ค้นหานิยาย: ไทยพีเรียด | เรียงตามวันที่อัปเดต | หน้าที่ 3

คุณค่าของคนคนหนึ่ง...แท้จริงแล้วมันขึ้นอยู่กับสิ่งใด

ถ้าฉันเป็นโลกทั้งใบของเธอ...เธอจะเป็นพระจันทร์อยู่รอบตัวฉัน...ตลอดไปได้ไหม...

“งามเอยกัลยาเจ้างามนัก งามวงพักตร์งามวาจาชวนพิศสมัย งามจิตงามกายติดตรึงใจ งามนั้นไซร้ดุจยี่โถมลายชีวา”

ผู้คนทั่วนพบุรีย์ต่างเล่าขานเขาคือบุรุษผู้เป็นทรราชของแผ่นดิน จิตใจเหี้ยมโหดเด็ดเดี่ยวไร้เมตตา เมื่อพรมหมลิขิตให้ปราชญ์มาอยู่ในร่างของชายที่ต้องถูกเขาสังหารปราชญ์จึงทำทุกทางเพื่อเปลี่ยนเส้นทางชีวิตนี้

ผู้คนทั่วนพบุรีย์ต่างเล่าขาน เขาคือบุรุษผู้เป็นทรราชของแผ่นดิน จิตใจเหี้ยมโหดเด็ดเดี่ยวไร้เมตตา เมื่อพรมหมลิขิตให้เธอมาอยู่ในร่างของหญิงที่ต้องถูกเขาสังหาร เธอจึงทำทุกทางเพื่อเปลี่ยนเส้นทางชีวิตนี้

นางบอบบางดุจดอกแก้ว ทว่าแววตากลับมั่นคงดุจหินผา ทุกการกระทำล้วนมีเจตตนาบางสิ่ง ดังนั้นแม้รังเกียจหญิงมากมารยา แต่เขาก็มิอาจวางนางไว้ไกลตัว สุดท้ายจากการเฝ้ามองเพื่อจับผิดกลับกลายเป็นคะนึงนิจทุกค่ำคืน

เป็นวาสนาบันดาลให้พานพบ ให้บรรจบพบรักร่วมเคียงหมอน เป็นผลบุญหรือวงกรรมแต่ปางก่อน รักขาดรอนคร่ำครวนมิหวลคืน

สิ่งที่นางข้าหลวงควรจะมี ประกอบด้วย รูปงาม กริยาสง่า เรียบร้อยเหมาะแก่การเป็นแม่เรือน เพียงแต่สำหรับแม่ขวัญตาแล้วเกรงว่าจะได้เพียงประการแรกเท่านั้น

บุรุษชาตินักรบชีวิตนี้พลีได้เพื่อบ้านเมือง ชั่วชีวิตมิเคยยอมลงให้ใคร หากแต่เพียงได้เห็นรอยยิ้มของนางเพียงครั้งเดียว หัวใจที่เย็นชากลับร้อนรนมิอาจตัดใจ

หากทั้งหมดนี้เป็นเพียงห้วงฝันหนึ่งตื่น ข้าขอหลับใหลไปจนชั่วนิรันดร์ได้หรือไม่

หากแม้นเรามิอาจเคียงคู่กันได้จนนิรันดร์ ข้าจักทำให้มันสิ้นเอง

….โอ้อกคิดถึง คิดถึงคะนึงนอนวัน นอนไห้ใฝ่ฝัน เห็นจันทร์แจ่มฟ้า….

ชะตารักต้องห้ามนี้แม้นไม่ปรารถนาพบเจอกลับมิอาจหลีกเลี่ยง บุพเพนี้แม้ไม่อยากร่วมสานกลับไม่อาจตัดขาด

เมื่อ ขวัญ นายพรานหนุ่มที่คนในหมู่บ้านต่างขยาด ได้พบกับ น้องเกล้ากรองผกา หญิงสาวหัวช้า ผู้คลั่งไคล้ศิลปะ และมองว่าการร่วมรักคือศิลปะชั้นสูง โลกทั้งใบของไอ้ขวัญก็พลันเปลี่ยนไป

"เกิดเป็นหญิงต้องภักดีต่อชายผู้เป็นสามี" แต่ชายทรยศมากรักเช่นท่าน ให้ข้าถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงต่ำช้า ก็ไม่ขอภักดี... กฏเกณฑ์ที่ข่มเหงใจหญิงเช่นนี้ข้าจะฉีกมันทิ้งด้วยมือข้าเอง

..งามโอษฐ์ดังใบไม้อ่อน งามกรดังลายเลขา งามรูปเลอสรรขวัญฟ้า งามยิ่งบุปผาเบ่งบาน..

คุยเอ๋ยคุณลำดวนแดง ต้องแสงให้สดใส แม้นยามต้องห่างไกล ยังกลิ่นให้จตุภูมิ