"เช่นนั้นก่อนตายก็สร้างกุศลสักหน่อย หยางในกายของเจ้าช่วยชีวิตของข้าได้พอดี ร่วมหอกับข้าแทนเจ้าบ่าวสารเลวนั่น ข้า..ยังตายไม่ได้"

ใต้ฟ้าทั่วหล้ามีใครบ้างไม่รู้ว่าคนสกุลหลี่กับคนสกุลเฉินไม่ถูกกันมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ ทว่าความบาดหมางของสองสกุลกลับเป็นประโยชน์ต่อบัลลังก์ฮ่องเต้ จึงได้พระราชทานงานมงคลสมรสให้ทั้งสอง

เด็กหนุ่มตอบรับข้อความปริศนาทำให้เขาบังเอิญหลุดเข้าไปในโลกวิญญาณ ที่นี่ทั้งอันตรายเเละน่าหวาดกลัว เเต่ในโลกเเห่งนี้เงินถือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด! [คุณได้รับ ‹ระบบใช้จ่ายอย่างบ้าคลั่ง›]

เว่ยซินเหลียน ทะลุมิติเข้าไปในนิยายออนไลน์ที่ผู้แต่ง ดันแต่งไม่จบซะงั้น แถมถูกตัวร้ายของเรื่องหลอกใช้ และถูกลงโทษจนตายในตอนท้ายซีเซินที่ 1 ของเรื่อง เขาจะเอาตัวรอดจากความตายได้อย่างไรมันต้องมีซิ

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

เมื่ออยู่ดีๆญี่ปุ่นก็ถูกวาปไปต่างโลก ที่ๆไม่ใช่โลกเดิมของพวกเขา เขาได้ค้นพบอะไรมากมายในโลกนั้นได้ทำสงครามและเป็นมิตรกับประเทศต่างๆ แต่อยู่ดีๆก็ต้องเจอปัญหาหนักที่อาจทำให้ประเทศล่มสลายในตอนสุดท้าย

เราก็เปรียบเหมือนคนๆเดียวกันแต่ทำไมถึงมีแต่ชั้นที่ถูกเกลียดล่ะ

คิดจะยึดที่ดินร้านชาของนางหรือ ผู้ใดจะยอมกัน แต่เขาทั้งหล่อทั้งมีตำแหน่งใหญ่โต หรือนางจะยอมให้เขายึดทั้งร้านทั้งตัวนางดี ไม่ใช่สิ! นางต้องสร้างร้านชาให้เจริญรุ่งเรืองต่อไปต่างหาก

หมอสาวสู้ชีวิตแต่อกหักทั้งที่ยังไม่ได้บอกรัก เผลอOne Night Standกับผู้ชายคนหนึ่ง ใครเลยจะรู้ว่าเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรมทำให้เธอมาเจอกับมาเฟียหนุ่มที่ไม่ยอมปล่อยให้เรื่องของคืนนั้นผ่านเลยไป

“ผิดที่ฉันเองที่เป็นคนพาเพื่อนรักเพื่อนร้ายเข้ามาทำลายชีวิตคู่ของเราสองคน” “ชีวิตรักแสนเหลือเชื่อ ที่เกิดจากห้องแชตในโลกโซเชียล ชีวิตดั่งเจ้าหญิง สุดท้ายเกือบพังเพราะเพื่อนรักที่มาขอพึ่งพิง”

ผู้ที่มีภูมิหลังคล้ายกันย่อมเข้าใจความรู้สึก การโดนทอดทิ้ง ไม่ถูกเลือก ไม่สมหวังดังใจ ความรู้สึกเช่นนี้จะวางลงได้อย่างไร องค์หญิงใหญ่ของแคว้นที่ถูกส่งไปเป็นเชลย หวนคืนมาตุภูมิ ทวงแค้นหรือจำนนก็สุดรู้

โลกถูกรุกรานโดยเผ่าปิศาจ มนุษย์ได้รับพรสวรรค์มากมายจากพระเจ้าเพื่อใช้ต่อกรกับปิศาจ ฉินชานเป็นฮันเตอร์ที่ได้พรสวรรค์ที่อ่อนแอที่สุด จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้รับระบบพรสวรรค์ SSS มา

มหาวิทยาลัยของผม มีกฎเหล็กให้นักศึกษาใหม่ต้องพักอยู่ที่หอใน ป้ายตัวใหญ่เท่าช้างเขียนว่า “หอพักชาย” แต่ทำไมผมถึงเห็นหญิงสาวสวยเดินป้วนเปี้ยนเต็มไปหมด…หารู้ไหมว่าตรงนี้เคยเป็น “หมู่บ้านลับแล”