ฮูหยินเอกจวนหยางโหว ตำแหน่งที่สตรีทุกคนปรารถนา มากด้วยเกียรติยศทรงด้วยอำนาจ แต่หากต้องมีสามีกลิ้งกลอกมากเล่ห์ หยอกล้อกับลมหายใจของนางทุกวันเช่นเขา ชีวิตนี้ของนางขอเป็นม่ายสามีตายเสียดีกว่า
เอ่อ.คือความจำสุดท้ายคือฉันกำลังนั่งเครื่องบินกลับจากการไปร่วมงานศพคุณยาย ญาติคนสุดท้ายที่มี แต่ไหงตอนนี้มาอยู่ในร่างเด็ก 5ขวบได้ล่ะนี่ ที่สำคัญยังเป็นยุคจีนโบราณอีกต่างหากแล้วไทยแท้อย่างฉันจะทำไงดี
นางเป็นชายาของเปิ่นหวาง ผู้เดียวที่จะลงโทษนางได้คือเปิ่นหวางเท่านั้น
ผู้อื่นทะลุมิติมาได้สามี ส่วนนางทะลุมิติมาได้บุตร เช่นนั้น เด็กน้อยผู้นี้ข้าจะเลี้ยงเอง
หญิงร้ายกาจ มากเล่ห์ ฉาวโฉ่เรื่องบุรุษ ทั้งหมดคือข้าหรือ... สวรรค์ท่านรังแกคนมากไปหรือไม่
เพราะอดีตข้าผิดพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง หวนคืนอีกคราย่อมมิผิดครั้งที่สอง
อวี้ซูเหม่ย เผลอมอบความบริสุทธิ์วัยแรกแย้มให้บุรุษแปลกหน้า ที่สำคัญหนึ่งปีต่อมาเขายังกลายมาเป็นน้องสามี ที่พบหน้าเพียงไม่นานก็จับนางกดกินกลางห้องครัว
"หม่อมฉันร้ายแล้วอย่างไร โหดเหี้ยมแล้วอย่างไร หากพระองค์ไม่พอพระทัยก็มอบใบหย่าให้หม่อมฉันสิเพคะ" "หากพระชายาอยากได้ใบหย่าจากเปิ่นหวาง ก็มอบบุตรให้เปิ่นหวางสักสองสามคนก่อนก็แล้วกัน"
หึ! ถึงข้าจะเป็นสตรีต่ำตม แต่ก็ทำให้ยอดจอมทัพเช่นพวกท่านทั้งสองสลบคาเตียงมาแล้วมิใช่หรือ *** คำเตือน เนื้อหามี ฉาก 3P,oral sex,anal sex ***
หน้าที่ของเจ้าคือปกป้องข้า ตามใจข้า เช่นนี้แล้วเจ้าสมควรขึ้นมานอนกับข้า
เพราะคำว่า 'รัก' ใช้เหตุผลไม่ได้ ความเจ็บปวดครั้งนี้จึงทำได้เพียงเก็บซ่อนเอาไว้ "ฤา... รักนี้ต้องซ่อน" ไปจนชั่วชีวิตของเธอ
หากทั้งหมดนี้เป็นเพียงห้วงฝันหนึ่งตื่น ข้าขอหลับใหลไปจนชั่วนิรันดร์ได้หรือไม่
ทันทีที่เธอโอบกอดปกป้องเด็กชายตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมอก ชีวิตที่ราบเรียบ หัวใจที่นิ่งสงบก็แปลเปลี่ยนไปในทันที
ในเมื่อเจ้าต้องการทายาทสกุลหลิว พวกข้าสามคนก็ล้วนแซ่หลิว เช่นนั้นมิสู้ให้พวกข้าเป็นสามีเจ้าทั้งสามคน
“อาจารย์ ท่านเคยบอกว่าจะสอนสั่งข้า” “ในฐานะอาจารย์เรื่องใดๆ ข้าล้วนสมควรสอนเจ้า แต่....” “เช่นนั้น... อาจารย์ท่านสอนตำราราคสูตรให้ข้าได้หรือไม่”
นางเป็นคนของข้า ผู้ที่กล้าแตะต้อง ข้าย่อมไม่ปล่อยไปโดยง่าย
นางเป็นสตรีของของข้า ชีวิตของนางมีข้าเป็นผู้กำหนด หากข้าไม่อนุญาตผู้ใดก็ไม่อาจสังหารนางได้
“งามเอยกัลยาเจ้างามนัก งามวงพักตร์งามวาจาชวนพิศสมัย งามจิตงามกายติดตรึงใจ งามนั้นไซร้ดุจยี่โถมลายชีวา”
ชะตารักต้องห้ามนี้แม้นไม่ปรารถนาพบเจอกลับมิอาจหลีกเลี่ยง บุพเพนี้แม้ไม่อยากร่วมสานกลับไม่อาจตัดขาด
"เกิดเป็นหญิงต้องภักดีต่อชายผู้เป็นสามี" แต่ชายทรยศมากรักเช่นท่าน ให้ข้าถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงต่ำช้า ก็ไม่ขอภักดี... กฏเกณฑ์ที่ข่มเหงใจหญิงเช่นนี้ข้าจะฉีกมันทิ้งด้วยมือข้าเอง
