หัวใจที่มอบให้ไปกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่ถูกเมิน การเดินหันหลังจากลาในวันนั้น เป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการทั้ง ‘เธอ’ และ ‘ลูก’

ลี่เหมยคุณหนูใหญ่ของจวนสกุลหยางที่ถูกลงโทษด้วยกฎเหล็กประจำบ้านจึงทำให้นางได้หมดอายุขัยลงและได้มีดวงจิตวิญญาณหญิงสาวสมัยใหม่ได้จับพลัดจับผลูมาเกิดใหม่ที่ร่างหญิงสาวที่แสนรันทดผู้นี้

“เราห่างกันสักพักเถอะ” ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า แต่เป็นประโยคบอกเลิก

เธอ ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก หนุ่มหล่อที่พรากความสาวของเธอไปเพราะความเมา...ส่วนเขา ไม่เคยลืมเธอได้เลย สาวสวยหน้าหวานที่ร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างเขาทั้งคืน

เธอผู้ทำได้ทุกอย่างเพื่อเขา ทุ่มเททุกสิ่งเพื่อความรักของสองเรา แต่...สุดท้ายกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่เขาอยากเขี่ยทิ้ง

แต่งงานกับคนไม่รักว่าเจ็บแล้ว การเป็นคนไร้ตัวตนและไร้ค่าในสายตาสามียิ่งเจ็บกว่าหลายเท่า เมื่อวันที่ข้อตกลงต่าง ๆ ยุติลง เธอจึงไม่อาจทนอยู่ในสถานะ ‘ของตายนอกสายตา’ อีกต่อไป

ปัญญารัตน์กำแท่งตรวจการตั้งครรภ์ จนเหงื่อชุ่มเต็มมือ วันนี้เธอมาเพื่อบอกเขาว่าท้อง แต่นายแพทย์อนล กลับเอ่ยปากบอกเลิกความสัมพันธ์ที่มีต่อกัน เพื่อกลับไปคบกับแฟนเก่าของเขา

ตอนมีอยู่ไม่เห็นค่า ตอนที่จากลา จึงทำได้แค่เรียกหาและคร่ำครวญ

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

เมื่อเขาหักหลัง... เธอก็แค่ยื่นใบหย่า

ชมจันทร์มักจะโดนผู้จัดการเรียกไปตำหนิจึงพยายามที่เลี่ยงและหลีกหนี แต่ตระการตาไม่ยอมแพ้ แม้ชมจันทร์ไล่เธอก็ตาม และความขัดแย้งของชมจันทร์และรัญญาณีก็รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ โดยมีสุทธิตาตัวอิจฉา

วันที่มีเธออยู่ใกล้ ๆ เขาก็อยากจะผลักใสให้ไกลสุดสายตา แต่วันที่เธอหายหน้า รสชาติของชีวิตกลับมีแค่คำว่า “ขมฉิบหาย”

ความสัมพันธ์ของเราควรจบลงด้วยใบหย่าสักที เศษรักที่เขามองว่าไร้ค่าจากนี้เธอก็ไม่ต้องการอีกเช่นกัน เมื่อชายหนุ่มกำลังเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงคนอื่น ดังนั้นเธอและลูกหายไปจากชีวิตเขาย่อมดีที่สุด...

เธอโดนผู้ชายคนหนึ่งตามฆ่ามาเก้าชาติ ทว่าชาติที่สิบนั้น เขาไม่ได้ฆ่าเธอแบบทุกครั้ง กลับเข้ามาทำความรู้จักกับเธอ โดยหารู้ไม่ว่าชาติที่สิบนั้น เธอจำทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้

'ลูก' ที่เขาไม่ต้องการนั่งอยู่ตรงหน้า 'ดิฐากร' ไม่แม้แต่สงสัย ทั้งๆ ที่ประวัติการรักษาอยู่ในมือกุมารแพทย์อย่างเขา หรือเขาต้องการทอดทิ้งราวกับตายจากจริงๆ รักในครั้งนั้นไม่เคยหวาน แต่ขมจนต้องหลั่งน้ำตา

แต่งงานได้หนึ่งเดือนสามีต้องออกรบ ขาดการติดต่อไปนับสิบปี กลับมาอีกทีพร้อมภรรยาสุดที่รักและลูกอีกสองคน หักหลังกันไม่พอ ยังกล้ามาวางแผนยึดเอาสินเดิมและกิจการของนางไปเสวยสุขกันอีก ครั้งนี้ได้เห็นดีกันแน่

ผมทำอาหารอร่อยนะครับ คุณไม่คิดจะกินจริงๆ เหรอ ปอเหวินมองหญิงสาวที่คีบอาหารเพียงสองคำก็วางทิ้งหรือว่าเขาทำอาหารไม่หร่อยก็ไม่นะ เพราะร้านอาหารเขาก็ขายดีอยู่ แบบนี้ไม่ได้เขาต้องทำอาหารอร่อยมาให้เธอกินอีก

เพราะความรักที่พังทลาย จึงทำให้เธอต้องกลายเป็น 'เมีย' ของเขาโดยไม่เต็มใจ "รู้ก็ดี รู้แล้วก็จำไว้ด้วยล่ะ ว่าเธออยู่ในสถานะไหนและมีสิทธิ์หรือไม่มีสิทธิ์จะทำอะไร"

ความรู้สึกด้านชาและมักไม่แยแสผู้ใด กำลังจะหวั่นไหวและเปลี่ยนไปกับเพื่อนของลูกสาวตัวเอง!

เกลียดแสนเกลียดอย่างไรนั้นเธอก็เป็นแม่ของลูก ขับไล่ไสส่งจนเธอทนไม่ไหว ดอกไม้บอบช้ำสักวันก็คงต้องหลุดลอยไปตามสายลม...ในวันที่เขายากที่จะไขว่คว้ามันกลับคืนมา