
- 1
- 22
- 0
- 0 (0)
แด่ชีวิตที่แสนอับโชคของฉันในการเดินตามเส้นทางความฝันในการเป็นนักเขียนระดับโลก เส้นทางอันแสนยาวไกลกับอุปสรรค์ที่มาผจญไม่พัก แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงคราวโชคดีของฉัน

แด่ชีวิตที่แสนอับโชคของฉันในการเดินตามเส้นทางความฝันในการเป็นนักเขียนระดับโลก เส้นทางอันแสนยาวไกลกับอุปสรรค์ที่มาผจญไม่พัก แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงคราวโชคดีของฉัน
25 สตางค์ เหรียญหนึ่ง กลิ้งมาหาเขา ช่างไร้ค่าสิ้นดี เขาต้องก้มตัวหยิบขึ้นมา เพราะ เขากับเหรียญนี้ ชีวิต ไม่ต่างกันเลย
ชีวิตนักเรียนจะไม่ง่ายอีกต่อไป เมื่อมีไสยศาสตร์เข้ามาเกี่ยวข้อง บางสิ่งกำลังเรียกให้เหล่าคนเล่นของจากทั่วสารทิศมารวมตัวกัน ณ โรงเรียนแห่งนี้ ... โอ่ว มีผู้ชายล้นห้องเลย ตั้ง 26 คนแหนะ

วันธรรมดากับการใช้ชีวิตอย่างละเอียดอ่อนที่เต็มไปด้วยความจริงอันหนักอึ้ ของเหล่าฮีโร่ที่ต้องปกป้องผู้คนจากความมืดในจิตใจผู้คนเอง
หากชีวิตเปรียบเสมือนดอกหญ้า ก็ขอเป็นดอกหญ้าที่พร้อมจะเบ่งบานทุกแห่งหน แม้จะมีความสุขปนกับความทุกข์มาบ้าง แต่ไม่เคยลืมว่า ครั้งหนึ่งเราเคยลำบากมามากแค่ไหน ถึงได้เติบโตเป็นดอกหญ้าในป่าปูนจนถึงทุกวันนี้
เมื่อความแค้นกลายเป็นสารร้าย ทำลายชีวิต และ ความรัก
เสาที่เอียงในเมืองกับศิลปิน

เรื่องราวการใช้ชีวิตที่ไร้ค่า ของคนขี้แพ้
จะเป็นชื่อ อาหารว่าง และน้ำผลไม้แบยไทยๆ แต่ อีกอย่าง เป็นคำอุทาน แบบฉบับ ของสาวน้อย แม่ค้าขายอาหารทั้งสองอย่างนี้ เรื่องราว ของสาวเจ้า พอมีเรื่องนำมาให้ เม้าท์ หลังอาหารเย็น
เมื่อพี่น้องต้องพลัดพรากจากกัน ชั่วชีวิตไม่ได้กลับมาเจอกัน กาลเวลาผ่านไปเนิ่นนาน แม้จะตายจากไปแล้ว แต่สายใยกลับยังคงอยู่
“คนเรานี่ก็แปลกนะ... พอฉันอยู่ก็ทำเหมือนไม่มีตัวตน พอหายไปก็บอกว่า ‘คิดถึง’ แต่ตอนที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครหันมามองเลยสักคน... หรือแค่ไม่มีใครสนใจกันแน่? อ่า..จริงสิฉันเป็นมนุษย์ล่องหนนี้น่า~”

ช่วงชัวิตืี่ผลัดเปลี่ยน
เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนโดยเฉพาะ
“นี่ไม่ใช่นิยาย แต่คือเงาในบรรทัด บันทึกของนักเดินทางผู้เดินเดียวดาย ทุกถ้อยคำถูกเขียนด้วยเลือดและบาดแผล ทุกอักษรคือเสียง แรกในความมืด คือหลักฐานว่า ความพ่ายแพ้ ไม่เคยมีอยู่สำหรับเรา”
จากเด็กสาวเท้าเปล่าสู่ผู้นำการเปลี่ยนแปลงจากเสียงเล็กๆในหมู่บ้านสู่เสียงที่สะท้านไปทั้งแผ่นดินนี่คือเรื่องราวของ“อารีน่า”ผู้หญิงที่ไม่เคยก้มหัวให้เผด็จการและจะกลายเป็นประธานาธิบดีหญิงคนแรกของวาเลนเทีย
แม้ลมฝนหรือหิมะโปรย ยังมิอาจกลบกลิ่นชากาแฟและเสียงสนทนาในร้าน “ฟ่งอวี่เสี่ยวส่าน” โต๊ะเก้าอี้ชุดเล็กๆ ยังทำหน้าที่เสมือนโลกใบเล็กๆ ของเหล่าสามัญชนเพื่อผ่อนคลายและตั้งคำถามถึงเหล่าผู้วิเศษทั้งหลาย
เมย์เป็นเด็กเรียนดีแล้วเด่นในเรื่องดนตรี
