ครั้งนี้...ครอบครัวของเราจะมีแต่ความสุข

เกิดใหม่!? เหตุใดจึงกลายเป็นหมีแพนด้า... ในยุคสมัยที่เจ้าปุกปุยนี่ยังไม่ได้เป็นสมบัติของชาติด้วยซ้ำ! ทั้งถูกล่า โดนจับไปต้ม! ศิษย์พี่เจ้าขา… แพนดี้น้อยจะรับมือไม่ไหวแล้วนะเจ้าค้าาา~

ได้มาต่างโลกทั้งทีอยากจะใช้ชีวิตสโลไลฟ์ซักหน่อย แต่เมื่อไหร่จะได้ใช้สักทีฟะ ทำไมต้องมีอะไรมาขัดตลอดเลย

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

ไอคนเขียนไม่คิดจะให้ฉันพักเลยหรือไง:พระเจ้า ไม่:คนเขียน

ผู้ป่วยจิตเวชนาม 'เคอรี่' เข้าร่วมกลุ่มแชทและผูกกับระบบกู้โลก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มัลติเวิร์สก็ได้รับการช่วยเหลือโดยคน 'ไม่สมประกอบ' (คำโปรยอ่านด้านใน)

“ทำไมต้องแหกปากโวยวายด้วยล่ะ ก็แค่ตายเองจะมาปอดแหกอะไรตอนนี้ เก่งนักไม่ใช่หรอ?”

"ถ้าไม่อยากร้อนพี่ก็จะไม่ให้ร้อน ไม่อยากหนาวพี่ก็จะไม่ให้หนาว" 'พี่ฮีล'คือผู้ชายที่ทำให้ฉันคิดว่าตัวเองคือผู้หญิงโชคดีที่ได้เป็นแฟนเขา ฉันเชื่ออย่างนั้นสุดใจ ถ้าไม่ได้ค้นพบ'ความลับ' ที่เขาปกปิดไว้

เป็นเนื้อเรื่องแบบบทสรุป, เป็นเรื่องราว คอมมูน SCP การโจมตี สถาบัน SCP แค่นี้แหละ คําโปรยเรือง แล้วก็ลืมอีกอย่างนึงไม่ได้มีแค่บทสรุปนะมีเนื้อเรื่องด้วย

“ตัวบางขนาดนี้จะทำอะไรได้” [ไม่ดร่าม่าฟิวกู๊ดฝุดๆ+นายเอกเรื่องนี้ไม่อ่อนแอ]

เรื่องราวของหญิงสาวที่สูญเสียความทรงจำและมีพลังแข็งแกร่งที่เรียกว่า Stellaron อยู่ในร่างกายของเธอ เพื่อช่วยดวงดาวอื่นๆจากภัยพิบัติ Stellaron สุดอันตรายนั้น เธอจึงออกเดินทางพร้อมกับกลุ่ม Astral Express

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

ณ หุบเขาที่เป็นดั่งสมรภูมิรบ แพทย์แห่งโรงหมอหุยชุนได้เก็บชายหนุ่มปริศนามาดูแลจนก่อเกิดเป็นความรัก กระทั่งการมาถึงของจอมทัพผู้ยิ่งใหญ่ ชะตาชีวิตของทั้งสามจะเป็นอย่างไรต่อไป!?

เมื่อฮินาตะต้องย้ายไปอินาริซากิในตอนปีสอง (แปลต่อจากคุณLost in the INK)

เป็นไปไม่ได้ นางมันตัวปลอม "เฝยอี้" ตัวจริงคือข้าต่างหาก! แล้วเจ้าจะได้รู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร

ตระกูลหงส์อย่างเยว่ซิน ไม่มีทางก้มหัวให้ตระกูลมังกรปีกหักแบบเฟยหรงหรอก เสียงเล็กประกาศลั่นแต่กลับเป็นเพียงคำพูดเมื่อวัยเยาว์