ค้นหา

ภาพลวงตา? กลอุบาย? คำโกหก? ที่จริงทุกคนก็ชอบกันไม่ใช่หรอ?

ความรักคือสิ่งต้องห้าม นั่นคือกฎเหล็กของวายร้าย พลังเวทมนตร์แสนงดงาม ย่อมไม่มีทางหลอมรวมเข้ากับลูกธนูสุดเถรตรงดอกนี้ได้

บาดแผลในอดีตทำให้เธอฝังใจกับการมีสามีสารเลวแสนเฮงซวย เมื่อได้รับโอกาสให้มีชีวิตอยู่แม้จะเป็นร่างคนอื่นเธอก็น้อมรับด้วยความยินดี ถึงแม้ว่าชีวิตใหม่จะมีอุปสรรคแต่ไม่เป็นผลในการหาสามีที่ดี..

I always knew from beginning. The whole damn time, its you that I was feeling

"ก็เอามาสิถ้าบริสุทธิ์​ใจจริงๆ​ พี่ทำได้ยังไง รินใช้ปากให้พี่อยู่แต่พี่แช็ตบอกคิดถึงคนอื่นเนี่ยนะ"

ลู่ไป๋อวี้ถูกเฉกหัวออกจากสำนัก และเขาต้องพิสูจน์แก้แค้นคนเป็นแม่ที่คิดผิดที่ทิ้งลูกคนนี้

ว่ากันว่าโรคทางจิตใจต้องถูกบำบัดโดยใครสักคน แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น เพราะโรคนี้ทำให้หัวใจที่เคยอ่อนโยนนั้นได้ปิดตายราวกับกุญแจที่ถูกล็อคแต่ไม่มีลูกกุญแจ

ฉันกับเขา...เราเคยมีลูกด้วยกัน แต่เด็กคนนั้นไม่มีโอกาสลืมตาดูโลก

"ข้าเกลียดเจ้าที่สุดเรนีร่า!" "แน่จริงเจ้าก็ทำเลยสิ! แล้วมาดูกันว่าใครจะต้อง เสียใจ!" "ข้าขอโทษเจ้าเรื่องในอดีต ต่อไปนี้ข้าจะอยู่กับเจ้าปกป้องเจ้าไปจนสุดทาง" "ดูแลข้าปกป้องข้ารักข้าก็พอแล้ว"

สวยแต่รูปจูบไม่หอม ความรักจอมปลอมแบบนั้นเก็บเอาไว้ใช้กับผัวคุณเถอะครับ

จะเป็นยังไงเมื่อรักนั้นดันเป็นรักสนุกแต่ไม่ผูกพันธ์จนเป็นปัญหาใหญ่สะแล้วเมื่อ"ไฮลี่"เด็กสาวธรรมดาแต่เสน่ห์ตรงกันข้ามสุดขั้วได้พบกับหนุ่มเพลย์บอยร้ายกาจเจ้าเล่ห์เหลี่ยมได้มาพบกัน ติดตามได้เร็วๆนี้

กูจะบ้า ทั้งเซคมีอยู่หกคน รวมอาจารย์อีกเป็นแปด ถอนออกก็ไม่ได้ด้วย…

ความบาดหมางจากคนสองกลุ่ม ที่ดำเนินมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษจนถึงรุ่นปัจจุบัน แม้ว่าอีกฝ่ายนั้นจะกลับตัวกลับใจเลือกที่จะเดินในสายแห่งความถูกต้อง แต่ความบาดหมางที่ส่งต่อกันมานั้น ไม่อาจลบเลือนหายไปได้.....

"Wait,Where you going?" "I'm leaving you!" "No you ain't, come back!"

"ตลกน่า คุณเห็นเขาบนหัวฉันหรอ คิดว่าฉันเป็นควายเป็นหมาหรือไงที่แค่มายื่นอาหารให้แล้วมันจะเดินตามกลับไปต้อย ๆ งั้นหรอ หึ"

ความปรารถนาที่ไร้ขีดจำกัด การดำรงอยู่ใต้ผืนฟ้าสีคราม ถูกสีดำแต่งแต้มเป็นเพียงภาพวาดที่ผิดพลาด

ผมเป็นทุกอย่างให้เจ้านายแล้ว ตั้งแต่คนขับรถ คนรับใช้ เลขา รวมถึงงานบนเตียง... จะไม่รู้สึกผิดเลยถ้าหากว่าเจ้านายของผมไม่ได้เป็นแฟนน้องสาว

ทำไมความรู้สึกที่ตัวเองกลายเป็นแค่เงาในวันนี้ มันถึงได้ทรมานแบบนี้นะ ทั้งๆที่คิดว่าทนกับการเป็นคนไร้ตัวตนได้ดีแล้วเชียว

ก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ความรู้สึกของเธอที่มีให้เขามันมากกว่าสถานะอากับหลาน

ความรักนี่ล่ะนา ที่ทำให้คนเราช่างดูโง่เขลา และเพราะรักจึงได้ยอมกักขังสิ่งนั้นไว้เพียงเพื่อความโลภอย่างคนขลาดเขลา