ค้นหา

กาลนั้น...คำรักติดตรึงตรา หากกาลนี้...เสน่หากลับรางเลือน

เพราะฟางหรูหายไปกระทันหันเสด็จพ่อจึงเรียกข้ากลับมาเพื่อแต่งงานกับเฟิงหานเยว่ (องค์ชายต่างเมือง)แทน ทั้งที่คิดไว้ว่าจะขอหย่าแล้วเเท้ๆ ทําไมเรื่องวุ่นวายถึงได้พัวพันกับข้าไปจบไม่สิ้นเสียที

อุตส่าห์เฝ้ามองนวลเจ้ามาตั้งแต่ยังเล็ก ครั้งเห็นโตเป็นสาวแล้ว เขาจะไม่รีบเด็ดมาดอมดม 'ซักหนสองหนได้อย่างไร!?'

หม่อมหลวงบัวบูชา รัตนะไพศาลจำใจต้องแต่งงานกับหม่อมราชวงศ์ภาสกร วิรุณวงศ์ไพศาลกสกุลแต่ทว่าการแต่งงานของหม่อมหลวงสาวนำไปสู่การไข้ปริศนาการตายของโสน อตีตคนรักของหม่อมราชวงศ์ภาศกร!ที่ตายอย่างปริศนาในวัง

เพียงแค่แรกพบสบตา นางบุษบาก็หมายจะคว้าจันทร์งามมาเคียงกาย

“โอ๊ย ทรงเข้าพระทัยผิดแล้วเพคะ หม่อมฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าอยากได้โอรสท่านหญิงมาเป็นผัว เอ๊ย สามี ที่บากหน้ามาวันนี้ เพราะหม่อมหลวงในท้องเท่านั้น!”

เธอหวัง เพียงเขา จรดไว้ในทรวงว่า...

หญิงสาวชนชั้นสูงยอมแต่งงานกับชายที่ไม่ได้รัก เพื่อเลี้ยงดูลูกของคนรักที่ได้จากไป ยี่สิบปีต่อมาพวกเขาได้โอกาสให้กลับมารักกัน

ลิขิตฟ้านำพาให้คุณหมอจากปัจจุบันย้อนมาภพโบราณ เธอจะทำอย่างไรเมื่อตระหนักว่าตัวเองกลายเป็นศัตรูในสายตาของคนทั้งเมือง โดยเฉพาะบุรุษสูงส่งรูปงามทว่าร่ำลือว่าโหดร้าย

นางเพียงถูกจองจำไว้หนึ่งหมื่นปี ไม่คาดคิดว่ายามหลุดพ้นผู้คนที่รู้จักล้วนตายสิ้น แล้วใยตอนนี้ผู้คนถึงได้ไม่หวาดกลัวปีศาจเช่นนาง... โดยเฉพาะคนผู้นั้น ไม่ว่านางจะพยายามทำร้ายเขามากเพียงใดกลับไม่เป็นผล

วันที่เขาจากไป เขาไม่ได้เพียงเอาความหวังไปจากเธอ แต่ยังเอาหัวใจของเธอติดมือไปด้วย

กษัตริย์ที่เลวร้ายอาจจะถูกจองจำภายใต้รัฐธรรมนูญฉบับประชาชน แต่กษัตริย์ที่ดีจะไม่มีวันสูญเสียเกียรติ แม้ว่าจะอยู่ภายใต้อำนาจใดก็ตาม

เมื่อชายวัยเกือบสี่สิบต้องมาอยู่ในร่างของเด็กทารก..ชีวิตแสนอาพับเมื่อมารดาจากไปโดยไม่ทันได้เห็นหน้า ทั้งยังมีบิดาอายุแค่ยี่สิบหนาว! 'อุ้มข้าดีๆหน่อย' 'ไม่ต้องหอมแก้มก็ได้มั้ง..'

จะมาโทษผมว่าเป็นเด็กขี้เกียจไม่ได้นะ ไอ้ท่านชายนี่มันชอบเลี้ยงดูผมดีจนเหลิงทำไมล่ะ

เพียงได้พบท่านครานั้น ข้าก็ปราถนาจะอยู่เคียงข้างท่านในทุกช่วงเวลาแล้ว ขอเพียงได้ยืนข้างท่าน หัวใจของข้าก็เต้นตึกตักแล้ว

เพราะนางไม่อาจรักษาชีวิตมารดาไว้ได้ในวันนั้น ทำให้กลายเป็นบาดแผลติดอยู่ในใจของ " เซี่ยหยาอิ่ง " มาตลอด เพียงนางขอแก้แค้นให้มารดาของนางก็เพียงพอแล้ว

วันที่หม่อมฉันได้รับหยาดพิรุณวงนั้นมา ทรงรู้ไหมหม่อมฉันดีใจแค่ไหน แล้วทรงรู้ไหมว่าหม่อมฉันต้องเจ็บปวดใจแค่ไหนที่ต้องคืนกลับไป พระองค์ไม่เคยปรารถนาให้หยาดพิรุณเป็นของหมั้น ไม่เคยเลย

"ฉันจะทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้ฝัน..."

คิดไว้แล้วเชียวว่าคนตระกูลนี้มีของวิเศษที่ทำให้ย้อนเวลาได้ แต่ใครมันจะไปรู้ว่าเขาดันเป็นฮ่องเต้ตัวจริงเสียงจริงด้วย! แล้วนี่อะไร ย้อนมาได้แต่กลับไม่ได้ อย่างนี้เธอไม่ต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยเหรอ

"กฎของการอยู่จวนชินหวังฝู่ข้อสุดท้าย ห้ามเจ้ามาวุ่นวายกับข้าเป็นอันขาด" ...ก็ดีแล้วอย่างไร ท่านอยู่ไกลๆ ข้าเท่าไหร่ยิ่งดี!