ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

ร่วงหล่นสู่ธุรีแต่ไม่อาจสิ้นไป หวังแต่เพียงชีวิตนี้จักเปลี่ยนแปลงชะตากรรม บัลลังก์เลือดอาบชโลมทุกแห่งหน ก็มิอาจเปลื้อนจันทราบริสุทธิ์

‘การอธิษฐานจากใจจริงพระเจ้าจะรับฟัง’ คำนี้โรสรินไม่ค่อยเชื่อถือสักเท่าไหร่ พระเจ้าเหรอ? ก็แค่ความเชื่อที่จับต้องไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ดันลองอธิษฐานเล่น ๆ ไปแล้ว และมันดันกลายเป็นจริง "ชิบหาย"

ทั้งที่ผมควรตายไปแล้ว...ผมกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยปราศจากบาดแผล แถมสามีของตนในตอนนี้ยังกลายเป็นราชาซอมบี้ไปแล้ว และยังดูคลั่งรักเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย

บัดซบชีวิตไอ้เพลิน เดินกินลูกชิ้นปิ้งอยู่ดี ๆ ก็โดนรถสิบล้อชนตาย ตื่นมาอีกทีดันอยู่ในร่างเด็กเวรคนหนึ่งที่กำลังโดนพวกลูกน้องมาเฟียรุมซ้อมปางตาย โว้ยยย! พี่ครับ บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ไอ้เด็กเวรคนนั้น!

พี่เฝ้าดูแลทะนุถนอมเธอมาตลอด แต่เธอก็วนแต่จะรักมัน

ในวันที่เมืองหลวงของประเทศถูกยึดครองด้วยศพเดินได้นับหมื่นนับแสนตัว ใครจะรู้ว่ายังมีพื้นที่หนึ่งสงบสุขเหมือนก่อนวันสิ้นโลก ได้ยังไงน่ะเหรอ ระบบเอาชีวิตรอดยังไงล่ะ !

คบกับพี่ เธออาจจะเจ็บทุกวัน รับได้ไหม?

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

'นางเป็นเพียงชายาเอกในนามที่เร้นกายอยู่ตำหนักด้านในสุดของจวนอ๋องแห่งนี้เท่านั้น หาได้มีค่าอันใดกับเจ้าของจวนไม่ เช่นนั้นแล้วนางจะรั้งอยู่ต่อไปเพื่อสิ่งใดกัน' ฉู่หรันคิดก่อนจะทอดถอนใจด้วยความเหนื่อยล้า

ยังไม่ทันได้ใช้เงินจากการทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไข่มุกก็ทะลุมิติมาอยู่ในนิยายพร้อมกับมีระบบนางร้ายไร้สมองเสียแล้ว แต่เพราะมีมนุษยธรรมเกินไป พระเอกที่ควรจะเกลียดนาง กลับมองว่านางเป็นคนมีเมตตาเสียอย่างนั้น

ซูฉีคลั่งไคล้ในนิยายที่ตนเองนั้นปลาบปลื้มเกลียดชังนางร้ายเข้าไส้ ยามนางร้ายถูกสาปส่งให้เดินทางไปชนบทถูกใจนางยิ่ง แต่เหตุใดลืมตาตื่นขึ้นมากับพบว่าตนเองนั้นอยู่ภายในร่างกายของนางร้ายที่โดนเนรเทศได้

ค่ำคืนที่แสนเจ็บปวดจากการถูกใส่ร้ายได้ทำลายชีวิตทิวไผ่อย่างไม่มีชิ้นดี เขาจึงอยู่รอวันที่จะทวงความยุติธรรมคืนมาให้ได้

เกิดใหม่ครานี้ ข้าจะสวมชุดขาวเหน็บดอกไม้ไว้ทุกข์ให้บิดาสามปี มารดาอีกสามปี ไม่ครบกำหนดลูกกตัญญูข้าไม่คิดแต่งงาน ไม่มีมิติ ไม่มีระบบ ไม่มีตัวช่วยอะไร นอกจากสมองและสองมือ แล้วข้าจะเจิดจรัสให้พวกเจ้าดู!

ฟู่เจียวชิงถูกคนรักหักอก เธอเดินร้องไห้ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนจัด จนหมดสติไป ทว่าพอเธอตื่นขึ้นมา กลับพบว่าเธอไม่ได้อยู่บนผืนแผ่นดินซ่านเซียว แต่มาอยู่ที่ซ่านหนานซ้ำยังย้อนไปในอดีตนับหลายร้อยปี

ผีเปรตปะทะเด็กแว้น