เขา:ไม่ต้องการเธออีกแล้วเมื่อมีคนใหม่เข้ามาแทนที่ เธอ:เดินออกมาพร้อมฝากแผลลึกไว้กลางใจเขาอย่างไม่รู้ตัว ทว่าวันนี้เขากลับมาทำทุกอย่างเพื่อทวงหัวใจเธอคืนอีกครั้ง

เธอมีหน้าที่แค่ท้องกับฉัน มีลูกกับฉัน มีหลานให้คุณแม่ อย่าหวังจะได้ความรักจากฉัน

ในวันที่เธออยากมีตัวตน เขากลับบอกว่าผู้หญิงที่เหมาะสมกำลังจะกลับมา และมองความรักของเธอเป็นความรู้สึกไร้ค่า ... เมื่อวันนี้โลกเหวี่ยงเรามาเจอกันอีกครั้ง เธอจึงต้อง ‘ซุก’ สิ่งมีค่าเอาไว้ ไม่ให้เขารับรู้

เพราะคำว่า "รัก" จึงทำให้ดาริกากลายเป็นนางร้าย เธอเอาแต่อ้อนวอนขอความรักและพยายามยัดเยียดตัวเองเข้าไปในชีวิตอีกฝ่าย แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้กลับเป็นเพียงความว่างเปล่า

ไม่เคยหวังให้เรากลับมารักกัน ส่วนเรื่องลูก ชีวิตนี้อิงค์เคยนอนกับผู้ชายสันดานแย่คนเดียว ถ้าคุณมีสมองก็คิดเอาเองแล้วกันว่าใครเป็นพ่อ

เมื่อรักของเธอมันไร้ค่า เทียบไม่ได้กับเศษฝุ่นใต้ฝ่าเท้าของคนในใจเขา วันนี้เธอกับลูกในท้องจึงขอลา...

คนหนึ่งก็ปากแซ่บไม่ยอมคน อีกคนหนึ่งก็ชอบกวนได้ตลอดเวลา “กรี๊ดด! ไอ้เด็กบ้า ไอ้โรคจิ.ต นายมาจับน.มฉันทำไม” “พี่จะโวยวายทำไมเนี่ยผมจับโดนน.มพี่ที่ไหน จับโดนแต่ฟองน้ำทั้งนั้น”

เธอมันก็แค่เมียแต่งที่เขาไม่ต้องการ เธอเป็นได้แค่เศษดินต้อยต่ำ ที่เขาไม่อยากจะชายตามอง

เธอเคยคิดว่าเขาคบกับเธอเพราะว่า 'รัก' จนกระทั่งเธอ 'ท้อง' จึงได้รู้ว่าเขา 'ไม่เคยรัก' ไม่รักเธอ และไม่คิดจะรักลูกของเธอด้วย

คำว่า 'ความดีจะชนะความรัก' คงใช้ไม่ได้สำหรับ 'นันทิตา' เพราะต่อให้เธอทำดีแค่ไหน ให้ไปทั้งหัวใจและร่างกาย แต่ไม่สามารถฝืนใจของเขาให้หันมารักเธอได้เสียที

ย้อนกลับไปเมื่อปี2495ครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ที่ปากน้ำโพ จังหวัดนครสวรรค์ เป็นครอบครัวที่มีฐานะดี จำปาและยิ่งยศ แต่งานอยู่กินกันได้ปีแรกก็อยากที่จะมีลูกชายไว้เพื่อสืบสกุล แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สมหวังดั่งใจ

พรุ่งนี้เช้า เราจะยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ใช่มั้ย ?

คนหนึ่งทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวอบอุ่น อีกคนทำทุกทางเพื่อหลุดพ้นจากพันธาการ

ความรักไม่ใช่…ความพยาม แต่ในเมื่อใช้ความพยายามมากขนาดนี้ ยังไม่บรรลุผล แล้วควรจะทำยังไงดีล่ะไปต่อหรือพอแค่นี้ “ค่ะ ชมพูเชื่อแล้วต่อไปเชิญคุณสองคนรักกันให้พอ ชมจะไม่เข้าไปยุ่งอีก”

คำว่า...หมดรักคือคำที่เจ็บที่สุดสำหรับคนที่ยังคงรักอยู่เต็มหัวใจ

บนสถานะชั่วคราว ‘นายแพทย์ตุลธร’ ได้เซ็กซ์เร่าร้อน ส่วน ‘บารมิตา’ ก็ได้ก่อตั้งธุรกิจจนสำเร็จ ทว่าในวันที่เธอตั้งท้อง ความสัมพันธ์เปราะบางนั้นก็แตกหักลง เขาเพียงจะสงเคราะห์ชื่อในใบเกิดให้ลูกเท่านั้น

“ใครคือพ่อของเด็ก” / “ไม่ต้องกังวลนะคะ ข้าวกับปอไม่ใช่ลูกของคุณชายค่ะ”

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

เมื่อรักครั้งแรกจบลงที่การเลิกรา ตลอดเวลาที่พลัดพรากจากกันไปไกล ไม่เคยมีวันไหนที่ลืมรักเรา

การรอคอยความรักว่าเจ็บแล้ว แต่พอได้รักแล้วต้องเลิกรัก มันคือความเจ็บทวีคูณ