ค้นหา

บทสรุปของการใช้เวลากับเกมส์ การเดินทาง และการใช้ชีวิต Games streaming entertainment

เขาดื่มโซจูจนหัวใจวายเฉียบพลันตื่นมาอีกทีดันเป็นภรรยาของพระรองผู้มีจิตใจอันดำมืด พวกเขาเกือบจะได้หย่ากัน แต่แล้วทุกอย่างกลับพลิกผัน จำเป็นต้องแสร้งเล่นละครสามีภรรยาเพื่อตบตาทุกคนชั่วคราว

เกมอันตราย

อ่านกันได้ทุกเพศทุกวัย ตามที่เคยทำมาแต่เก่าก่อน แต่เคยทำแบบงานสารพัดที่เคยทำ พอออกมาสู่โลกใหม่อีกแล้ว ก็อยากทำนิยายพูดคุยสนุกสนานประสาตัวละคร เน้นขำๆ ตลกๆ เปลี่ยนตัวเอกไปเรื่อยๆ ละกัน

it is time to be done ...small actions in games..keep time in so real..

สนุกถูกใจไหม ท่านสามลุงไปเที่ยวสมายแลนรด์แล้ว แล้วสัตว์เลี้ยงของbirdmydog จะสดใสเหมือนเดิมไหม ช่วยบริจาคและให้ของขวัญและกำลังใจกันด้วย

Finale ตั้งใจว่าจะจบ แต่ขอแถมหน่อย

แม้ไม่สามารถโอบกอดด้วยร่างกาย แต่ให้อักษรนี้ได้ช่วยปลอบประโลมหัวใจ “เพื่อน” นี่คงเป็นคำนิยามง่าย ๆ ของหนังสือเล่มนี้ ให้เราได้อยู่เคียงข้างคุณในบางโอกาส ครั้งที่คุณอาจเจ็บปวดเกินประมาณ

อาทิตยาและจันทรุตา มองดูรังนกที่ระเบียง ไข่ที่มาฟักก็เงียบเหงามาสักพัก เงียบๆไม่มีเสียงลูกนกร้อง พ่อแม่นกบินไปที่ไหน "ทำไมต้องอยากรู้ว่าฉันไปไหน" นกที่บินกลับมาตัวหนึ่งในสองตัวถาม "อยากฟังไหม"

นี่ไม่ใช่เรื่องราวการล้างแค้น... แต่เป็นการทำลายล้างทุกสิ่ง... ของผู้ที่สูญเสียทุกอย่าง...

จิตเวชศาสตร์ หนึ่งในwardที่นักศึกษาแพทย์ทุกคนจะต้องผ่าน ได้ฝึกซักประวัติ ฝึกตรวจสุภาพจิต ได้ฝึกวินิจฉัย อาจแค่เรียนแล้วสอบให้ผ่านไป แต่สำหรับเขา มันไม่ใช่แค่นั้น หลังจากได้พบคนไข้รายนี้....

เรื่องราวของเด็กสาวคนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาในโรงเรียนปิดตายพร้อมกับนักเรียนอีก 15 คน พวกเขาทั้งหมดถูกหมีครึ่งสีประหลาดบังคับให้เล่นเกมฆาตกรรมโดยไม่อาจขัดขืนได้ เอาล่ะ แล้วเกมมรณะนี้จะจบลงอย่างไรกันนะ?

แจบอมหลงรักปาร์คจินยอง อาจารย์สอนวิชาพฤติกรรมอาชญากร ที่ป่วยเป็นโรคหลายบุคลิก (DID) และพบว่ามีถึง 7 บุคลิก รวมถึงบุคลิกที่เป็นฆาตรกร

เรื่องของเด็กสาวตาบอด โชคชะตา และเจ้าเหมียวแสนภักดี

เคยตั้งคำถามกับตัวเองบ้างหรือเปล่า ถึงเหตุผลจริงๆที่ต้องการจะมีชีวิตอยู่ และเหตุผลที่อยากจะทำลายชีวิตใครสักคน....

..อยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าพร้อม เดี๋ยวผมเดินออกไปหาคุณเอง..

ยิ้มรับกับชีวิต ผ่านความคิดอันลึกซึ้ง ด้วยใจแสนตราตรึง เห็นทุกข์สุขด้วยเมตตา

“ผมคิดว่า...ผมเป็นโรคจิต” นี่คือสิ่งที่ผมได้ยินจากปากของนักศึกษาตรงหน้าผม