จากผู้แปล ผมจะแปลตั้งแต่ตอนที่ 1- ตอนที่ 212 นั้นคือ ตอนจบของนิยาย ติดตามแบบค่อยเป็นค่อยไปน่ะครับ!!

ดวงตาที่แสนจะดุดันที่ใครจ้องมองมาก็ต้องกลัว กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ และนิสัยที่เข้ากันไม่ค่อยจะได้กับพี่น้องคนอื่นๆและหยาบคายเป็นที่สุด "ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำน่ะ ไอ้เวร"

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

การแต่งงานที่มีการกำหนดการหย่าเอาไว้แล้ว กฏคือห้ามรัก แล้วหากอีกฝ่ายเผลอใจพลั้งรักอีกฝ่ายไปแล้วเล่า สัญญาหย่าร้างในครั้งนี้จะสร้างความเจ็บปวดเพียงใด

ใครว่าภารกิจลับกับความรักมันไปด้วยกันไม่ได้ แต่เขาจับว่าที่แม่ยายขาไพ่ไปแล้วนี่สิ แล้วความรักของเขากับเธอจะสมหวังไหมนะ

ฝาแฝดนะไม่ใช่ยอดมนุษย์ ถ้าโทรจิตถึงกันได้โทรศัพท์คงไม่มีความจำเป็นแล้ว

"ผมไม่สนหรอกนะฮะว่าคุณจะใช้วิธีการเเบบไหนในการเล่นบอล เเต่ผมสนเเค่ว่าผมจะต้องได้เป็นที่1"

เจียงเทียนไม่ใช่พี่ชายอีกแล้ว และก็ไม่ใช่แฟนอีกต่อไป วกไปวนมา สุดท้ายก็กลับมาเป็นคนที่เซิ่งวั่งไม่รู้ว่าควรจะเรียกอะไรดี กลับไปเป็น ‘ใครบางคน’ ที่เรียกออกปากไม่ได้อีกครั้ง

ในวันที่เธอรัก เขาเมินใส่ ในวันที่เธอหมดใจ เขากลับอยากตีตรา

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

ก็เป็นแค่ตำรวจที่มีอายุเลขสามต้นๆ ที่ลาออกเพราะประเทศเฮงซวยที่ต้องมารับใช้รัฐบาล แต่ต้องมาตายเพราะม็อบเพราะเขาช่วยเด็กคนหนึ่งจากแก๊สน้ำตาและกระสุน เวรเอ้ย ดันเกิดใหม่ในมังฮวาที่เขาชอบอ่านอยู่บ่อยๆอีก

ลัลนาบอกรักราเชนทร์ แต่กลับโดนเขาปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย หกปีต่อมาทั้งคู่กลับมาเจอกันอีก ครั้งนี้ป้อมปราการที่เขาสร้างไว้ เธอจะพังทลายมันลงได้หรือไม่...

นักเขียนฝักหัด วางพล็อตเรื่องสุดอนาถของแม่แท้ๆ ของตัวร้ายในยุค 70 ที่ทำให้เด็กชายวัยสามขวบสะเทือนใจจนกลายเป็นคนที่มีจิตใจบิดเบี้ยว... แต่ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป เมื่อแม่ของเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เดินหาบ้านเช่าอยู่ดี ๆ กลับถูกใครไม่รู้กระชากคอเสื้อโยนลงจากสะพาน ดีนะมีผู้ชายรับเอาไว้ ภาพแรกที่เห็นคือแผงอกล่ำ ๆ "แม่เจ้า ขาวมาก"

เธอเปรียบเสมือนดอกไฮเดรนเยีย งดงามหาที่เปรียบมิได้ แต่จิตใจช่างด้านชาเสียเหลือเกิน

อยู่ๆก็ได้รับการติดต่อจาก”พี่ชาย” ให้รีบบึ่งกลับญี่ปุ่นพอมาก็โดนวานไปสังเกตการณ์การแข่งทั่วญี่ปุ่นและจดชื่อบุคคลที่น่าจะมี”สิ่งนั้น”ในตัว ว่าก็ว่าเถอะ…ทำไมกูต้องมาแฝงตัวอยู่ในดงผู้ด้วยวะ! รับไม่ได้ค่ะ

ผมแค่เด็กที่ชอบเล่นกีฬาเท่านั้นเองนะ ผมบังเอิญไปเจอผู้ใหญ่ที่เหมือนทำหน้าเศร้าตลอดแล้วก็สนิทกันแปปเดียวแล้วก็จะต้องกลับ เลยไม่ได้เจอกันอีก จนเจอกันอีกครั้ง แต่ที่จริงผมเป็นผู้หญิง

จากสตรีไร้ค่าที่ไม่มีใครเหลียวแลแต่เมื่อเทพเซียนเข้าครอบครองร่างแถมได้เจ้าก้อนแป้งตัวน้อยติดมาอีก ความปรารถนาอันสูงสุดก็คือการเปิดโรงเตี๊ยมให้รุ่งเรืองเพื่อพิสูจน์คุณค่าตนเองต่อผู้ที่เคยดูถูก

ชีวิตที่แล้วอาจไม่ได้รับการยอมรับในฐานะหมอคนหนึ่ง แต่ชีวิตนี้ขอแค่ได้รักษาคนให้พวกเขาได้หายจากโรคภัยก็เพียงพอแม้ว่าจะต้องก้าวสู่การเป็นหมอยาก็ตามที