เมื่อประตูแห่งอิสรภาพใบใหม่ได้เปิดออก "วี" ไม่ลังเลเลยที่จะพาตัวเองก้าวเข้าพิชิตโลกใบนั้น ในเมื่อโลกเสมือนบทเนื้อเรื่องนับสิบโลกได้ถูกพิชิตไปแล้ว ครานี้มันก็ถึงคราวของโลกเสมือนแบบออนไลน์!!!

เขาคือเจ้าพ่อที่ไม่เคยแพ้ใคร เธอคือเด็กในบ่อนที่ไม่ยอมก้มหัว เมื่อเส้นอำนาจปะทะหัวใจ ความใกล้ชิดที่ไม่ตั้งใจกลับกลายเป็นพันธะที่ถอนตัวไม่ขึ้น เธอคิดว่าเขาเป็นแค่เจ้านาย แต่เขาไม่เคยคิดจะปล่อยเธอออก

รวี ที่แปลว่า พระอาทิตย์ ร้อนแรง แผดเผา เร่าร้อน เมลิสา ที่แปลว่า น้ำผึ้ง หอมหวาน หอมหวล ติดตรึง

หนึ่งบุรษ ผู้เป็นองค์จักรพรรดิแห่งต้าเว่ย บุรุษที่หาผู้ใดเปรียบ รูปงามดั่งเทพเจ้าปั้นแต่ง สิ่งเดียวที่พระองค์ให้ไม่ได้คือรักเพียงหนึ่ง หนึ่งบุรษใจร้าวกับหญิงสาวผู้ไร้หัวใจ

'เป็นสตรีแล้วเช่นไร? จะเป็นวีรบุรุษไม่ได้เชียวหรือ' 'เป็นสตรีแล้วเช่นไร? จะจับดาบฝึกยุททธมิได้รึ' 'ข้าหยุนหลิว จะปกป้องแผ่นดินเอง'

ผมสงสัยครับว่าปกติแล้วคนเราย้อนเวลามาทำไมเหรอ? มันควรจะย้อนมาแก้ไขอดีตอันดำมืดหรือเปล่า? แต่แล้วทำไมผมถึงได้ย้อนมาทำเรื่องแบบเน่!!!!!!!

ตัวร้ายที่ต้องตายเพราะความเข้าใจผิด ทั้งๆที่มันเป็นแบบนั้น แต่กับไม่มีใครเชื่อเขา ได้ๆ ตัวเอกก็ตัวเอกเถอะ ผมจะเอาคืนให้เอง!!!

ความซวยนี่ไม่เข้าใครออกใคร ตายเฉยๆยังไม่พอดันทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องที่ตัวเองพึ่งอ่านจบไปแล้วอีก คนมันจะซวยแค่นี่ยังไม่สาแก่ใจ ต้องมาสิงอยู่ในตัวร้ายหญิง ที่พ่วงมาด้วยระบบoocเจ้ากรรมนายเวร

รองแม่ทัพผู้มากความสามารถกับถูกหักหลังด้วยคนที่เขาไว้ใจที่สุด ท้ายที่สุดเขาก็ตายลงอย่างทุกข์ทรมาน ทว่าคนกับไม่ได้ตายเมื่อตนนั้นได้ลืมตาตื่นขึ้นมายังร่างของคนอีกผู้

"ไอ้คุณระบบครับ ทำไมคุณ(มึง)ถึงส่งผมมาที่แบบเน่!!" ระบบ : แบบไหนอะครับ? ก็ปกติดีนะ ??? "แบบนี้บ้าน(มึง)เรียกปกติเหรอ?!! ระบบ : ???? "กลางสมรภูมิรบ หรือไม่ก็จุดวิกฤษของชีวิตเนี่ยนะ!! (มึง)เรียกปกติ"

เมื่อเชฟมิชลินหลุดไปโลกเซียนพร้อมระบบหน้าเลือด! เปิดร้านหม้อไฟอยู่ดีๆ ไหงจอมมารต้องมานั่งล้างจานใช้หนี้ ส่วนศิษย์เอกฝ่ายธรรมะกลายเป็นเด็กเสิร์ฟไปได้ล่ะเนี่ย!?

เขาไม่ศรัทธาในความรัก ไม่มีความหวังในชีวิตคู่ ไม่คิดมองหาความสุขจากตรงนี้

“ของเล่นมันก็มีไว้เล่นยามว่างเท่านั้นแหละค่ะ ใครมันจะว่างเล่นทุกวันจริงไหมคะ มันก็มีไว้สำหรับแก้เบื่ออะไรทำนองนั้น”

เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ขายตัวแลกค่าเทอม จะให้เขามานั่งถนอมเธอราวกับภรรยาที่แสนรักได้ยังไง ไม่มีทาง...

เคยไหม... ที่รู้สึกเหมือนชีวิตถูกขับเคลื่อนด้วย ‘เงา’ ของใครบางคน? คนที่เราไม่รู้จักชื่อ ไม่เคยเห็นหน้าชัดๆ แต่กลับทิ้งร่องรอยไว้ในทุกจังหวะชีวิตของเรา

“คิดว่าสวยมากมั้ง!..” “เฮียรามใจร้าย” “เออ!” “......” “ขอโทษครับ”

เขาเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ เพราะพ่อของเธอพรากคนรักของเขาไป เขาจึงจับเธอให้เป็น ‘ทาสบำเรอ’ เพื่อระบายความแค้น

ถ้าอยากรู้เรื่องของฉันมากกว่านี้…ก็จ่ายมันด้วย ‘ร่างกาย’

กานดาทุ่มเทความรักให้เขาสุดหัวใจ… มอบทั้งหัวใจและชีวิตให้ชายคนรัก เชื่อมั่นในคำสัญญาที่เขามอบให้จึงยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา แต่หมอหนุ่มผู้เพียบพร้อมกลับให้เธอเป็นแค่ เมียไร้สถานะ

นามในภพนี้คือ "เสี่ยวเจี่ยน" ข้าเพียงปรารถนาจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ในโรงเตี๊ยมบนเขา พร้อมกับซ่อนดวงตาที่มองเห็น 'แก่นพลังและจุดตาย' ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก โรงเตี๊ยมแห่งนี้ มิเคยว่างเว้นจากปัญหาเสียที