"รายงานการประชุมเมื่อเช้า... ทำไมฟอนต์หัวข้อถึงไม่ตรงกับเทมเพลต?" ...สวยก็สวยหรอก แต่ดุขนาดนี้ ใครจะได้เห็นมุมอ่อนโยนของเจ๊แกบ้างเนี่ย ชาตินี้คงไม่มีทาง!...

ซูลี่นักศึกษามหาวิทยาลัยผู้เป็นโอตาคุวันหนึ่งดันทะลุมิติเข้าไปในนิยาย แล้วกลายเป็นพระเอกชื่อเสียงฉาวโฉ่ที่ดันถูกระบบเปลี่ยนเพศ เพื่อไถ่บาปให้ยัยตัวร้ายเธอจึงตัดสินใจที่จะ "ดูแล" อย่างใกล้ชิด

"ธะ...ธาร อย่า..." รสรินพยายามเปล่งเสียงห้ามเมื่อกลีบปากนุ่มนิ่มเป็นอิสระ แต่เสียงที่ผ่านลอดริมฝีปากออกมามันกระท่อนกระแท่นเต็มที มือน้อยพยายามปัดป่ายผลักใสจมูกเรียวโด่ง

เมื่อความรักมันยูเทิร์นเดินกลับมา แล้วคนที่ยังรักปักใจมันจะไปรอดได้ยังไง?

การต่อสู้ระหว่างผู้กล้ากับจอมมารสิ้นสุดลง จอมมารสาวเป็นฝ่ายแพ้ ร่างกายของเธอกำลังจะหายไป แต่จอมมารสาวยังไม่ตายเพราะจิตวิญญาณของเธอยังอยู่ ดังนั้นแค่ย้ายไปร่างอื่นแล้วเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ก็พอ

ฉัน'คาสึยะ เคียวโนะ' ทาสบริษัทที่บังเอิญตื่นขึ้นในร่างของหญิงสาวคนหนึ่งในต่างโลกหลังจากที่คิดว่าตายไปแล้ว ดีล่ะ ขอใช้ร่างนี้สร้างฮาเร็มเดม่อนเกิร์ลดีกว่า!

ธัญวราผู้ที่เกลียดผู้หญิงทุกคนของบิดา ด้วยความเกลียดชังจึงทำให้เธอทำร้ายผู้หญิงของบิดา จนนำมาสู่เรื่องวุ่นวายที่ตามมา

ความรักจากอุดมการณ์คือหนทางที่ฉันฝันหา

ความรักแท้ไม่มีกฎเกณฑ์ ไม่มีข้อยกเว้น ไม่มีคำว่า 'ไม่สมบูรณ์แบบ' เพราะความสมบูรณ์แบบเดียวที่หัวใจต้องการ คือการมีเธออยู่เคียงข้าง... ตลอดไป"

"ใช่ค่ะ หลินไม่อยากไปอยู่กับเพื่อนของพ่อ หนูไม่อยากไปอยู่ผู้ชาย" ลินลดาบอกพ่อไปตามความจริง เธอไม่อยากไปอยู่กับเพื่อนพ่อเลย "ผู้ชายที่ไหนลูก พี่หยกเขาเป็นผู้หญิง" กันยารัตน์บอกลูกสาวที่เข้าใจผิด

เสียงเพรียกจากกาลเวลา นำพาผู้พลัดถิ่นกลับสู่มาตุภูมิ

เมื่อผู้รับใช้ผู้ภักดีของตระกูลเจ้าเอาชีวิตรอดจากการสังหารหมู่ได้ เขามีเพียงความปรารถนาเดียว: การแก้แค้น ตามตำนานโบราณ เขาเดินทางไปยังภูเขเจียง ซึ่งปรากฏการณ์สุริยุปราคาทุกสามสิบปีจะเปิดประตูสู่มิติแห

เธอมีงาน มีความรัก และชีวิตที่ใคร ๆ อิจฉา แต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จนวันที่การทำงานพาเธอกลับมารู้จักคำว่า “มีชีวิต”

เด็กหนุ่มอันธพาลซึ่งสืบสายเลือดแล้วมาจากนักบุญหญิงโบสถ์แห่งแสงสว่าง ในรุ่นของเขาถูกเรียกว่าตระกูลที่ตายแล้วเนื่องจากไม่มีนักบุญหญิงสืบทอดตำแหน่งมาหลายรุ่น

"คุณญาเป็นแค่เจ้านายของริน แต่ไม่ใช่เจ้าชีวิตรินนะคะ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย" "แต่ที่เธอไปอ่อยผู้ชาย มันยังอยู่ในหน้าที่ของเลขา ฉันเป็นเจ้านายฉันย่อมมีสิทธิ์ตักเตือนเธอ"

ที่เธอทำทุกอย่างก็เพราะเป็นห่วงเขา

"ฉัน...ฉันไม่ได้แต่งงานค่ะ" "ดูใจง่ายดีนี่ ไม่สมกับเป็นเธอเลยสักนิด"

“อุ้ย! คุณวิเวียนทำอะไรคะเนี่ย” “ก็...หอมแก้มไงคะ เป็นเพื่อนหอมแก้มกันไม่ได้เหรอคะ”

"ชอบแรง ๆ หรือคนสวย แล้วพอพรุ่งนี้สร่างเมาอย่ามาว่าฉันก็แล้วกัน ถ้าฉันทำอะไรรุนแรงกับเธอ" "ฉันไม่ได้ชอบความรุนแรง แต่ฉันชอบความเร่าร้อน คุณทำเป็นไหมล่ะ ถ้าคุณทำเป็นคืนนี้ทั้งคืนฉันเป็นของคุณค่ะ“

"ทำไมท่านประธานถึงมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ? " "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน" พลอยชนันท์พูดเบา ๆ พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มขึ้นสี ภาพเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ติดอยู่ในหัวของเธอจนไม่อาจลบออกไปได้