้ารอคนผู้นั้นถึงห้าปีเต็ม แต่ห้าปีของนางกลับมีคนผู้หนึ่งเฝ้ารอเคียงข้าง ควรหรือไม่ควร ควรรอคนผู้นั้นต่อไป หรือควรเปิดใจให้คนผู้นั้นที่อยู่เคียงข้าง

"ต่อให้ต้องกลับมาอีกกี่รอบ ฉันก็จะไม่หยุด จนกว่ามันจะสำเร็จ" "พอเหอะ เลิกทำตัวแบบนี้ได้แล้ว ไม่ว่าเธอจะทำอะไรฉันก็ไม่มีทางชอบเธอเด็ดขาด!!" "เรียกชื่อฉันสิ ชื่อจริงๆของฉัน แล้วนายจะได้สิ่งที่ปรารถนา.."

"คุณมันเลว" "เลวงั้นเหรอ..หึ..ไอ้เลวที่เธอว่านี้แหละเป็น..ผัวะ.." "หยุดนะหยุดพูดซะทีฉันไม่อยากได้ยิน" "สมใจเธอแล้วไม่ใช่หรือไงรักฉันมากไม่ใช่เหรอมีความสุขมั้ยละ" "ฉันเกลียดคุณเกลียดๆๆๆๆ"

เวลาของคนที่ "รอ" สวนทางกับเวลาของคนที่ "ลืม" เสมอ

หนึ่งคนเฉยชาหนึ่งคนวิ่งหาอีกหนึ่งคนคอยแย่งชิง เรื่องราวความรักที่ไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบความหอมหวานแปลเปลี่ยนเป็นความขมขื่นยากเกินกว่าจะทนฝืนต้องมีใครสักคนที่ถอยออกมา....

อาจจะไม่สนุกสำหรับคนอื่นแต่เราตั้งใจนะ

เมื่อคุณแม่สุดที่รักหาเลขาให้ผมใหม่และความวุ่นวายที่เกิดขึ้น!! #นามปากกาคือ ลืมเลือน

ในชาติภพก่อนนางคือจอมมารผู้โง่งมในรัก.... รักเขาผู้นั้น จนตัวตาย ด้วยคำอธิฐานในห้วงสุดท้ายของชีวิต ทำให้นางเเละเขาผู้นั้นกลับมาพบกันอีกครั้ง

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาผมเอาแต่ฝันถึงเขาคนนั้นที่อยู่ในฝันผมมาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่ผมจำไม่ได้แม้แต่ชื่อแต่ผมเคยเห็นเขาที่ใดที่หนึ่ง ในความทรงจำของผม

เด็กสาวล้มตัวลงนอนบนทุ่งดอกไม้สีขาว ดอกไม้เหล่านั้นพาเธอเข้าสู่ห้วงแห่งการหลับใหล... เรื่องราวอันยาวนานที่ถูกลืมเลือนหวนกลับคืนมาอีกครั้ง ‘สิ่งที่เชื่อมั่น’ยังคงหลงเหลือตัวตนอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้...

หัวใจที่เต้นอยู่ในปัจจุบัน ... กลับเป็นตัวนำเรื่องราวมากมายเข้ามา ทั้งความรัก มิตรภาพ หรือเเม้เเต่ศัตรู !