“นึกว่าจะต้องถอดเสื้อจนเหลือแค่กางเกงบ็อกเซอร์เสียอีก คุณถึงจะสนใจ” “ถ้าอยากให้ฉันสนใจ ไม่ต้องถอดเสื้อเลยสักตัวก็ได้ ถอดแค่การเกงบ็อกเซอร์ก็พอ”

ถึงฉันจะเป็นปีศาจในสายตาของมนุษย์แต่ฉันแค่ต้องการการยอมรับจากทุกคน

คำขอที่ไม่อาจปฏิเสธนำพาให้มาเจอกับคนใกล้ใจ

เธอทำให้เขาสนใจตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สบตา และตกหลุมรักทันทีในวินาทีถัดมา...

“แค่น้อง ไม่ได้คิดอะไร” >>>>> “ผู้ชายคนนี้ใครเหรอครับ” “ พี่ชายข้างบ้านค่ะ” แล้วทำไมไอ้คนที่ถูกแนะนำว่าเป็นพี่ชายข้างบ้าน ไอ้คนที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรต้องหงุดหงิด ทำไมต้องโมโห ไม่พอใจ

ก็แค่อยากเล่นเกมปลูกผักไปวันๆ #อันยันผิดเกม

“ถ้าคุณแพทยังโสดและไม่ได้คบใครอยู่ก็น่าจะให้เบอร์รักได้ ไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะคะ...รักอยากทำความรู้จักคุณค่ะ”

"คุณมันโรคจิต" "...ไม่ ไม่ใช่แค่ผม แต่เป็นเราทั้งคู่ต่างหาก" ถ้าชีวิตมันน่าเบื่อ ลองมาทำเรื่องสนุกด้วยกันดีไหม?

เจ้ามีปัญญาก็หนีไป แต่ข้าจับเจ้าได้เมื่อไร เจ้าต้องโดนลงโทษ (ตบด้วยปาก) จะว่าไปข้าชักติดใจอยากลงโทษเจ้าขึ้นมาอีกแล้วสิ^^ ลี่หลิน : คนบ้า! ท่านอย่าเข้ามานะ

  “ท้องแล้วหรือเปล่า ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงแพ้ท้องได้มั้ย” “ไม่ได้!!” ยี่สิบสี่ชั่วโมงถ้าท้องจริงลูกเขายังแบ่งตัวไม่ถึงสิบเซลล์เลยมั้ง เอาอะไรมาเเพ้ท้อง!!!

ฉันใช้ห้องแชตของแฟนเก่าเป็นไดอารี่ส่วนตัว แต่ใครจะคิดว่าห้องแชตที่หนักขวามาตลอด วันหนึ่งจะมีคนเปิดอ่านขึ้นมา

แม่เขาจ้างเธอให้แต่งงาน ส่วนเขาจ้างเธอให้หย่า การแต่งงานที่มากด้วยเงื่อนไข แต่เธอกับไร้ทางเลือก การอยู่ด้วยกันฉันท์สามีภรรยาที่ไร้ซึ่งใจ ทว่าได้สร้างสิ่งที่มีค่ามหาศาลให้กับเธอ...

คณิตตายเขาไม่คิดว่าหลังจากตายไปแล้วยังต้องมารับกรรม แถมยังเป็นกรรมของคนอื่น!

"เด็กกว่าแล้วไง ไม่มีสิทธิ์รักพี่เลยเหรอ" พระเอกหลงรักนางเอกตั้งแต่เด็ก และมีความฝันที่จะได้หัวใจของเธอมาครอบครอง และเขาจะดูแลเธอให้ดีที่สุด

“นายจะฆ่าฉันหรือ?” “ทำไมฉันต้องฆ่านาย?” “เพราะนายเป็นโจรสลัด” “โจรสลัดมันเป็นยังไง?” “โจรสลัดต้องฆ่าคน!” “ใครพูดอย่างนั้น?” “โจรสลัดร้อยเปอร์เซ็นต์!” “ฉันไม่เคยพูดอย่างนั้น!” “ราชาโจรสลัดคนสุดท้าย!”

เมื่อฉันรู้สึกดีกับพี่รหัสของเพื่อนสนิท แต่มันดันพูดกรอกหูตลอดเวลาว่าอย่าริลองของ เพราะได้ไม่คุ้มเสีย และที่ตลกร้ายไปกว่านั้น ทุกคนเข้าใจว่าฉันกับมันเป็นแฟนกัน จะยั่วใครก็ไม่ได้ จะอ่อยใครก็ไม่สุด

พระเอกเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายนางเอก เมื่อถูกนางเอกสารภาพรักเขากลับตีตัวออกห่างและเย็นชากับเธอ

เรื่องคืนนั้นมันเป็นแค่ความผิดพลาด เขาเด็กกว่า เธอแก่กว่า เรื่องของเราไม่มีทางเป็นไปได้

ในคืนเข้าหอ ตงไฉเฉินผู้เป็นเจ้าบ่าวกลับออกไปเที่ยวหอคณิกา ไป๋มู่หลิงยิ้มหวานเมื่อรู้ว่าเขาเลือกที่จะทิ้งให้นางรองคอย คว้าดาบของตัวเองแล้วตามไปทันที "ข้ามารับเจ้าบ่าวไปเข้าหอ ด้วยคมดาบแห่งความรักนี่"

“นอนไหมครับ” เขาถามพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ท่านั่งไขว่ห้าง เอียงน้อย ๆ แล้ววาดแขนคล้ายรอให้เธออิงซบ โคตรเชื้อเชิญให้เธอตอบว่า นอนค่ะ! แต่เธอจะตอบตกลงง่าย ๆ ได้ยังไง กระทั่งเขาถามว่า “คุณไม่อยากค้างกับผม"