ซามุไรสาว นางิสะ ได้รับภารกิจให้ไปคุ้มครองเจ้าหญิงแฝดสี่ บุตรสาวขององค์จักรพรรดิ แต่เธอไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีนักจากเหล่าองค์หญิง จึงต้องทำทุกอย่างเพื่อคุ้มครอง และทำให้พวกเธอเปิดใจให้ได้

คนอื่นมีแต่อยากได้ระบบคอยช่วยเหลือ แต่ระบบอย่างฉันนี้ ยัดเยียดตัวเองให้คนสวยด้วยวิธีสาระพัด ได้โปรดรับระบบอย่างฉันด้วยเถอะค่ะ

ฉันเกลียดเขาจนอยากให้ตาย! แต่โชคชะตากลับบังคับให้เขาต้องเป็นของฉัน

“อายุปูนนี้แล้ว ถ้าหัวใจบอกว่า ใช่... ก็แค่ ดูแลความรักให้ดี แค่นั้นพอ”

“นะคะ นะ คริสต์มาสปีนี้ หนูอยู่กับพี่นะคะ”...“จะดีเหรอ เราสองคน เพิ่งจะรู้จัก”

รู้แค่ว่า... ฉันคือซานต้าที่จะมาทำให้คุณหายหนาวก็พอแล้วมั้ง?

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านรอง" "อืม รู้สึกยังไงบ้าง" "หมายถึง...รู้สึกอะไรเหรอคะ?" "ก็เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไง ฉันรู้นะว่าเธอยังมีสติอยู่"

นับแต่พรรณพัชรพบหอมมนตรา คำถามพิศวงเต็มหัวว่า เธอคือใคร? ยิ่งสืบหาความจริง ยิ่งค้นพบหลุมลับดำมืดของบุพการีที่ซุกซ่อน!

เลิกกันด้วยดีไม่มีในโลก!

“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ไปให้พ้น! ต่อไปนี้อย่าได้มาเจอกันอีก! ฉันเกลียดเธอ…จะไปตายที่ไหนก็ไป!”….

น้องภีมที่เคยเป็นเเฟนเก่าแกอ่ะนะ เลิกกันไปจะ 2 ปีแล้วยังจะกลับมาเจอกันอีก

เพราะชีวิตครั้งก่อนได้รับบทเรียนมาแล้ว ครั้งนี้จึงต้องระวังเป็นพิเศษ ห้ามกลั่นแกล้งนางเอก ห้ามหลอกใช้เพื่อนสนิท ..และอย่างสุดท้าย ห้ามยุ่งกับยัยบ้าพลังเพื่อนสนิทของนางเอกเด็ดขาด!!

ชีวิตพลิกผันตีลังกาม้วนหน้าม้วนหลังจากนั้นก็ต่อด้วยท่าหกสูง จะบ้าเรอะ!! ฉันกลายเป็นเด็กน้อยหลังจากอยู่บนแท่นประหาร พอตื่นขึ้นมาก็มีสามีเป็นจอมมารสาวหน้าหวาน ..ลักเด็ก กับเหล่าพรรคพวกที่ดูน่ากลัว

เสียงเพรียกจากกาลเวลา นำพาผู้พลัดถิ่นกลับสู่มาตุภูมิ

เมื่อความเจ็บปวดยังฝังลึกและคำสัญญาในวัยเยาว์ยังไม่เลือนหาย แม้หัวใจจะเต็มไปด้วยบาดแผล หญิงสาวผู้นั้นก็ไม่เคยปล่อยมือ และพร้อมจะเดินเคียงข้างนาง ไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเปื้อนเลือดเพียงใด

"อืม...คุณหมอ" "พี่บุ้งกี๋ค่ะ...หรือจะเรียกบุ้งกี๋เฉย ๆ ก็ได้" คุณหมอคงจะรู้ว่าฉันใกล้จะขาดอากาศหายใจจึงยอมผละจูบดูดดื่มออก และในนาทีนั้นฉันก็ครางพึมพำในลำคอด้วยน้ำเสียงเสียดาย…

“ต่อให้เธอหลอกพี่ แต่พี่ก็อยากรู้ว่าเวลาที่เธออยู่กับพี่ เธอเคยรู้สึกอะไรจริง ๆ บ้างมั้ย” “พี่เดียร์…”

"คุณภาโกรธหนูเรื่องคืนนั้นที่หนูจูบคุณใช่มั้ยคะ" "หยุดพูดถึงเรื่องนี้ซะ น้ำผึ้ง"

โบราณว่าเอาไว้… เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น

"3 เดือนเพื่อรัก 5 ปีเพื่อรอ..'ไอริน'และ'นับดาว'พบกันในฤดูใบไม้ผลิความรักผลิบานผ่านเลนส์กล้องและอ้อมกอด แต่ต้องจากลาโดยไร้คำสัญญา..เมื่อเธอกลับมา คำว่า 'รัก' ที่ไม่เคยพูด จะมีโอกาสได้เอ่ยอีกครั้งไหม?"