คำว่าสนิทเสน่หา คงต้องแปรเปลี่ยน เมื่อเขาข่มขู่ให้เธอล้มเลิกการทวงถาม เลิกตามหาพ่อซึ่งหายตัวไปในดินแดนทะเลทรายหลังจากไปทำงานให้เขา และเธอจะทำให้เขาได้รู้ว่า แม้สนิทเธอก็ไม่อาจมีความเสน่หาให้เขาอีกแล้ว

จู่ๆ ก็กลายเป็นรักแรกของพระเอกที่ต้องถูกตัวร้ายฆ่าตายตั้งแต่บทแรก แต่พอโดนผมเตะยอดหน้าจนรอดพ้นความตายได้มาได้...ตัวร้ายดันตามจีบอย่างบ้าคลั่ง!!

ข้าเหนื่อยเหลือเกินแล้ว ที่จะต้องวิ่งตามท่าน พอกันทีกับการไล่ตามคนที่ไม่เห็นคุณค่า

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

โปรย เธอรักเขา จึงยอมทนทุกอย่างให้เขาลงทัณฑ์เธอ เพราะพี่สาวของเธอทำให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เธอคิดว่าความรักและความจริงใจจะทำให้เขาใจอ่อนให้อภัยและรักเธอในที่สุด

ทะลุมิติมาในยุคปฏิวัติวัฒนธรรม พ่อแม่อ่อนแอโดนย่าเอาเปรียบ เงินที่หาได้ก็ถูกอาเล็กลูกคนโปรดของย่าเอาไปหมด เอ่อ ..แย่จังที่เขาดันกลายเป็นไอ้อาเฮงซวยคนนั้น

เขาคือชายที่หน้าตายและหน้ามึนที่สุดของห้อง เขาคือ “ทากาฮาชิ ฮิคาริ”

เธอมีหน้าที่แค่ท้องกับฉัน มีลูกกับฉัน มีหลานให้คุณแม่ อย่าหวังจะได้ความรักจากฉัน

ในเมื่อเป็น ‘ตัวเอก’ ของนิยายเรื่องนี้ ต่อให้ตกอยู่ในสภาพที่ช่วยไม่ได้ หลงอยู่ในสถานที่ที่อันตราย หรือต้องกินแอปเปิ้ลอาบยาพิษ ยังไงก็ไม่ตายหรอก!

ตกใจที่ต้องมาเป็น "ชายตัดแขนเสื้อ" แต่งงานกับเทพสงครามขาพิการ แต่ที่น่าตกใจกว่าคือ อีกสามปี ต้องถูกเทพสงครามคนนี้ฆ่าตายนี่สิ!

เธอมันเริ่ด เธอมันแซ่บ เย้ายวนชวนฝัน กร้านโลกเจนสนาม น่าจะเป็นคำเหมาะกับเธอที่สุด / VVIP คือ ความพิเศษที่มากกว่าความพิเศษ บัตรล้ำค่าที่แลกมาด้วยคำสัญญา

เย่ซีเป็นเกอที่โชคดีได้รับมิติมาไว้ในครอบครอง​ โดยที่ไม่รู้เลยว่าโชคดีนั้น​เคยทำให้ตัวต้องเกิดใหม่มาเเล้วไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ

ซูเหวินเกิดอุบัติเหตุพอฟื้นขึ้นมากลับมาอยู่ในร่างของตัวประกอบที่อีกไม่นานก็ต้องตาย เขาไม่อยากตายอีกครั้งจึงต้องหาวิธี หนึ่งคือเกาะขาทองคำของพระรองผู้อ่อนโยน แต่เหตุใดนับวันนิสัยเขากลับเจ้าเล่ห์มากขึ้น

คบกับพี่ เธออาจจะเจ็บทุกวัน รับได้ไหม?

...คนที่โง่งมในความรักครั้งนี้ จะต้องเป็นเขา 'จางเฟยเจิน'...

แค่วันเดียวเนี่ยนะ ถ้าให้เวลาแค่นี้ไม่ต้องให้ดีกว่ามั่ง แล้วกระต่ายน้อยอย่างผมจะทำยังไงให้รอดจากยุคหินนี้ไปได้ล่ะเนี่ย

วันๆ หนึ่งของโคสึยุก็คือการเฝ้ามองเหล่าผู้คนหัวหลากสีบนกำแพง... และการออดอ้อนเรียกคะแนนความนิยมจากคนเหล่านั้นแหละมั้ง?

“ขอโทษฉันไม่รู้ว่าทำถูกไหม มันเจ็บมาก ฉันกลัว…” ‘ฮ่า…นั่นแหละสาวน้อย เธอทำได้ดีมาก อีกแค่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเธอก็จะเป็นของฉัน!’

"อ่อนแอบ้างได้ไหมคะ ให้พี่ได้ดูแล ได้ปกป้องเทียนได้ไหม" อคินพูดตัดพ้อคนตัวเล็ก ละยังทำหน้าออดอ้อน "พี่รู้นะ ว่าเทียนเก่ง เก่งมากด้วย แต่เวลาอยู่กับพี่เทียนทำตัวอ่อนแอบ้างน๊า"