ค้นหานิยาย: พิณณ์อวี | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 1

มันเป็นความจริงที่หล่อนก็ค่อนข้างกลัวใจตัวเองว่า ทุกวันนี้หล่อนก็ยังโหยหาเขาอยู่ แม้จะบอกตัวเองให้ปล่อยวาง…หากสุดท้ายหล่อนก็อยากพบเจอเขาในทุกทุกวัน

สลิษาไม่เคยคิดเลยว่า...ชายหนุ่มแปลกหน้าที่หล่อนเจอบนรถไฟคนนั้น จะเป็นคนเดียวกับเจ้าของบ้านที่หล่อนต้องอยู่ด้วยตลอดชีวิต...

หล่อนเป็นคนเดียวที่กล้าทิ้งเขาไป ทั้งที่ผู้หญิงอีกล้านคนอยากได้เขา... แล้ววันหนึ่งหล่อนจะซมซานกลับมาง่ายๆ มันก็คงไม่ง่ายอย่างนั้น

เมื่อการแต่งงานแต่เพียงในนามนั้นสิ้นสุดลง ดารัณก็รู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหมือนเดิม ... หล่อนหนีมาเพื่อทำใจให้ลืมเขา แต่ดูเหมือนว่า ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิดเลย

เพราะเงิน ทำให้หล่อนเลือกเจ้าสัวแก่ๆ คนนั้นแทนที่จะเป็นเขา...เพราะหล่อนไม่เคยรู้เลยว่า เขามีมากกว่าเจ้าสัวเป็นร้อยเท่าทบทวี

หล่อนหนีมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด มีเพื่อนเพียงคนเดียวคือเจ้าตัวน้อยในท้อง ที่อุบัติขึ้นมาแม้ไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ด้วยความรัก…อย่างน้อย…ก็คือความรักของหล่อนที่มีให้เขา

เธอไปยืนหน้าร้านแล้วก็พูดดังๆ ว่า ฉัน ลี่จินจอมซุ่มซ่าม ได้ทำผิดพลาดอย่างรุนแรงที่ทำให้ลูกค้าต้องเจ็บตัว ฉันขอโทษและจะต่อจากนี้จะยอมทำทุกอย่างที่คุณป๋อหลินสั่ง

ตาลแค่เข้ามาชั่วคราว ผู้หญิงอย่างตาลเป็นแค่คนที่เขาเลือกเอามาขัดหนี้เท่านั้น...น่าขันนะคะ โชคชะตาของคนเรา ถ้าตาลรู้ตัวสักนิด ก็จะพยายามทำทุกอย่าง ไม่ให้แม่ต้องมาเป็นหนี้สินอย่างนี้

ความรัก...เป็นดั่งมายา...หรือจริงแท้คือเสน่หาร้อยพันใจ

ในความฝันของเขาคงมีใครอีกหลายคน ที่ตัวหล่อนเองไม่กล้าแม้แต่จะคิดให้ตัวเองได้เป็น คืนนั้นอากาศเย็นจนหนาว...เหมือนกับในคืนนี้... หากแต่นิชดาซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม เดียวดายและหลับไปพร้อมกับความไม่สมหวัง.

‘พี่จ๋ารักพี่เก้ามากนะฮะ... ถึงแม้ว่าเขาจะดูเหมือนรักงานมากกว่าอย่างอื่น แต่ตลอดเวลาที่พี่เก้าจากไป พี่จ๋าไม่เคยมีความสุขเลย…’

ผู้ชายที่กำลังป่วยหนัก ถูกนำมาส่งโดยชาวบ้านคนนี้ บุษบาจำได้ถนัด... เขาคือเพื่อนเก่า... คือคนที่หล่อนเคยรัก....ปรวีร์....ถ้าต้องเสียเขาไปอีกครั้ง ชีวิตของหล่อนก็คงเหมือนตายทั้งเป็น

เรื่องสั้นที่ผมเคยเขียน