ใครบังอาจกล่าวหาว่า 'พีโอนี' คนนี้ เป็นนักบุญหญิงตัวปลอม! เดี๋ยวแม่ฟาดด้วยกระทะ ตบหน้าด้วยตะหลิวซะหรอก!!!

จุดจบของเขาไม่ควรเป็นแบบนี้!มายเมนหยางหยาง ด้วยพลังแห่งรักเฟยเฟยจะทำให้ท่านมีความสุขเองงง [ประกาศจากปราสาทจอมมาร:เขตอภัยกวาง ห้ามกินกวางระแวกนี้]

จ้าวลี่ซิน ร่างเดิมเป็นหญิงสาวขี้อาย แต่จ้าวชิงชิงเธอเป็นหญิงสาวมั่นใจในตัวเองสูง ภพที่แล้วมีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริษัท เธอขอใช้ความรู้ที่สะสมมาเอาชีวิตรอดในยุค 80

ใครจะคิดล่ะว่าพนักงานเงินเดือนต่ำอย่างฉันจะเผลอไปช่วยลูกสาวตระกูลดังเอาไว้เพราะความบังเอิญและความบังเอิญที่ว่านั่นก็ทำให้หล่อนติดฉันแจไม่ยอมไปไหน ใครก็ได้บอกหล่อนทีว่าฉันไม่ใช่สามีของเธอนะ !?

ส่งของน่ะงานประจำแต่เอาจริงๆ ก็รับทำทุกอย่างนั้นแหละ

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

เมื่อพระบิดาทำผมหลุดร่วงจากมือตกลงสู่โลกมนุษย์มิติที่เท่าไหร่นั้นไม่มีใครรู้ ผมเดิบโตโดยมนุษย์เป็นผู้เลี้ยงดูจนเดิบโต และใช้ชีวิตอย่างมนุษย์คนหนึ่ง แต่ที่ไม่เหมือนคือ ความเป็นนิรันดรของผม

ถึงเธอจะรักเขามากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่าจะขาดเขาไม่ได้ การแต่งงานที่มีกำหนดเวลาสี่ปีแล้วจบกัน ไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้น วันนี้เธอขอ 'หย่า' กับเขา แล้วจากไปพร้อมกับ 'ลูก' ในท้องที่เขาจะไม่มีวันรู้

‘หมอ’ ที่ยอมทิ้งจรรยาบรรณแพทย์ เมื่อรู้ว่าคนรักกำลังตกอยู่ในอันตราย เอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับวงการสีเทา ที่เต็มไปด้วยเลือด และความตาย… “ถึงปากจะบอกว่าจำไม่ได้ แต่ร่างกายคุณไม่เคยโกหกผม”

เมื่อลูกน้องเขาดันจับลูกหนี้มาผิดตัว ความซวยจึงบังเกิดขึ้น ไม่รู้ว่านี่เป็นพรหมลิขิตหรือผีผลักกันแน่!!

ดวงจิตผูกพัน โบราณคดีอันทรงคุณค่า นำพาให้พวกเขาและเธอมาพบกัน...

“บอกมานะคนดี ปากแบบนี้เคยแตก (นอก) หรือเปล่า” (คายทิ้งแล้วใครจะเก็บมากินต่อ)

เชื่อว่าหลายคนเคยมีคนที่ทำให้รักหมดหัวใจ และหลายคนอาจจะโดนคนๆ นั้นทำร้ายจิตใจให้เจ็บหนักเช่นกัน ...แด่เธอ ...คนที่สอนให้รู้จักความรัก และความเจ็บปวด...

หลังจากตายแล้วเกิดใหม่ถึงสามชาติ นางต้องเผชิญเคราะห์กรรมที่เคยทำเอาไว้จนกระทั่งได้มีโอกาสย้อนกลับมาในชาติแรก แถมยังได้รู้ว่าชีวิตทั้งหมดนี้คือนิยายเรื่องหนึ่งเท่านั้น....ข้าจะแต่งกับท่านเจ้าเมือง

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

เธอเคยเป็นเด็กแสบที่เคยแกล้งเขาไม่ให้จีบผู้หญิงที่หล่อนหมายตาเอาไว้ให้พี่ชายตัวเอง เขาเดินทางไปเรียนต่อในเมืองใหญ่ กลับมาอีกครั้งเธอโตเป็นสาวสะพรั่งที่น่าขย้ำเสียยิ่งกว่าอะไร แล้วเขาจะปล่อยให้คู่กัดแต

หล่อนคือน้ำเปล่ารสชาติจืดชืด ส่วนเขาคือน้ำผึ้งในบางครั้ง คือยาขมในบางครา แต่เมื่อหยดลงมาก็ทำให้น้ำใสๆ ในแก้วมีรสชาติ

“ผมไม่ได้ปีนเกลียว อย่าพูดให้ผมได้ยินอีกนะคำนี้ คำว่าเด็ก คำว่าอายุน้อยกว่าก็เหมือนกัน ถ้าผมได้ยินเมื่อไร ผมจะจับพี่มาปีนให้ดู”

โปรย เธอรักเขา จึงยอมทนทุกอย่างให้เขาลงทัณฑ์เธอ เพราะพี่สาวของเธอทำให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เธอคิดว่าความรักและความจริงใจจะทำให้เขาใจอ่อนให้อภัยและรักเธอในที่สุด

"อิทาจิแต่งงานกับฉันเถอะ!" "ขอโทษนะ... พอดีฉันต้องไปฝึกต่อน่ะ ไม่ว่างมาเล่นแต่งงานกับเธอหรอกนะ" ไหงคิดว่าฉันเล่นล่ะ!? ฉันจริงจังนะ!! คอยดูเถอะ ฉันจะพูดแบบนี้จนกว่านายจะยอมตกลงเลยคอยดู!!