“ยูจีน...โตมาน่ารักมากเลย” นัยน์ตาของอัลเดริคเปี่ยมไปด้วยแววตาของความรักใคร่ อย่างที่เขาอยากจะโอบกอดทะนุถนอมอีกฝ่ายเอาไว้ภายในอ้อมแขนอย่างไม่รู้เบื่อ “ดีใจที่ได้เจออีกนะ...เหมือนฝันเลยละ...”

เธอผิดเองที่ปล่อยตัวให้ท้องในขณะที่เขาเฝ้าย้ำเสมอ ดังนั้นเมื่อมีเมล็ดถั่วกำลังเจริญเติบโตขึ้นมาในท้องเมื่อไม่พร้อมก็ไม่ควรจะรักษาดูแลมัน ก่อนจะรู้ความจริงว่าเขาเธอมีไว้แค่สำรอง

รู้ดีว่าเธอกับลูกไม่เคยมีค่าอะไรในสายตา แต่เพราะคำว่ารักเธอถึงยังเลือกที่จะอยู่

ถึงเธอจะรักเขามากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่าจะขาดเขาไม่ได้ การแต่งงานที่มีกำหนดเวลาสี่ปีแล้วจบกัน ไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้น วันนี้เธอขอ 'หย่า' กับเขา แล้วจากไปพร้อมกับ 'ลูก' ในท้องที่เขาจะไม่มีวันรู้

เมื่อรักครั้งแรกจบลงที่การเลิกรา ตลอดเวลาที่พลัดพรากจากกันไปไกล ไม่เคยมีวันไหนที่ลืมรักเรา

ไร้มารดา บิดาไม่รัก ถูกน้องสาวแย่ง(?)ว่าที่คู่หมาย ที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวก็จากไป หยางหยุนเซียนจึงคิดหาขาทองคำใหม่เกาะเพื่อความอยู่รอด ไม่คิดว่าสมรสพระราชทานจะหล่นใส่หัวกะทันหันให้นางแต่งกับแม่ทัพพิการ

เมื่อเหล่านักผจญภัยต้องตกกระไดพลอยโจร กลายเป็นผู้กอบกู้แห่งแสง การผจญภัยแสนวายป่วงจึงเริ่มต้นขึ้น (อ้างอิงจากแคมเปญที่เล่น D&D)

นางตกเป็นเชลยของเขาตอนที่เขาพาทหารบุกเข้าปล้นสะดมหมู่บ้านของนาง เขาตั้งใจจับนางมาเป็นทาสแต่สุดท้ายดันกลายเป็นทาสหัวใจของนางเสียเอง แต่รักครั้งนี้จะลงเอยอย่างไรเมื่อเขาดันมอบตัวนางให้แก่เจ้านายไปแล้ว

สำนักคุ้มภัยอันดับหนึ่งต้องสูญเสียหัวหน้าสำนักไป หลี่รุ่ยหลินในฐานะของทายาทเพียงคนเดียวต้องแบกรับภาระนี้ อนาคตของสำนักจะเป็นอย่างไรนั้นขึ้นอยู่กับฝีมือของนางแล้ว

‘เขาหันมามองเธอเพียงหางตา แม้จะเห็นว่าหญิงสาวอุ้มลูกน้อยวัยสามเดือนอยู่ในอก แต่เขาก็เลือกจะเดินผ่านเธอไปราวกับคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน’

ณรินดาห์บิ้วตี้บล็อกเกอร์และเจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางที่ได้รับความนิยมที่ใครต่างก็พากันอิจฉา แต่แล้วความสุขเธอก็ต้องสิ้นสุดลง เมื่อเธอมารู้ว่าเพื่อนและแฟนที่รักที่สุด กำลังรวมหัวกันทรยศหักหลัง

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

เธอเป็นแค่คนไร้ค่าที่ไม่เคยมีตัวตน และเป็นคนที่ใคร ๆ ต่างก็ไม่ปรารถนา แม้กระทั่ง...เขา

เหตุการณ์บางอย่างในอดีตทำให้พ่อของลูกเกลียดเธอนักหนา มิหนำซ้ำยังพูดเต็มปากว่าอยากมีสัมพันธ์กับผู้หญิงอื่น เมื่อรังเกียจกันขนาดนี้วารินันท์ขออยู่คนเดียวเลี้ยงลูกเองดีกว่าอยู่กับผู้ชายที่ขยันทำร้ายจิตใจ

เธอแต่งงานกับเขาด้วยความรัก แต่เขาแต่งเพราะความจำใจ และรอวันหย่า เพื่อไปแต่งงานกับคนรักของเขา

‘แม่เลี้ยงเดี่ยว... ก็เคยแต่ใช้เรียกคนอื่น ใครจะคิดว่าวันหนึ่งต้องใช้มันกับตัวเอง’

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

ในวันที่เธออยากมีตัวตน เขากลับบอกว่าผู้หญิงที่เหมาะสมกำลังจะกลับมา และมองความรักของเธอเป็นความรู้สึกไร้ค่า ... เมื่อวันนี้โลกเหวี่ยงเรามาเจอกันอีกครั้ง เธอจึงต้อง ‘ซุก’ สิ่งมีค่าเอาไว้ ไม่ให้เขารับรู้

ในวันที่ปภังกรและคู่หมั้นสาวไปแจกข้าวสารที่โรงเจ ได้มีผู้หญิงท้องแก่ใกล้คลอดมารับของแจกด้วย เขาคงจะไม่หัวใจเต้นแรงขนาดนี้ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่อดีตนางบำเรอที่เขาเลี้ยงไว้… ตกอับขนาดนี้เลยเหรอ

'กัญญาวีร์' บังเอิญได้พบ 'สุดเขต' ในวันที่เธอต้องการใครสักคน ...ทว่าหลังจากนั้นเกือบหนึ่งปี เธอก็เลือกเดินออกไปจากเขาเพราะมี 'อีกหนึ่งชีวิต' เพิ่มเข้ามา