คำว่า “ไม่รัก” จากปากเขา เหมือนมีดที่กรีดหัวใจเธอให้แหลกสลาย ทำไมถึงใจร้ายกับเธอจัง เขาลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าเธอก็มีหัวใจ

เพราะความแค้น นำมาซึ่งการหักเหลัง จนต้องมาลงเอยในคุกด้วยฝีมือของคนที่ตนไว้ใจ สุดท้ายจึงหนีไม่พ้นต้องรับกรรมที่ตนได้ก่อเอาไว้กับใครหลายคน"รักกูสิ รักกูให้มากๆ มึงจะได้เจ็บเจียนตายเวลามึงไม่เหลือใคร!! "

ฟางหรู ผู้บัญชาการจากหน่วยรบพิเศษหลี่เจี๋ย เธอถูกส่งไปทำภารกิจลับเพื่อชิงข้อมูลของระบบคอมพิวเตอร์อัจฉริยะที่ชื่อว่า 'เอ้อหลางเสิน' ก่อนภารกิจจะลุล่วงเด็กชายปริศนาก็เข้ามาขวาง

เมื่อนางร้ายในนิยายได้ย้อนเวลากลับมาแก้ตัวอีกครั้งในบทของตัวประกอบ คราวนี้จะไม่ขอแย่งพระเอกกับใครอีกแล้ว แต่ทำไมชีวิตของนางกลับดูยุ่งเหยิงมากขึ้นกว่าเดิม

เกิดใหม่ทั้งที ดันได้เป็นตัวร้ายที่ต้องตายตั้งแต่ตอนที่สาม ส่วนพ่อพระเอกผู้เป็นตัวการก็ตามวอแวไม่เลิกรา ที่ยิ่งกว่าคือดันเจี้ยนยังตามมาโผล่ตรงหน้า ส่วนตัวเขาก็แค่อยากใช้ชีวิตปกติธรรมดาเท่านั้นเอง!

จงเหลียนคุกเข่าลงต่อหน้าก่อนที่จะก้มกราบเท้าของมู่หยางโดยไม่ลังเล “คงจะอายจนแทรกแผ่นดินหนีหากใครต่อใครรู้ว่าผู้นำกลุ่มต้าหลงก้มกราบเท้าของพนักงานโรงน้ำชาธรรมดาคนหนึ่ง”

ข้าจะใช้ชีวิตให้สมกับอาชีพเกษตรกร แต่เดี๋ยวนะ ผู้สร้างระบบหยุดให้รางวัลข้าเถิด เพราะข้าใช้มนตราระดับสูงได้ ทั้งยังใช้ดาบได้คล่องแคล่วกว่าผู้ใช้ดาบเสียอีก ข้าจะเป็นเพียงชาวสวนเท่านั้น !!

ไป๋หลันอดีตนักกีฬายิงธนู ตกที่กั้นตาย แต่ได้ย้อนเวลากลับไปยังยุคเก่า เธอที่ชอบอยู่แต่ในห้องก็สมหวังสักที ไม่ต้องออกไปหางานทำ ไม่ต้องหาข้าวกิน ไม่ต้องดิ้นรนกับสังคม ได้นั่งเย็บชุดโบราณที่ชอบทั้งวัน

“แม่คิณณ์โสดนะ” ผินหน้าไปสบตากันครู่หนึ่ง คณินก็หันกลับไปมองถนนพลางพยักหน้ารับรู้แต่ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด “บอกไว้เฉย ๆ เผื่ออยากจีบ”

หลังจากถูกหย่าแล้วขับไล่ให้มาอยู่เมืองชายแดนหากนางยังทำตัวร้ายกาจเช่นเดิมอีก 3 ปีข้างหน้านางต้องตายอย่างโดดเดี่ยวเมื่อฝันเห็นอนาคตใยต้องมัวจมปลักเรื่องรักอันใดก็ไม่สำคัญข้าจะปลูกผักทำสวนหาเงินเติมคลัง

โครโน่ มุชิ นักศึกษามหาวิทยาลัยปี3 ขณะที่กำลังนำโปรเจ็คจบไปส่งอยู่ๆก็โดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆแล้วภาพก็ตัดไป พอตื่นขึ้นมาก็อยู่ในที่ๆไม่คุ้นเคย...

ในโลกที่เกมกลายเป็นจริง ทุกคนสามารถเปลี่ยนอาชีพเป็นนักผจญภัย ลงดันเจี้ยน สังหารบอสเพื่ออัปเลเวล แต่พระเอกของเรา "ซูชิง" กลับตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองเป็นเพียงอาชีพแฝง "ผู้ฝึกเซียน" เพียงหนึ่งเดียว

ทัศนียาตัดสินใจที่จะขายตัวให้เขา แม้รู้ดีว่าธารจ้องจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอให้จมดิน โดยลืมไปว่าการเอาตัวเข้ามาพัวพันกับคนรักเก่าที่เกลียดเธอเข้าไส้อย่างเขา จะทำให้ความลับเรื่อง “ลูกสาว” ที่เธอซ่อนเร

ข้ามมิติมาในโลกของผู้มีพลังวิเศษแบบงงๆ ได้พร2ข้อ เลยขอแค่พลังเสกเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกอะไรก็ได้ไม่จำกัดครั้งต่อวัน กับพลังมิติที่เก็บของได้ไม่จำกัด ไอเราก็ขอแบบฉลาดซะด้วย ผู้ดูแลมิติก็ว้าวุ่นเลย

ทำแบบนี้ “เสียว” ดีใช่มั้ยละ

นางทำหน้าที่เทพประจำอารามร้างนานหลายพันปี ตอบรับคำขอของผู้คนมากมาย ดันตกม้าตายเพราะรับข้อตกลงจากเด็กคนหนึ่ง เมื่อเปลี่ยนอะไรไม่ได้นางก็พร้อมใช้ชีวิตอย่างเต็มที่สักครั้ง ข้าจะไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

กำลังตรวจสอบเพื่อหาตัวเลขที่ตกหล่นไปจากบัญชีอยู่ดี ๆ ซุนอี้เหมี่ยว ก็ดันน็อคคาโต๊ะทำงานไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในโลกที่เหมือนกับเกมแฟนตาซี ไหนจะพลังติดตัวอย่าง ตาที่มีลาง ที่เธอมีอยู่นี่

วิศวะสาวปีสามข้ามมิติเวลามาพร้อมความสามารถจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ทว่ากลับได้เป็นคุณหนูรองที่บิดาทอดทิ้งให้เติบโหญ่ในดินแดนรกร้างห่างไกล ซ้ำยังถูกลากตัวไปอภิเษกกับรัชทายาทที่ไม่เคยพานพบด้วยความจำใจ!

เมื่อบรรณาธิการสาวได้ทะลุมิติไปเกิดใหม่ในนิยาย หากไม่อยากกลายเป็น ‘สตรีแพศยา’ ดังเช่นที่ตนเคยก่นด่า ‘เย่ซูเหยา’ ก็มีแต่ต้องรักษาชีวิตของตนไว้ไม่ให้ผีเร่ร่อนมาแย่งชิงร่าง จนทำให้ธารโลหิตไหลนองแผ่นดิน!